Ήταν 14 Οκτωβρίου 2022, όταν η είδηση του θανάτου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη «πάγωσε» την Ελλάδα. Ο Ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο, ένας άνθρωπος για τον οποίο κανείς δεν είχε να πει μισή κακή κουβέντα, «έσβησε» στα 43 του βυθίζοντας τη χώρα στο πένθος.

Το makthes.gr επικοινώνησε με τον Δημοσθένη Ταμπάκο, Ολυμπιονίκη της ενόργανης γυμναστική, αδελφικό φίλο και συμφοιτητή του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, με τον οποίο υπήρξαν συνοδοιπόροι σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και μοιράζονταν κοινά οράματα και αγωνίες για τη ζωή και για τον αθλητισμό.

«Δεν γνώριζα ότι ήταν άρρωστος», μας εκμυστηρεύτηκε ο Δημοσθένης και μοιράστηκε μαζί μας μια απίστευτη ιστορία: «Την ημέρα που ‘έφυγε’ ο Αλέξανδρος, μου τηλεφώνησαν από κάποιο κανάλι και με ρώτησε η δημοσιογράφος εάν θα ήθελα να μιλήσω στο αφιέρωμα για τον Νικολαΐδη. Χωρίς να το σκεφτώ, είπα αμέσως ‘ναι’, αλλά της ζήτησα να μου τηλεφωνήσει αργότερα, γιατί εκείνη την ώρα είχα δουλειά. Πού να ήξερα με αφορμή ποιον λόγο είχα δώσει αυτό το τηλεφωνικό ραντεβού… Μετά από λίγη ώρα, είδα στο διαδίκτυο ότι πέθανε ο Αλέξανδρος. Το σοκ ήταν διπλό και ήταν πολύ μεγάλο…».

Τι έχει, όμως, να θυμάται ο Ολυμπιονίκης στο άθλημα των κρίκων από τον «γίγαντα» του τάε κβον ντο; «Όταν ήμασταν συμφοιτητές στο μάθημα της διδακτικής στα σχολεία στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, πηγαίναμε μαζί σε κάποια σχολεία στη Θεσσαλονίκη. Όπως φαντάζεστε, προκαλούσαμε μια ιδιαίτερη εικόνα όταν καθόμασταν δίπλα-δίπλα! Πάντως, ο Αλέξανδρος τα κέρδιζε αμέσως τα παιδιά χάρη στον αυθόρμητο, από καρδιάς λόγο του. Ήταν μια επικοινωνία που γινόταν από καρδιά (του Αλέξανδρου) σε καρδιά (των παιδιών)».

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος μοιράστηκε και μια τραγική ειρωνεία: «Κάποια στιγμή, που ήμασταν προσκεκλημένοι σε μια ημερίδα για τον αθλητισμό, είχα ακούσει τον Αλέξανδρο να αναφέρεται στο σκανδιναβικό μοντέλο αθλητισμού. Λίγο πριν τον θάνατό του θυμήθηκα αυτά του τα λόγια και θέλησα να επικοινωνήσω μαζί του για να συζητήσουμε πιο διεξοδικά. Πού να ήξερα τι βίωνε ο ίδιος τότε…».

Ο φίλος του περιγράφει τον εκλιπόντα ως «έναν άνθρωπο που ενδιαφερόταν για τον άλλο πραγματικά. Ήταν άνθρωπος της προσφοράς. Επίσης, πολύ συχνά μοιραζόμασταν τις κοινές μας ανησυχίες για τον αθλητισμό, με ποιους τρόπους μπορούμε να τον αλλάξουμε, ενώ είχαμε ανταλλάξει επίσης ιδέες για το θέμα της λειτουργίας των αθλητικών ομοσπονδιών. Ο Αλέξανδρος νοιαζόταν πολύ για την εξέλιξη του αθλητισμού».

Τέλος, ο Δημοσθένης έκανε λόγο και το «αστείο» μεταξύ του ιδίου και του Αλέξανδρου Νικολαΐδη: «Όταν ήμασταν καλεσμένοι ως ομιλητές σε συνέδρια, ημερίδες κ.τ.λ., ο Αλέξανδρος, με την ευφράδεια λόγου που τον χαρακτήριζε και την αμεσότητα που διέθετε, ήταν ένας πραγματικός χείμαρρος. Δεν είχε τίποτα σημειωμένο και όμως ο λόγος του είχε καταπληκτική δομή. Αντίθετα, εγώ πήγαινα πάντα οργανωμένος: Είχα ετοιμάσει το power point μου, είχα σημειώσεις κ.τ.λ. Και είναι ένα στοιχείο που πάντα σχολίαζε, λέγοντας στους διοργανωτές χαριτολογώντας πως ‘με βάζετε πάντοτε πριν ή μετά τον Δημοσθένη, ο οποίος έχει ετοιμάσει μια υπερπαραγωγή, ενώ εγώ δεν έχω προετοιμάσει τίποτα’. Ήταν το πείραγμά του» και συμπλήρωσε λέγοντας:

«Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν μου ζήτησε η Δώρα η σύζυγός του να εκφωνήσω ένα επικήδειο λόγο στην κηδεία του, δεν είχα προετοιμάσει τίποτα, μίλησα από καρδιάς και τον ‘μιμήθηκα’. Ήταν σαν να συνεχίζαμε έτσι το αστείο μας».