«Είδα τυχαία το βίντεο στο YouTube και δεν ήξερα τί είναι. Το μόνο που έγραφε από κάτω ήταν “1o Πανελλήνιο Συνέδριο Υπογονιμότητας”. Όταν το έψαξα είπα ότι δεν μπορεί αυτή να είναι η προώθηση ενός ιατρικού συνεδρίου. Ήταν πολύ ακραίο επικοινωνιακά και αφού είδα και ξαναείδα το βίντεο έκανα μία ανάρτηση στο Facebook. Έστειλα το βίντεο στη Νεφέλη Χατζηιωαννίδου, από την πλατφόρμα “Υπέροχες Γυναίκες” και τη ρώτησα αν το είχε δει. Όταν το είδε με ρώτησε αν μπορεί να κοινοποιήσει στην πλατφόρμα το κείμενό μου όπως το ανέβασα στο προφίλ μου και φυσικά δέχθηκα.»

Με αυτό το πρώτο share ξεκίνησαν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις για το βίντεο που χαρακτηρίστηκε σεξιστικό αναδεικνύοντας αναχρονιστικά στερεότυπα ενώ η οργή που προκάλεσε οδήγησε ακόμα και στην ακύρωση του συνεδρίου το οποίο προωθούταν μέσω του σποτ.

Το κείμενο της ανάρτησης: 

"Λυπάμαι. Λυπάμαι που επιδιώκουμε πάλι η γυναίκα να βρεθεί στο επίκεντρο για λάθος λόγους. Λυπάμαι που για μια ακόμη φορά η γυναίκα είναι η ενοχική, ο φορέας των λανθασμένων επιλογών. Αυτή που φέρει το δώρο της ζωής να αποκαλείται κομμάτι μιας αναπαραγωγικής διαδικασίας με επιπτώσεις στη «δημοσιονομική» πολιτική μιας χώρας… Λυπάμαι όσους θα δουν το παρακάτω βίντεο και θα το επικροτήσουν, όσους δεν γνωρίζουν τους αγώνες των γυναικών, όσους αγνοούν την χρόνια υποβάθμιση του ρόλου τους, όσους απαξιούν και απαξιώνουν ψυχοπαθολογικές διαταραχές, οικογενειακές παθογενείς καταστάσεις, ιατρικά προβλήματα αντρών και γυναικών και απαντούν με αυτό το βίντεο σε κόμπλεξ και προκαταλήψεις επικροτώντας ερωτήσεις που αγγίζουν τα όρια της αδιακρισίας και καταπατούν την ελευθερία της βούλησης. Λυπάμαι που ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, σε ένα συνέδριο που πιθανότατα; να φιλοξενήσει αξιόλογες παρουσιάσεις και εισηγήσεις, επιλέγεται να παρουσιαστεί με αυτό τον τρόπο. Πόσο «πίσω» μπορούμε να πηγαίνουμε οδεύοντας προς το μέλλον; 

Η πρόσκληση του 1ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας: Όρια και Επιλογές αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έχει χαθεί, ήδη, η δυναμική της πρόληψης και εστιάζουμε στη «θεραπεία», καθώς έχει δημιουργηθεί η εσφαλμένη αντίληψη πως μέσω της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, όλοι οι φραγμοί που ανυψώνει η υπογονιμότητα, είναι πλέον εύκολα προσπελάσιμοι και αντιμετωπίσιμοι (…) 

Θα αναδειχθεί στις επιστημονικές διαλέξεις και συζητήσεις, η ανάγκη της επαγρύπνησης από την νεότητα, ακόμα και τη εφηβεία, για την προάσπιση της γονιμότητάς τους με τον σωστό οικογενειακό προγραμματισμό και με την επαναφορά του προτύπου δημιουργίας «πυρηνικής» οικογένειας.Προσδοκούμε η Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή να γίνει εργαλείο θεραπείας όσων νοσούν από την υπογονιμότητα και όχι όλων εκείνων που έφτασαν στην υπογονιμότητα από παράπλευρους δρόμους των επιλογών τους.Η Πολιτεία και οι φορείς της θα μεταλαμπαδεύσουν το μήνυμα προς όλους ότι η τεκνοποίηση και η δημιουργία οικογένειας είναι η χαρά της ζωής, η αντιρρόπηση της υπογεννητικότητας, η δημοσιονομική εξασφάλιση ενός κράτους προοπτικής».

 * Τέσσερις καθηγητές Μαιευτικής - Γυναικολογίας (άντρες)… υπογράφουν το κείμενο της πρόσκλησης."

Επιβεβαιώνοντας το «φαινόμενο της πεταλούδας» η δημοσιογράφος και διευθύντρια των εκδόσεων του ΠΑΜΑΚ, κ. Ιωάννα Δανδέλια μάς έδειξε πως μία πολύ απλή κίνηση, η έκφραση της προσωπικής αλήθειας, των συναισθημάτων, η ορατότητα, ένα post στο Facebook, μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή.

Η ίδια περιγράφει στο makthes.gr το δρόμο από το πρώτο «κλικ» στο tag στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στα αναρίθμητα μηνύματα με τις προσωπικές ιστορίες γυναικών που ένιωσαν φοβισμένες, υποτιμημένες και πιεσμένες από ένα βίντεο που θεωρητικά τις προέτρεπε να δημιουργήσουν οικογένεια, και τελικά μέχρι την ακύρωση του συνεδρίου και τη νίκη της αλληλεγγύης.

