Στο σύμπαν ο θάνατος των αστεριών είναι νομοτελειακός. Όσο πιο μεγάλο το άστρο, τόσο πιο βίαιο το τέλος. Στο ποδόσφαιρο, αντίθετα, ο ανθρώπινος παράγοντας μπορεί να αποσοβήσει το μοιραίο. Στην περίπτωση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι χειρισμοί των τελευταίων δέκα ετών οδηγούν μετά βεβαιότητας σε ένα τέλος που για τα δεδομένα του αθλήματος και τη βαρύτητα του συλλόγου, θα μοιάζει με ένα φαντασμαγορικό supernova.

Η τελευταία ελπίδα των «κόκκινων διαβόλων» ονομάζεται Έρικ τεν Χαχ. Πολλοί τον θεωρούν ως το next big thing της προπονητικής, όμως ο Ολλανδός δεν είναι παιδαρέλι. Στα 52 του χρόνια έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του δημιουργώντας δύο διαφορετικές ομάδες τίτλων στον Άγιαξ. Εκεί, ο σύλλογος λειτουργεί με αμιγώς ποδοσφαιρικά κριτήρια και πρώτο μέλημα το παράγειν.

Στη Γιουνάιτεντ, αντίθετα, η χρονιά ξεκινάει με εμπορικά χρήσιμες και ποδοσφαιρικά επιζήμιες περιοδείες και οι μεταγραφικές κινήσεις καθορίζονται από τις φανέλες που θα πουλήσει ο ποδοσφαιριστής. Κάπως έτσι, οι «μπέμπηδες» φορτώθηκαν με παίκτες τύπου Πογκμπά και Μαγκουάιρ. Παντελώς αδιάφορος ο πρώτος, ανεπαρκής ο δεύτερος, κόστισαν μαζί περί τα 180 εκατομμύρια ευρώ.

Στις διαπραγματεύσεις του με τη Γιουνάιτεντ ο Τεν Χαχ, που φέρει την πλήρη στήριξη του Ραλφ Ράνγκνικ, ξεκαθάρισε ότι θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τις μεταγραφές και τις αποχωρήσεις, με τις τελευταίες να φτάνουν σε διψήφιο αριθμό. Τα ρεπορτάζ από το Νησί λένε πως το κλαμπ θα του διαθέσει 200 εκατομμύρια λίρες για καλοκαιρινά ψώνια. Η «παλιά» Γιουνάιτεντ θα διέθετε αυτά τα χρήματα για να αγοράσει τον Χάρι Κέιν και τον Ντέκλαν Ράις. Η «νέα», όμως, όχι.

Ο Έρικ τεν Χαχ θα επενδύσει στις ακαδημίες του συλλόγου και θα φέρει στην ομάδα τουλάχιστον πέντε ποδοσφαιριστές των 30, 40 και 50 εκατομμυρίων ευρώ. Και όπως ξεκαθάρισε στους επιτελείς της Γιουνάιτεντ, η Ρώμη δεν θα χτιστεί σε μία μέρα.

Καμένη γη παραλαμβάνει ο Ολλανδός, που θα προσπαθήσει να πετύχει εκεί όπου απέτυχαν -άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο- οι Ντέιβιντ Μόιες, Λουίς φαν Χάαλ, Ζοζέ Μουρίνιο, Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ και Ραλφ Ράνγκνικ. Πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει μία ομάδα, που μέτρησε φέτος εννιά γκολ από τη Λίβερπουλ, είχε ποσοστό κατοχής της μπάλας 20% στο ντέρμπι με τη συμπολίτισσα Σίτι και οι ποδοσφαιριστές της δεν μιλιούνται μεταξύ τους;