12/11/2019 10:00
Η διαδρομή με το 52, το λεωφορείο που εξυπηρετεί τους 30.000 και πλέον φοιτητές που φοιτούν στο νυν Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος -πρώην Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό ίδρυμα Θεσσαλονίκης- είναι κάτι σαν ένα ταξίδι «μακριά από τον πολιτισμό», όπως με χιούμορ συνηθίζουν να λένε οι επιβάτες του, που καθημερινά διανύουν περισσότερα από 20 χιλιόμετρα, για να φτάσουν στην περιοχή της Σίνδου, εκεί όπου στεγάζονται οι εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου.
Σε μία έκταση 35.000 τ.μ. φιλοξενούνται όλα τα τμήματα σπουδών, οι κεντρικές διοικητικές υπηρεσίες, εγκαταστάσεις προσωπικού, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του χώρου καταλαμβάνει το αγρόκτημα, με θερμοκήπια, καλλιέργειες, στάβλους, πτηνοτροφείο και χώρους εκπαίδευσης.
Το πανεπιστήμιο μάλιστα παρέχει ένα πλούσιο πρόγραμμα προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών, πρακτικής άσκησης και Erasmus+, καλύπτοντας ένα ευρύ πεδίο αντικειμένων (Σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών, Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων και Διατροφής, Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας).
Ανεβασμένο επίπεδο μεν, υπέρογκος όγκος φοιτητών δε
Ποια είναι όμως η γνώμη των φοιτητών για το απομακρυσμένο τους πανεπιστήμιο;
«Μπήκα συνειδητά στο τμήμα μου και πιστεύω δεν στερείται, από άποψη γνώσεως των άλλων πανεπιστημίων στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να έχει τόσο ενδιαφέροντα μαθήματα και να μας παρέχει τόσες ευκαιρίες στο πεδίο της έρευνας, ενώ ταυτόχρονα να έχει αρκετά ικανοποιητική απορροφητικότητα, τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό» αφηγείται στη «Θ» η τεταρτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Βιοϊατρικών Επιστημών (πρώην Ιατρικών Εργαστηρίων) Νίκη Ευφραιμίδου.
Την ίδια άποψη ενστερνίζεται και η 21χρονη φοιτήτρια στο ίδιο έτος Καρίνα Γάκη, η οποία χαρακτηρίζει τη σχολή «ενδιαφέρουσα» και ιδιαίτερα «απαιτητική» λόγω των υποχρεωτικών εργαστηρίων, εντοπίζει ωστόσο πρόβλημα με τους χώρους διεξαγωγής των μαθημάτων. «Οι καθηγητές προσπαθούν να κάνουν το μάθημα όσο καλύτερα γίνεται και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να μας μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους πάνω στο αντικείμενο» εξηγεί, «πολλές φορές όμως, λόγω μεγάλου όγκου φοιτητών και έλλειψης αιθουσών, τα μαθήματα δεν γίνονται όπως θα έπρεπε. Όταν έχουμε μαθήματα θεωρίας, κάποιοι αναγκάζονται να μένουν όρθιοι ή ακόμα και να φεύγουν λόγω έλλειψης καθισμάτων. Βέβαια, υπάρχουν και αμφιθέατρα τα οποία ενώ έχουν αρκετή χωρητικότητα, χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα από τρία τουλάχιστον τμήματα κι έτσι δεν είναι εφικτό να χρησιμοποιούνται για όλα τα μαθήματα!» περιγράφει.