«Κάποιες ώρες μετά την πρώτη μου δημοσίευση και ψάχνοντας το συνέδριο και το πρόγραμμά του βλέπω ότι έχει την αιγίδα της ΠτΔ και τη στήριξη άλλων φορέων οπότε κάνω μία δεύτερη δημοσίευση, αυτή τη φορά στο Instagram, με το σποτ, όπου ζητούσα να κατέβει το βίντεο και μάλιστα είχα επισημάνει και το λογαριασμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας για να το δει το βίντεο από μία άλλη ματιά. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μία συνεχόμενη αναπαραγωγή, γιατί είχαν εντοπίσει τον λογαριασμό μου από τις “Yπέροχες Γυναίκες” και μέσα σε λίγες ώρες έλαβα πάρα πολλά μηνύματα και αιτήματα. Μου έστελναν γυναίκες γύρω στα 36 που κάνουν εξωσωματική και μου έλεγαν πόσο απαξιωτικό είναι το σποτ, μου έστειλαν γυναίκες που στα 30 έμαθαν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν παιδί ή γυναίκες που είναι χρόνια παντρεμένες και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να αποκτήσουν παιδί. Μου έστειλαν και άνδρες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν και μου έλεγαν ότι κάνουν προσπάθειες εξωσωματικής με τις γυναίκες τους.

Μου έκανε εντύπωση η συσπείρωση των γυναικών που αντέδρασαν, που ήθελαν να μοιραστούν την ιστορία τους. Όταν κατέβηκε το βίντεο και αφού αρκετοί απέσυραν την στήριξή τους από το συνέδριο έγραψα ένα κείμενο όπου μεταξύ άλλων έλεγα ότι όταν υπάρχει αλληλεγγύη και όταν αποφασίζουμε να μιλήσουμε, να ενώσουμε τις φωνές μας, φαίνεται ότι μπορούμε να αλλάξουμε κάτι.»

Σήμερα, η κ. Δανδέλια απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες και ταυτόχρονα μοιράζεται τις σκέψεις της θέλοντας από πλευράς της να αναδείξει ίσως το μόνο θετικό που μπορεί να γεννήθηκε από αυτή την υπόθεση, το πρόσφορο έδαφος για δημόσιο διάλογο.

«Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε χωρίς ταμπού και να μοιραζόμαστε πράγματα. Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για θέματα που μας αφορούν και ίσως αυτό είναι η αφορμή να κάνουμε μία μεγάλη συζήτηση και για την υπογονιμότητα και για την υπογεννητικότητα. Για το πώς νιώθουν οι γυναίκες, τί ζητούν και πώς μπορεί να τις βοηθήσει η επιστήμη. Να μην ψάχνουμε τα λάθη αλλά τους τρόπους αντιμετώπισης.

Ας μην εστιάζουμε όπως είπε το συνέδριο στην πρόληψη που ενημερώνει την γυναίκα για το πότε είναι ηλικιακά γόνιμη. Πρόληψη είναι να δημιουργήσεις τις κοινωνικές συνθήκες ώστε να μπορεί η γυναίκα να εντάσσεται σε αυτό το περιβάλλον, να μπορεί να διαβιοί και να ζει ευτυχισμένη.

Οι γυναίκες δεν οφείλουν καμία συγγνώμη για αυτό και δεν έχουν γεννηθεί με το αμάρτημα πάνω τους επειδή είναι γυναίκες. Έχουν γεννηθεί με την ευλογία να είναι γυναίκες, με τη δύναμη που βρίσκουν μέσα τους να κάνουν ένα βήμα στην ζωή τους και δεν πρέπει να θεωρούν ότι αυτό που κατακτούν, είτε είναι σπουδές, είτε είναι μία αρμονική σχέση, είτε είναι μία επαγγελματική πορεία που θα τις αναδείξει και θα εκπληρώσει τα όνειρά τους και τις φιλοδοξίες τους, είναι μόνο ένας προθάλαμος του σταδίου της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Για μένα οι γυναίκες δεν είναι μόνο αυτό, και τονίζω ότι θεωρώ την μητρότητα την μεγαλύτερη ευλογία στον κόσμο. Γιατί οι γυναίκες έχουν αυτή τη δυνατότητα και προσφέρουν το σώμα τους για αυτό. Έχουμε σκεφτεί όμως ότι μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η εγκυμοσύνη, οι γυναίκες έχουν την ευθύνη αυτής της ολοκλήρωσης; Από την αρχή μέχρι το τέλος.

Έχουμε μιλήσει με γυναίκες που έχουν χάσει παιδιά στην πορεία για το πόσο δύσκολο είναι αυτό ή που ζουν με το φόβο για το τι μπορεί να συμβεί μέσα στους εννέα αυτούς μήνες, στις ίδιες και το παιδί τους; Δεν έχουμε μιλήσει με γυναίκες που κάνουν εξωσωματικές και κάθε φορά έχουν την ελπίδα να κάνουν παιδί και δεν έχουμε μιλήσει και με γυναίκες που ζουν τη ζωή τους και μπορεί να τις βλέπουμε χαρούμενες αλλά ταυτόχρονα ζουν και με την ελπίδα ενός παιδιού. Δεν σημαίνει ότι αυτές οι γυναίκες πρέπει να δέχονται μομφή.»