Αλήθεια έχουμε σκεφτεί ποτέ γιατί δεν εκλέγουμε ποτέ "κορίτσια";

Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά ότι οι γυναίκες είναι "αόρατες" στη δημόσια σφαίρα. Οι γυναίκες είναι το 51% του εκλογικού σώματος, ήταν το 40% των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων και το 13% των υποψηφίων δημάρχων. Σήμερα έχουμε γυναίκες δημάρχους μόλις στο 4% των δήμων της χώρας κι ακόμα κι αν αύριο ψηφιστούν όλες οι γυναίκες υποψήφιες που πέρασαν στον δεύτερο γύρο το ποσοστό αυτό θα φτάσει μόλις και μετά βίας στο 8%. Ένα πιο ρεαλιστικό ποσοστό θα ήταν το 5%.

Να το πούμε ξανά: οι γυναίκες είναι το 51% του εκλογικού σώματος και θα είναι το 5% των δημάρχων. Δεν είναι ελληνικό παράδοξο. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ σε όλο τον κόσμο μόνο το 5% των πόλεων έχουν γυναίκα δήμαρχο. Κι αν νομίζουμε ότι στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική οι γυναίκες βρίσκουν πιο εύκολα το δρόμο τους προς τα δημόσια αξιώματα τα στοιχεία μας διαψεύδουν. Η εκπροσώπηση των γυναικών στα τοπικά συμβούλια είναι 41% στην Κεντρική και Νότια Ασία και 37% στη Δύση.

Ακόμα και σήμερα οι γυναίκες έχουν να υπερκεράσουν ένα σωρό εμπόδια, στερεότυπα και κοινωνικές συμβάσεις μέχρι να φτάσουν να εκτεθούν στην κρίση των συμπολιτών τους. Το κάνουν συνήθως αφού "ξεπαιδιάσουν" (κάτι που ποτέ δεν φαίνεται να απασχόλησε τους άνδρες που εμπλέκονται με τα κοινά) και αφού με κόπο έχουν κατακτήσει την επαγγελματική τους καταξίωση.

Ακόμα και τότε όμως οι γυναίκες αντιμετωπίζονται πολύ πιο αυστηρά από τους άνδρες συνυποψήφιους τους.

Δεν ισχυρίζομαι ότι μια γυναίκα θα έπρεπε να ψηφίζεται αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Ούτε καν ότι όλες οι γυναίκες θα έπρεπε να ψηφίζουν γυναίκες υποψήφιες για να εκπροσωπούνται και οι ίδιες. Το κοινωνικό μας φύλο, και τα στερεότυπα που το συνοδεύουν, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας, αλλά σαφώς κουβαλάμε κι άλλες ταυτότητες.

Πιστεύω ότι γυναίκες και άνδρες πρέπει να ψηφίζουμε ΚΑΙ γυναίκες. Όχι με μοναδικό κριτήριο το ότι είναι γυναίκες. Να ψηφίσουμε όσες είναι ικανές και άξιες, όσες έχουν πρόγραμμα και όραμα, όσες μπορούν δώσουν προστιθέμενη αξία στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι στο 95% των δήμων οι άξιοι είναι αποκλειστικά άνδρες. Όσο υπάρχει αυτή η ανισορροπία, χαμένη είναι όλη η κοινωνία. Γιατί οι γυναίκες έχουν πολλά να δώσουν και έχουν μείνει για πολλά χρόνια "αόρατες".

Όμως όταν η μισή κοινωνία δεν εκπροσωπείται, χαμένοι είμαστε όλοι. Γιατί η διαφορετικότητα είναι ο πλούτος μιας κοινωνίας, ο πλούτος των απόψεων, των βιωμάτων και των ιδεών. Και τον μισό από αυτό τον "πλούτο" τον έχουμε αναξιοποίητο.

Καιρός είναι το 51% της κοινωνίας να ακουστεί. Για αυτό και ήταν από τις πιο ελπιδοφόρες ειδήσεις ότι ο δήμος Λαγκάδα εξέλεξε για πρώτη φορά γυναίκα δήμαρχο, την κυρία Νίκη Ανδρεάδου. Για αυτό και θα είναι μια πολύ καλή είδηση αν στους δήμους Δέλτα και Καλαμαριάς εκλεγούν οι κυρίες Γερακίνα Μπισμπινά και Χρύσα Αράπογλου. Δεν θα είναι μόνο μια νίκη των γυναικών. Θα είναι μια μικρή νίκη της κοινωνίας μας οι τρεις στους 14 δήμους της Θεσσαλονίκης να έχουν γυναίκα δήμαρχο. Μέχρι να φτάσουμε να μην αποτελεί "είδηση" η εκλογή μιας γυναίκας στο δημαρχιακό θώκο έχουμε πολύ δρόμο. Αλλά κάθε δρόμος, όσο μακρύς και να είναι, αποτελείται από πολλά μικρά βήματα. Αύριο μπορούμε να κάνουμε ένα τέτοιο βήμα.