«Τη δεδομένη στιγμή οι καθηγητές κάνουν μάθημα και στα παιδιά του ΤΕΙ και στους καινούργιους εισαχθέντες του Διεθνούς Πανεπιστημίου», συμπληρώνει η φοιτήτρια Γεωπονίας και Τεχνολογίας τροφίμων Μαρία Γ., η οποία αισθάνεται ότι λόγω του μεγάλου αριθμού φοιτητών, όπως προέκυψε μετά τη συγχώνευση, η ποιότητα της μάθησης υποβαθμίζεται. «Επειδή είμαστε πολλοί και οι καθηγητές δεν επαρκούν, ώστε να ανοίξουν καινούργια τμήματα, προσπαθούν να συμπιέσουν τις ώρες του εργαστηρίου, για να μπορέσουν όλοι να κάνουν μάθημα. Σε εργαστήριο που έπρεπε να γίνεται σε δύο ώρες, το κάνουμε πλέον σε μία!» καταλήγει, υπογραμμίζοντας σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τον αριθμό των φοιτητών, οι εγκαταστάσεις χρειάζονται οπωσδήποτε συντήρηση, ενώ επιτακτική είναι η ανάγκη για καλύτερη καθαριότητα στους εσωτερικούς χώρους.
Από δύο έως πέντε ώρες δρόμος!
Το μεγάλο... δράμα είναι η μετακίνηση. Και οι χιλιάδες φοιτητές δεν εννοούν το κάθισμα, αλλά μία θέση ορθίων στο λεωφορείο της γραμμής 52, το αστικό που τους εξυπηρετεί καθημερινά και μπορεί να τους μεταφέρει σε ένα κεντρικό σημείο -συνήθως ο μεγαλύτερος όγκος φοιτητών κατεβαίνει στον ΟΣΕ, που είναι και ο τερματικός σταθμός του λεωφορείου- ώστε από εκεί να πάρουν άλλες γραμμές λεωφορείων, ανάλογα με την περιοχή που διαμένουν.
Ο μέσος χρόνος που ξοδεύει καθημερινά ένας φοιτητής για τη μεταφορά του από και προς τη Σίνδο είναι το λιγότερο δύο ώρες, εάν είναι από τους τυχερούς που μένει σε περιοχή κοντά στο κέντρο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ο χρόνος αυτός αυξάνεται στις πέντε ώρες, ιδιαίτερα σε φοιτητές που μένουν σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. «Μένω στη Νέα Κερασιά κοντά στη Μηχανιώνα και για να πάω στη σχολή στην ώρα μου πρέπει να ξεκινήσω από το σπίτι μου τουλάχιστον … δυόμισι ώρες νωρίτερα» εξηγεί η Μαρία, χωρίς αυτό να διασφαλίζει ότι θα φτάσει στην ώρα της. «Υποτίθεται ότι το 52 έχει κάθε 5 με 10 λεπτά δρομολόγιο, αλλά αυτό ξαναλέω… ‘υποτίθεται’ όπως ακριβώς συμβαίνει και με όλα τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ! Τέτοιο σπρώξιμο και τέτοιες αγκωνιές δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου, για να μπω σε λεωφορείο» λέει αναστατωμένη. Κατά κοινή ομολογία των φοιτητών, η μεγαλύτερη συμφόρηση στα λεωφορεία παρατηρείται στις ώρες αιχμής, από τις επτά έως τις δέκα το πρωί, τις ώρες δηλαδή που ξεκινούν τα προγράμματα των περισσότερων τμημάτων.
«Καταντάει εξευτελιστικό. Χάνουμε δύο και τρία λεωφορεία μέχρι να καταφέρουμε να μπούμε σε κάποιο, κι όταν αυτό γίνει, είμαστε σαν στοιβαγμένες σαρδέλες. Πολλές φορές έχω αργήσει σε μάθημα επειδή δεν πρόλαβα να ‘σφηνωθώ’ στο λεωφορείο, συμφοιτητές μου έχουν χάσει εργαστήρια και κάποιοι παραλίγο να χάσουν και την εξεταστική» περιγράφει με αγανάκτηση η Νίκη, συμπληρώνοντας πως πολλές φορές το λεωφορείο όταν επιστρέφει από τη Σίνδο, που είναι ο τερματικός του σταθμός, είναι τόσο γεμάτο που δεν κάνει καν στάση στο πανεπιστήμιο!
