Πριν από έναν και πλέον αιώνα και πιο συγκεκριμένα στις 16 Ιανουαρίου του 1902 γεννήθηκε ο Σκωτσέζος σπρίντερ Έρικ Λίντελ στο Τιεντσίν της Κίνας, όπου ο πατέρας του διέδιδε την χριστιανική πίστη ως ιεραπόστολος.

Πέντε χρόνια μετά τη γέννησή του, η οικογένειά του επέστρεψε στην Σκωτία και εγκαταστάθηκε στο Εδιμβούργο.

Η έφεση του Λίντελ στον αθλητισμό φάνηκε από πολύ μικρή ηλικία: Διακρίθηκε τόσο στο ράγκμπι όσο και στον στίβο ως μέλος των ομάδων του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, όπου φοιτούσε, ενώ το 1923 αναδείχθηκε πρωταθλητής Μεγάλης Βρετανίας στις 100 γιάρδες (91,44 μέτρα) και στις 220 γιάρδες (201,168 μέτρα).

Μάλιστα το ρεκόρ του στις 100 γιαάρδες (9''7) έμεινε ακατάρριπτο για 23 ολόκληρα χρόνια.

Το 1924 επελέγη να εκπροσωπήσει την Μεγάλη Βρετανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Ωστόσο, στις 6 Ιουλίου του ιδίου έτους αρνήθηκε να πάρει μέρος στον προκριματικό των 100 μέτρων, στο οποίο διακρίνονταν, επειδή συνέπεσε Κυριακή και ως πιστός χριστιανός πίστευε ότι αυτή η ημέρα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στον Κύριο.

Στη συνέχεια, επικεντρώθηκε στα 200 και στα 400 μέτρα: Τερμάτισε τρίτος στα 200 μέτρα, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο, ενώ στα 400 μέτρα θριάμβευσε, παρότι έτρεχε στην εξωτερική, με παγκόσμιο ρεκόρ 47''6 και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.

Μάλιστα, στα κατορθώματά του Έρικ Λίντελ βασίζεται η οσκαρική ταινία του Χιού Χάντσον «Οι δρόμοι της Φωτιάς» («Chariots of Fire»), παραγωγής 1981.

Τον επόμενο χρόνο εγκατέλειψε τους στίβους και επέστρεψε στην Κίνα για να συνδράμει στο ιεραποστολικό έργο του πατέρα του.

Ωστόσο, κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη από τους Ιάπωνες εισβολείς και κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Βέιχσιεν, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Φεβρουαρίου 1945.

Ο θάνατός του πιθανώς να οφείλεται σε όγκο στον εγκέφαλο, που είχε διαγνωστεί αλλά είχε κριθεί από τους γιατρούς μη εγχειρίσιμος.