Από μικρός, ο Σταύρος Σιαμάκης αγαπούσε να διαβάζει βιβλία και να σκαρώνει ιστορίες με τη φαντασία του. Τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, όταν όλοι έπρεπε να περνάμε πολύ χρόνο στο σπίτι, ο οκτάχρονος έψαχνε τρόπους να «ξεφύγει» από τους τέσσερις τοίχους και άρχισε να βάζει τις σκέψεις του στο χαρτί. Ήταν τότε που του ήρθε η ιδέα να γράψει ένα δικό του παραμύθι. Πρωταγωνιστής της γλυκιάς ιστορίας θα ήταν τα γλειφιτζούρια που εξαφανίστηκαν από το... Γλειφιτζουριστάν. Η ιστορία ολοκληρώθηκε λίγο καιρό αργότερα, αλλά... παραμύθι χωρίς εικόνες δεν γίνεται. Ο μπαμπάς του Σταύρου «κατέβασε» ένα πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης και ο μικρός άρχισε να γράφει στα αγγλικά την πλοκή κάθε σελίδας, προσπαθώντας να δώσει τη σωστή περιγραφή και δοκίμαζε διάφορα στυλ μέχρι να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε. 

Το βιβλίο του μικρού Σταύρου από τη Θεσσαλονίκη είναι πλέον έτοιμο! Ο τίτλος του είναι «Το μόνο γλειφιτζούρι». Οι γονείς του είναι σε συζητήσεις με εκδοτικούς οίκους προκειμένου να κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι, έχοντας λάβει πολύ θετικά μηνύματα από εκδότες που επισκέφτηκαν την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Επιθυμία του Σταύρου είναι τα χρήματα από τις πωλήσεις να δοθούν το σύλλογο γονέων παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια «Φλόγα». «Αυτό το βιβλίο το αφιερώνω στην ξαδέρφη μου η οποία αντιμετωπίζει με θάρρος της πιο μεγάλη δοκιμασία της ζωής της και είναι πρότυπο γενναιότητας για όλους μας» γράφει στον πρόλογο του βιβλίου ο 11χρονος σήμερα Σταύρος. Αυτό το διάστημα δοκιμάζει να μεταφράσει ο ίδιος το παραμύθι του στα γαλλικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά.

Παράλληλα, άρχισε να δουλεύει ήδη την ιδέα για το επόμενο βιβλίο του. Ο επόμενος στόχος του είναι να δημιουργήσει με τα βιβλία του μια δωρεάν δανειστική βιβλιοθήκη σε έναν κοινόχρηστο δημοτικό χώρο κοντά στο σπίτι του. «Ο Σταύρος ‘μας βάζει τα γυαλιά’. Εγώ μαθαίνω συνεχώς από αυτόν» λέει ο πατέρας του, Νίκος Σιαμάκης.

Η «Ένωση Χαρούμενης Ημέρας»

Η ανάγκη του μικρού να επικοινωνήσει και να θέλει να κάνει χαρούμενους τους γύρω του εκδηλώθηκε έντονα κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Τότε άρχισε να αφήνει σημειώματα με καλημέρες, ποιήματα και όμορφα λόγια στο ασανσέρ, για να δώσει μία ανάσα αισιοδοξίας στους ενοίκους της πολυκατοικίας. «Όλοι χαιρόταν, πολλοί μου κολλούσαν αυτοκόλλητα με καρδούλες και χαρούμενες φάτσες, μου απαντούσαν» λέει ο μικρός. Στη συνέχεια ο πατέρας του τον ρώτησε αν ήθελε να τον βοηθήσει να κάνει το δικό του μπλογκ για να γράφει τις σκέψεις του, για να τις μοιράζεται και με ανθρώπους εκτός της πολυκατοικίας.

Έτσι δημιουργήθηκε το μπλογκ enosixaroumenishmeras.blogspot.com με το οποίο ο Σταύρος καλούσε τους φίλους του να γίνουν μέλη της Ένωσης Χαρούμενης Ημέρας. Για να γίνει κανείς δεκτός σε αυτή την Ένωση υπήρχαν τρεις «δοκιμασίες»: «Η πρώτη δράση αφορά τον καθαρισμό της νέας παραλίας. Φορέστε γάντια, πάρτε μια σακούλα (όχι πλαστική) και ξεκινάμε για μια τεράστια περιπέτεια! Η δεύτερη δράση είναι: κάνε χαρούμενο τον γείτονά σου. Σε αυτή τη δράση γράφετε τα δικά σας μηνύματα και τα κολλάτε στο ασανσέρ, γράφοντας πάντα Ε.Χ.Η / Ένωση Χαρούμενης Ημέρας. Η τρίτη (και τελευταία) δράση είναι η βοήθεια: Βοηθάτε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Τώρα είστε ένα πραγματικό μέλος της Ε.Χ.Η!» έγραφε στην πρώτη του ανάρτηση. Έκτοτε ακολούθησαν δεκάδες άλλες αναρτήσεις με τις οποίες«προσπαθούσα να φτιάξω τη μέρα του κόσμου». Ο εμπνευστής της «Ένωσης Χαρούμενης ημέρας» δεν έμεινε μόνο στα λόγια. Ένα καλοκαίρι στη Σίφνο είδε κάποιους που είχαν στήσει πάγκο και πουλούσαν ζωγραφισμένες πέτρες, έτσι όταν πήγε στο χωριό της γιαγιάς του έκανε το ίδιο με τα παλιά του παιχνίδια. H ιδέα του ενέπνευσε και άλλους που έφεραν πράγματα για το μπαζάρ. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν δόθηκαν στα Χωριά SΟS, στο Μake a wish και στον Φάρο Τυφλών.