Σύμφωνα με τους φοιτητές, υπάρχουν μερικές ακόμη εναλλακτικές μετακίνησης, όπως το τρένο προς Σίνδο, το λεωφορείο της γραμμής 51 και το 52Α, τις οποίες ωστόσο δεν επιλέγει σχεδόν κανείς, αφού και κάνουν περισσότερη ώρα για να φτάσουν και αφήνουν τους φοιτητές σχετικά μακριά από το πανεπιστήμιο.
Όσοι μένουν στις φοιτητικές εστίες…
Ο Πέτρος είναι ένας από τους φοιτητές που εδώ και πέντε χρόνια μένει, μαζί με το συγκάτοικο του, στις κτιριακές εγκαταστάσεις εντός του συγκροτήματος του ιδρύματος στη Σίνδο. Ο ίδιος μιλάει για μία «διαφορετική» καθημερινότητα των παιδιών που ζουν μέσα στο campus, αφού «όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους» και τις περισσότερες φορές όλοι γίνονται μία παρέα. «Ό,τι ώρα και να βγεις, βρίσκεις κόσμο να μιλήσεις. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν υπάρχουν πηγαδάκια» περιγράφει εμφανώς ενθουσιασμένος, χωρίς αυτό να αναιρεί ότι όσοι μένουν στις εστίες δεν νιώθουν… απομονωμένοι. «Περνάμε όμορφα εδώ και έχουμε παρέα. Φυσικά νιώθουμε απομονωμένοι, με την έννοια ότι είμαστε ‘στη μέση του πουθενά’, αφού η Σίνδος είναι αρκετά μακριά και το κέντρο ακόμη περισσότερο» επισημαίνει. Δεν είναι όμως το μοναδικό πρόβλημα. Η κατάσταση εντός των φοιτητικών εστιών είναι απαράδεκτη, με τους φοιτητές να κάνουν λόγο για «πανάρχαιες» εγκαταστάσεις και συχνά προβλήματα με το ζεστό νερό και τη θέρμανση. «Τις μισές μέρες δεν υπάρχει ζεστό νερό, ευτυχώς δεν έχουμε πια θέμα με το ρεύμα» λέει ο Πέτρος, με την Καρίνα να συμπληρώνει πως τα παιδιά που μένουν εκεί εντοπίζουν «αρκετές ελλείψεις και μάλιστα υπήρξε κίνδυνος και διακοπής υδροδότησης, πράγμα που ευτυχώς λύθηκε». Ανάλογη είναι η δυσαρέσκεια των φοιτητών και για το εστιατόριο σίτισης. Όπως περιγράφουν στη «Θ», το φαγητό είναι μέτριο έως κακό, ενώ σπάνια θα βρει κανείς μερικά πιάτα που θα είναι «καλά».
Φοιτητές… «ίσης αξίας»;
Η «πανεπιστημιοποίηση» έγινε συγχώνευση διεθνούς πανεπιστημίου Ελλάδος, οι τίτλοι σπουδών άλλαξαν και όσοι φοιτητές επιθυμούν θα μπορούν από δω και στο εξής, δίνοντας επιπλέον μαθήματα, να αποφοιτούν, κρατώντας στα χέρια τους πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών. Πολλοί φοιτητές δηλώνουν ωφελημένοι από την εν λόγω αλλαγή, άλλοι αδικημένοι, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που χαρακτηρίζουν το γεγονός μια ευχάριστη εξέλιξη που άνοιξε τις πόρτες σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό πρωτοετών φοιτητών και βοήθησε στην αναγνώριση τμημάτων που λόγω της ταμπέλας του ΤΕΙ έχαναν έδαφος στις προτιμήσεις τους.
