Στα 1978 ο αξέχαστος Λουκιανός Κηλαηδόνης μέσα στον δίσκο «Είμαι ένας φτωχός και μόνο καουμπόϋ» είχε και και ένα απλό, χιουμοριστικής στιχουργικής βάσης τραγούδι με τίτλο

«Προς νέο συνθέτη».

Οι παλιοί το ξέρουμε. Για τους νέους μεταφέρω την αρχή του:

«Ένα τραγούδι, για να ‘ναι τραγούδι,
θέλει λόγια απλά,
ένα τραγούδια για να ‘ναι τραγούδι,
θέλει κάποιο μπλα μπλα.
Ένα τραγούδι, για να ‘ναι τραγούδι,
θέλει μια μουσική.
Ένα τραγούδι, για να ‘ναι τραγούδι,
θέλει τέλος κι αρχή.»

Το θυμήθηκα τώρα που όλα μπερδεύτηκαν γλυκά στην κριτική για το τραγούδι της Μαρίνας Σάττι που πάει Γιουροβίζιον και πάει να μας βγάλει την ψυχή που λέει ο λόγος, με τις τόσες διαφορετικές, αντιφατικές, λογικές ή αλλόκοτες αντιδράσεις που δημιούργησε.

Οι πιο κυνικοί λένε πως το τραγούδι αυτό «πέτυχε» ήδη, αφού στον σημερινό κυνικό κόσμο της σόου μπιζ, ό,τι καταφέρνει και διαιρεί το ακροατήριο σε δυο αντιμαχόμενες πλευρές, έχει κερδίσει τη μάχη της δημοφιλίας και της αναγνωρισιμότητας.

Τώρα το που θα κάτσει το «Ζάρι» της καλά σπουδαγμένης μουσικά, όμορφης , καλλίφωνης και ταλαντούχας Μαρίνας Σάττι στον 68ο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στο Μάλμε της Σουηδίας ήδη είναι πονοκέφαλος των στοιχηματικών εταιρειών και των φαν του θεσμού αλλά και θέμα λαϊκής συγκινήσεως στα social media (και όχι μόνο). Α, μην ξεχάσω: Πεδίο δόξης και για ίνφλουενσερς και γιουτιούμπερς.

Αν κατάλαβα καλά, οι πιο παραδοσιακοί φίλοι του ελαφρού αυτού διεθνούς διαγωνισμού που βασίζεται στην ποπ κουλτούρα και θέαση της μουσικής, αναρωτιούνται «αν τελικά αυτό το πράγμα είναι τραγούδι».

Άλλοι πάλι - σωστά κατά τη γνώμη μας- ξεκινούν από την διαχρονικά σωστή εκτίμηση πως ζούμε στην εποχή της «ανάμειξης» των ειδών μουσικής και ενός ιδιότυπου χάσματος γενεών, πρωτοφανούς μάλιστα για το μέγεθός του, όπου η νεολαία από τη μια και οι ώριμης ηλικίας άνθρωποι από την άλλη δεν μπορούν καν να συνεννοηθούν -και πόσο μάλλον να συμφωνήσουν- για το τι είναι τραγούδι και το πως «πρέπει» να τραγουδηθεί.

Εννιά συνθέτες, που ξέρουν καλά μουσική και εκπροσωπούν από ό,τι φαίνεται μια πολυφωνική συνάντηση, ας το πούμε έτσι, σε ένα τραγούδι υπογράφουν αυτήν την σύνθεση. Στοιχεία από συρτάκι, ρούμπα, αμανέ, ραπ κ.α. ενοποιούνται από την προσωπικότητα, την κίνηση, τη φωνή βέβαια και τις χορευτικές αρετές της Σάττι.

Βλέποντας το βίντεο, όλο αυτό το μοντάζ εικόνων με τουριστικά πλάνα, Ακρόπολη, Μοναστηράκι, γωνιές της Αθήνας, σουβλάκι παραδοσιακές αλλά και μοντέρνες φάτσες της καθημερινότητας, με τον απαραίτητο Ευρωπαίο τουρίστα και τις αστραπιαίες μεταβάσεις από το κλαρίνο στο τραπ, σκέφτηκα πως σίγουρα κάποιοι θα μιλήσουν για «κιτς», ενώ άλλοι αντιθέτως θα μιλήσουν για «δροσιά» και ακομπλεξάριστη μοντέρνα σύνθεση. Ας μην επαναλάβω τα «περί ορέξεως».

«Το 2023 είχαμε «Cha Cha Cha» και το 2024 ήρθε η σειρά του TA-TA-TA-TA» , έγραψε κάποιος στο διαδίκτυο και από κάτω πολλοί έσπευσαν να προβλέψουν ότι το τραγούδι θα αρέσει -που άλλου;- στο νεαρότερο μέρος του ευρωπαϊκού ακροατηρίου και στα θερινά μπαράκια των δημοφιλών τουριστικών προορισμών.

Οι μεγαλύτεροι θα μείνουμε επισημαίνοντας τα αφηγηματικά χάσματα στο τραγούδι, την καταφυγή σε έναν αχταρμά με τρυκ εντυπωσιασμού μέσα στο κλιπ, εμμέσως θρηνώντας την υποχώρηση του παλιού καλού τραγουδιού με τη δομή, τα κουπλέ-ρεφρέν, το τέλος και την αρχή του.