«Οι φοιτητές των ΤΕΙ ήταν μία παρεξηγημένη ομάδα ατόμων που στοχοποιούνταν για αρκετά χρόνια ακόμα και μετά την εξίσωση ανώτερων και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Η συγχώνευση είναι ένα μεγάλο βήμα να σταματήσει αυτή διάκριση. Κατά τ’ άλλα δεν πιστεύω ότι θα υπάρξουν άλλες διαφορές. Τα παιδιά που ήταν στο ΤΕΙ δεν διέφεραν σε τίποτα σε σχέση με εκείνα στο ΑΠΘ ή στο ΠΑΜΑΚ. Το ότι κάποιος επέλεξε μία σχολή που έχει περισσότερο τεχνικό χαρακτήρα δεν τον μειώνει σε σχέση με κάποιον που κινούταν σε πιο θεωρητικά μονοπάτια» εξηγεί από την πλευρά της η Καρίνα. «Για να μπούμε στο ΑΕΙ πρέπει να ολοκληρώσουμε όλες τις υποχρεώσεις του ΤΕΙ και να κάνουμε αίτηση για να εισαχθούμε στο νυν Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος! Προς το παρόν, οι αιτήσεις για να μπούμε κάποιοι παλιοί φοιτητές έχουν ξεκινήσει, αλλά δεν γνωρίζω πρακτικά πώς θα γίνει, γιατί σωστή ενημέρωση δεν έχει γίνει!» υπενθυμίζει η φοιτήτρια Γεωπονίας, εξηγώντας πως ακόμη οι φοιτητές δεν είναι πλήρως ενημερωμένοι για τις νέες αλλαγές.
Προβληματισμένοι φαίνεται να είναι μερικοί από τους φοιτητές που σπουδάζουν στο καινούργιο τμήμα του πανεπιστημίου «Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης». Το νέο τμήμα συγχωνεύει το τμήμα Μηχανολόγων Οχημάτων με αυτό του Αυτοματισμού, δημιουργώντας έναν καινούργιο κλάδο. «Η συγχώνευση των τμημάτων είναι κάτι το οποίο με γεμίζει με προβληματισμούς και ανασφάλεια» εξηγεί στη «Θ» ο Χαράλαμπος Μερμυγκούδης, ο οποίος βρίσκεται στο τελευταίο έτος των σπουδών του στο πρώην τμήμα Μηχανολόγων Οχημάτων. « Δεν μπορώ να γνωρίζω από τώρα κατά πόσο αυτή η αλλαγή θα μας ωφελήσει η όχι, το σίγουρο είναι ότι χρειαζόμαστε μεγαλύτερη ενημέρωση σχετικά με τα δικαιώματά μας και τα επόμενα βήματα που από δω και στο εξής πρέπει να κάνουμε» καταλήγει προβληματισμένος. Ο Νίκος Μάρδας, επίσης φοιτητής στο τελευταίο έτος των σπουδών του στο ίδιο τμήμα, κάνει μια ακόμη επισήμανση: «Εφόσον δεν έχει βγει ακόμη ΦΕΚ που να ορίζει τα εργασιακά μας δικαιώματα, θα είναι σαν να παίρνουμε ένα πτυχίο που δεν έχει ισχύ. Εάν από την άλλη ανακοινωθούν τα εργασιακά δικαιώματα και μπορούμε με έναν επιπλέον χρόνο να πάρουμε master και να αναγνωριστούμε ως πολυτεχνείο, τότε μιλάμε για ένα καλύτερο πτυχίο με μεγαλύτερο εύρος εργασίας» υπογραμμίζει.
Η μετονομασία του τμήματος «Ιατρικών Εργαστηρίων» σε τμήμα «Βιοϊατρικών Επιστημών» φαίνεται ότι αποτέλεσε μια θετική εξέλιξη για τους φοιτητές του εν λόγω τμήματος, αφού ο καινούργιος τίτλος εναρμονίζεται με τα τμήματα BIOMEDICAL SCIENCES πανεπιστημίων της Ευρώπης, που παράγουν απόφοιτους με τις αντίστοιχες γνώσεις και δεξιότητες, και τις αντίστοιχες δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης. «Η σχολή μας πληρούσε όλα τα κριτήρια για αυτοδυναμία και αντιστοιχία με τα τμήματα Βιοϊατρικών Επιστημών του εξωτερικού. Η αλλαγή του ονόματος ήταν προτροπή των εξωτερικών αξιολογητών» συμπληρώνει η φοιτήτρια του τμήματος Νίκη Εφραιμίδου.
* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 7.11.2019.
Η διαδρομή με το 52, το λεωφορείο που εξυπηρετεί τους 30.000 και πλέον φοιτητές που φοιτούν στο νυν Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος -πρώην Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό ίδρυμα Θεσσαλονίκης- είναι κάτι σαν ένα ταξίδι «μακριά από τον πολιτισμό», όπως με χιούμορ συνηθίζουν να λένε οι επιβάτες του, που καθημερινά διανύουν περισσότερα από 20 χιλιόμετρα, για να φτάσουν στην περιοχή της Σίνδου, εκεί όπου στεγάζονται οι εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου.
Σε μία έκταση 35.000 τ.μ. φιλοξενούνται όλα τα τμήματα σπουδών, οι κεντρικές διοικητικές υπηρεσίες, εγκαταστάσεις προσωπικού, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του χώρου καταλαμβάνει το αγρόκτημα, με θερμοκήπια, καλλιέργειες, στάβλους, πτηνοτροφείο και χώρους εκπαίδευσης.
Το πανεπιστήμιο μάλιστα παρέχει ένα πλούσιο πρόγραμμα προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών, πρακτικής άσκησης και Erasmus+, καλύπτοντας ένα ευρύ πεδίο αντικειμένων (Σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών, Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων και Διατροφής, Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας).
Ανεβασμένο επίπεδο μεν, υπέρογκος όγκος φοιτητών δε
Ποια είναι όμως η γνώμη των φοιτητών για το απομακρυσμένο τους πανεπιστήμιο;
«Μπήκα συνειδητά στο τμήμα μου και πιστεύω δεν στερείται, από άποψη γνώσεως των άλλων πανεπιστημίων στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να έχει τόσο ενδιαφέροντα μαθήματα και να μας παρέχει τόσες ευκαιρίες στο πεδίο της έρευνας, ενώ ταυτόχρονα να έχει αρκετά ικανοποιητική απορροφητικότητα, τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό» αφηγείται στη «Θ» η τεταρτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Βιοϊατρικών Επιστημών (πρώην Ιατρικών Εργαστηρίων) Νίκη Ευφραιμίδου.
Την ίδια άποψη ενστερνίζεται και η 21χρονη φοιτήτρια στο ίδιο έτος Καρίνα Γάκη, η οποία χαρακτηρίζει τη σχολή «ενδιαφέρουσα» και ιδιαίτερα «απαιτητική» λόγω των υποχρεωτικών εργαστηρίων, εντοπίζει ωστόσο πρόβλημα με τους χώρους διεξαγωγής των μαθημάτων. «Οι καθηγητές προσπαθούν να κάνουν το μάθημα όσο καλύτερα γίνεται και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να μας μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους πάνω στο αντικείμενο» εξηγεί, «πολλές φορές όμως, λόγω μεγάλου όγκου φοιτητών και έλλειψης αιθουσών, τα μαθήματα δεν γίνονται όπως θα έπρεπε. Όταν έχουμε μαθήματα θεωρίας, κάποιοι αναγκάζονται να μένουν όρθιοι ή ακόμα και να φεύγουν λόγω έλλειψης καθισμάτων. Βέβαια, υπάρχουν και αμφιθέατρα τα οποία ενώ έχουν αρκετή χωρητικότητα, χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα από τρία τουλάχιστον τμήματα κι έτσι δεν είναι εφικτό να χρησιμοποιούνται για όλα τα μαθήματα!» περιγράφει.
«Τη δεδομένη στιγμή οι καθηγητές κάνουν μάθημα και στα παιδιά του ΤΕΙ και στους καινούργιους εισαχθέντες του Διεθνούς Πανεπιστημίου», συμπληρώνει η φοιτήτρια Γεωπονίας και Τεχνολογίας τροφίμων Μαρία Γ., η οποία αισθάνεται ότι λόγω του μεγάλου αριθμού φοιτητών, όπως προέκυψε μετά τη συγχώνευση, η ποιότητα της μάθησης υποβαθμίζεται. «Επειδή είμαστε πολλοί και οι καθηγητές δεν επαρκούν, ώστε να ανοίξουν καινούργια τμήματα, προσπαθούν να συμπιέσουν τις ώρες του εργαστηρίου, για να μπορέσουν όλοι να κάνουν μάθημα. Σε εργαστήριο που έπρεπε να γίνεται σε δύο ώρες, το κάνουμε πλέον σε μία!» καταλήγει, υπογραμμίζοντας σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τον αριθμό των φοιτητών, οι εγκαταστάσεις χρειάζονται οπωσδήποτε συντήρηση, ενώ επιτακτική είναι η ανάγκη για καλύτερη καθαριότητα στους εσωτερικούς χώρους.
Από δύο έως πέντε ώρες δρόμος!
Το μεγάλο... δράμα είναι η μετακίνηση. Και οι χιλιάδες φοιτητές δεν εννοούν το κάθισμα, αλλά μία θέση ορθίων στο λεωφορείο της γραμμής 52, το αστικό που τους εξυπηρετεί καθημερινά και μπορεί να τους μεταφέρει σε ένα κεντρικό σημείο -συνήθως ο μεγαλύτερος όγκος φοιτητών κατεβαίνει στον ΟΣΕ, που είναι και ο τερματικός σταθμός του λεωφορείου- ώστε από εκεί να πάρουν άλλες γραμμές λεωφορείων, ανάλογα με την περιοχή που διαμένουν.
Ο μέσος χρόνος που ξοδεύει καθημερινά ένας φοιτητής για τη μεταφορά του από και προς τη Σίνδο είναι το λιγότερο δύο ώρες, εάν είναι από τους τυχερούς που μένει σε περιοχή κοντά στο κέντρο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ο χρόνος αυτός αυξάνεται στις πέντε ώρες, ιδιαίτερα σε φοιτητές που μένουν σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. «Μένω στη Νέα Κερασιά κοντά στη Μηχανιώνα και για να πάω στη σχολή στην ώρα μου πρέπει να ξεκινήσω από το σπίτι μου τουλάχιστον … δυόμισι ώρες νωρίτερα» εξηγεί η Μαρία, χωρίς αυτό να διασφαλίζει ότι θα φτάσει στην ώρα της. «Υποτίθεται ότι το 52 έχει κάθε 5 με 10 λεπτά δρομολόγιο, αλλά αυτό ξαναλέω… ‘υποτίθεται’ όπως ακριβώς συμβαίνει και με όλα τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ! Τέτοιο σπρώξιμο και τέτοιες αγκωνιές δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου, για να μπω σε λεωφορείο» λέει αναστατωμένη. Κατά κοινή ομολογία των φοιτητών, η μεγαλύτερη συμφόρηση στα λεωφορεία παρατηρείται στις ώρες αιχμής, από τις επτά έως τις δέκα το πρωί, τις ώρες δηλαδή που ξεκινούν τα προγράμματα των περισσότερων τμημάτων.
«Καταντάει εξευτελιστικό. Χάνουμε δύο και τρία λεωφορεία μέχρι να καταφέρουμε να μπούμε σε κάποιο, κι όταν αυτό γίνει, είμαστε σαν στοιβαγμένες σαρδέλες. Πολλές φορές έχω αργήσει σε μάθημα επειδή δεν πρόλαβα να ‘σφηνωθώ’ στο λεωφορείο, συμφοιτητές μου έχουν χάσει εργαστήρια και κάποιοι παραλίγο να χάσουν και την εξεταστική» περιγράφει με αγανάκτηση η Νίκη, συμπληρώνοντας πως πολλές φορές το λεωφορείο όταν επιστρέφει από τη Σίνδο, που είναι ο τερματικός του σταθμός, είναι τόσο γεμάτο που δεν κάνει καν στάση στο πανεπιστήμιο!
Σύμφωνα με τους φοιτητές, υπάρχουν μερικές ακόμη εναλλακτικές μετακίνησης, όπως το τρένο προς Σίνδο, το λεωφορείο της γραμμής 51 και το 52Α, τις οποίες ωστόσο δεν επιλέγει σχεδόν κανείς, αφού και κάνουν περισσότερη ώρα για να φτάσουν και αφήνουν τους φοιτητές σχετικά μακριά από το πανεπιστήμιο.
Όσοι μένουν στις φοιτητικές εστίες…
Ο Πέτρος είναι ένας από τους φοιτητές που εδώ και πέντε χρόνια μένει, μαζί με το συγκάτοικο του, στις κτιριακές εγκαταστάσεις εντός του συγκροτήματος του ιδρύματος στη Σίνδο. Ο ίδιος μιλάει για μία «διαφορετική» καθημερινότητα των παιδιών που ζουν μέσα στο campus, αφού «όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους» και τις περισσότερες φορές όλοι γίνονται μία παρέα. «Ό,τι ώρα και να βγεις, βρίσκεις κόσμο να μιλήσεις. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν υπάρχουν πηγαδάκια» περιγράφει εμφανώς ενθουσιασμένος, χωρίς αυτό να αναιρεί ότι όσοι μένουν στις εστίες δεν νιώθουν… απομονωμένοι. «Περνάμε όμορφα εδώ και έχουμε παρέα. Φυσικά νιώθουμε απομονωμένοι, με την έννοια ότι είμαστε ‘στη μέση του πουθενά’, αφού η Σίνδος είναι αρκετά μακριά και το κέντρο ακόμη περισσότερο» επισημαίνει. Δεν είναι όμως το μοναδικό πρόβλημα. Η κατάσταση εντός των φοιτητικών εστιών είναι απαράδεκτη, με τους φοιτητές να κάνουν λόγο για «πανάρχαιες» εγκαταστάσεις και συχνά προβλήματα με το ζεστό νερό και τη θέρμανση. «Τις μισές μέρες δεν υπάρχει ζεστό νερό, ευτυχώς δεν έχουμε πια θέμα με το ρεύμα» λέει ο Πέτρος, με την Καρίνα να συμπληρώνει πως τα παιδιά που μένουν εκεί εντοπίζουν «αρκετές ελλείψεις και μάλιστα υπήρξε κίνδυνος και διακοπής υδροδότησης, πράγμα που ευτυχώς λύθηκε». Ανάλογη είναι η δυσαρέσκεια των φοιτητών και για το εστιατόριο σίτισης. Όπως περιγράφουν στη «Θ», το φαγητό είναι μέτριο έως κακό, ενώ σπάνια θα βρει κανείς μερικά πιάτα που θα είναι «καλά».
Φοιτητές… «ίσης αξίας»;
Η «πανεπιστημιοποίηση» έγινε συγχώνευση διεθνούς πανεπιστημίου Ελλάδος, οι τίτλοι σπουδών άλλαξαν και όσοι φοιτητές επιθυμούν θα μπορούν από δω και στο εξής, δίνοντας επιπλέον μαθήματα, να αποφοιτούν, κρατώντας στα χέρια τους πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών. Πολλοί φοιτητές δηλώνουν ωφελημένοι από την εν λόγω αλλαγή, άλλοι αδικημένοι, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που χαρακτηρίζουν το γεγονός μια ευχάριστη εξέλιξη που άνοιξε τις πόρτες σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό πρωτοετών φοιτητών και βοήθησε στην αναγνώριση τμημάτων που λόγω της ταμπέλας του ΤΕΙ έχαναν έδαφος στις προτιμήσεις τους.
«Οι φοιτητές των ΤΕΙ ήταν μία παρεξηγημένη ομάδα ατόμων που στοχοποιούνταν για αρκετά χρόνια ακόμα και μετά την εξίσωση ανώτερων και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Η συγχώνευση είναι ένα μεγάλο βήμα να σταματήσει αυτή διάκριση. Κατά τ’ άλλα δεν πιστεύω ότι θα υπάρξουν άλλες διαφορές. Τα παιδιά που ήταν στο ΤΕΙ δεν διέφεραν σε τίποτα σε σχέση με εκείνα στο ΑΠΘ ή στο ΠΑΜΑΚ. Το ότι κάποιος επέλεξε μία σχολή που έχει περισσότερο τεχνικό χαρακτήρα δεν τον μειώνει σε σχέση με κάποιον που κινούταν σε πιο θεωρητικά μονοπάτια» εξηγεί από την πλευρά της η Καρίνα. «Για να μπούμε στο ΑΕΙ πρέπει να ολοκληρώσουμε όλες τις υποχρεώσεις του ΤΕΙ και να κάνουμε αίτηση για να εισαχθούμε στο νυν Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος! Προς το παρόν, οι αιτήσεις για να μπούμε κάποιοι παλιοί φοιτητές έχουν ξεκινήσει, αλλά δεν γνωρίζω πρακτικά πώς θα γίνει, γιατί σωστή ενημέρωση δεν έχει γίνει!» υπενθυμίζει η φοιτήτρια Γεωπονίας, εξηγώντας πως ακόμη οι φοιτητές δεν είναι πλήρως ενημερωμένοι για τις νέες αλλαγές.
Προβληματισμένοι φαίνεται να είναι μερικοί από τους φοιτητές που σπουδάζουν στο καινούργιο τμήμα του πανεπιστημίου «Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης». Το νέο τμήμα συγχωνεύει το τμήμα Μηχανολόγων Οχημάτων με αυτό του Αυτοματισμού, δημιουργώντας έναν καινούργιο κλάδο. «Η συγχώνευση των τμημάτων είναι κάτι το οποίο με γεμίζει με προβληματισμούς και ανασφάλεια» εξηγεί στη «Θ» ο Χαράλαμπος Μερμυγκούδης, ο οποίος βρίσκεται στο τελευταίο έτος των σπουδών του στο πρώην τμήμα Μηχανολόγων Οχημάτων. « Δεν μπορώ να γνωρίζω από τώρα κατά πόσο αυτή η αλλαγή θα μας ωφελήσει η όχι, το σίγουρο είναι ότι χρειαζόμαστε μεγαλύτερη ενημέρωση σχετικά με τα δικαιώματά μας και τα επόμενα βήματα που από δω και στο εξής πρέπει να κάνουμε» καταλήγει προβληματισμένος. Ο Νίκος Μάρδας, επίσης φοιτητής στο τελευταίο έτος των σπουδών του στο ίδιο τμήμα, κάνει μια ακόμη επισήμανση: «Εφόσον δεν έχει βγει ακόμη ΦΕΚ που να ορίζει τα εργασιακά μας δικαιώματα, θα είναι σαν να παίρνουμε ένα πτυχίο που δεν έχει ισχύ. Εάν από την άλλη ανακοινωθούν τα εργασιακά δικαιώματα και μπορούμε με έναν επιπλέον χρόνο να πάρουμε master και να αναγνωριστούμε ως πολυτεχνείο, τότε μιλάμε για ένα καλύτερο πτυχίο με μεγαλύτερο εύρος εργασίας» υπογραμμίζει.
Η μετονομασία του τμήματος «Ιατρικών Εργαστηρίων» σε τμήμα «Βιοϊατρικών Επιστημών» φαίνεται ότι αποτέλεσε μια θετική εξέλιξη για τους φοιτητές του εν λόγω τμήματος, αφού ο καινούργιος τίτλος εναρμονίζεται με τα τμήματα BIOMEDICAL SCIENCES πανεπιστημίων της Ευρώπης, που παράγουν απόφοιτους με τις αντίστοιχες γνώσεις και δεξιότητες, και τις αντίστοιχες δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης. «Η σχολή μας πληρούσε όλα τα κριτήρια για αυτοδυναμία και αντιστοιχία με τα τμήματα Βιοϊατρικών Επιστημών του εξωτερικού. Η αλλαγή του ονόματος ήταν προτροπή των εξωτερικών αξιολογητών» συμπληρώνει η φοιτήτρια του τμήματος Νίκη Εφραιμίδου.
* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 7.11.2019.
ΣΧΟΛΙΑ