Λόγια του Βαρδάρη

Υπάρχει ένα μοναδικό παλιό ντίσκο τραγούδι που ερμήνευσε η καταπληκτική DALIDA και φέρει τον τίτλο GIGI IN PARADISCO, εις την ελληνικήν ΤΖΙΤΖΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΝΤΙΣΚΟ, και λόγω των γιορτινών ημερών το χρησιμοποιούμε, για να περιγράψουμε (υποθετικά και θεατρικά) τη συγκινητική εκδήλωση κατά την οποία ο ΤΖΙΤΖΙ (Απόστολος Τζιτζικώστας) αποχαιρέτησε τους συνεργάτες του.

Σε μία σκηνή γεμάτη λάμψη και disco vibes, ο Απόστολος Τζιτζικώστας αποχωρεί από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, με μία αύρα που θυμίζει πρωταγωνιστή σε γαλλική ταινία των 80’s. Η συγκινητική στιγμή ξεκινά με τον ίδιο στο κέντρο του stage, ενώ το πλήθος τραγουδάει το ανατριχιαστικό ρεφρέν: «Ο Τζίτζι στον Παράδεισο-ντίσκο!».

Με ένα μικρόφωνο στο χέρι και τη γραβάτα ελαφρώς χαλαρωμένη, ξεκινά τον αποχαιρετισμό του με λόγια γεμάτα συναίσθημα: «Η Κεντρική Μακεδονία ήταν η πίστα μου. Όλοι μαζί γράψαμε ιστορία!». Στη σκηνή, τα φώτα αναβοσβήνουν σε ρυθμό ντίσκο, ενώ μία αόρατη ντίβα ψιθυρίζει: «Gigi, oh Gigi, pourquoi tu pars?».

Η συγκίνηση κορυφώνεται, όταν εμφανίζεται μία ντισκομπάλα στο σχήμα της Θεσσαλονίκης με τα χρώματα του Λευκού Πύργου να αντανακλούν στους τοίχους. Ο Τζιτζικώστας ρίχνει έναν τελευταίο χορό, ανεμίζοντας έναν χάρτη της Περιφέρειας σαν να αποχαιρετά το κοινό του. Τα βήματά του θυμίζουν λίγο τσάμικο και λίγο Travolta.

Καθώς φεύγει, αφήνει πίσω του ένα σημείωμα που γράφει: «Κεντρική Μακεδονία, θα είσαι πάντα ο παράδεισός μου!». Το πλήθος επευφημεί, και ο Τζίτζι φεύγει για νέες περιπέτειες…

Αν θες happy end, αυτό εξαρτάται φυσικά από το πού θες να σταματήσει η ιστορία σου.

Orson Welles

Αμερικανός ηθοποιός & σκηνοθέτης

Οι τράπεζες, αυτές οι ατρόμητες πριγκίπισσες του ελληνικού χρηματοπιστωτικού δράματος, αποφάσισαν ότι ακόμη και το να αναπνέεις κοντά σε ΑΤΜ πρέπει να κοστίζει. Θέλεις να πληρώσεις λογαριασμό; Προμήθεια. Θέλεις να εκτυπώσεις κίνηση λογαριασμού; Προμήθεια. Θέλεις να κοιτάξεις την οθόνη; Προμήθεια και επιπλέον χρέωση για το βλέμμα!

Όμως, σαν από μηχανής θεός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθε να βάλει ένα φρένο σε αυτό το παραλήρημα τραπεζικής αισχροκέρδειας. Με τις πρόσφατες παρεμβάσεις του είπε, «αρκετά!» στις υπερβολές και ζήτησε να σταματήσουν οι τράπεζες να συμπεριφέρονται σαν μαγαζάκια με... χαρτζιλίκι.

Το αποτέλεσμα; Μικρές αλλά σημαντικές μειώσεις στις προμήθειες. Δεν θα μας χαρίσουν δάνεια, αλλά τουλάχιστον δεν θα μας χρεώνουν, όταν ακουμπάμε την κάρτα στο ATM. Είναι μία αρχή, και ο Κυριάκος απέδειξε (προς το παρόν) ότι ακόμα και ο Δαβίδ μπορεί να τα βάλει με τον τραπεζικό Γολιάθ!

Είναι ντροπή για το λιοντάρι να κλαίει μπροστά στην αλεπού.

Ταλμούδ

(Ιουδαϊκή διδασκαλία)

Ο Λάκης Λαζόπουλος, ο γνωστός «πατριάρχης» της σάτιρας, φαίνεται να έχει μία μόνιμη κατοικία στην αντιπολιτευτική του μανία προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν υπήρχε Ολυμπιακό άθλημα για το πιο πικρόχολο σχόλιο, ο Λάκης θα είχε το χρυσό. Κάθε επεισόδιο της εκπομπής του μοιάζει με ένα καλοκουρδισμένο μανιφέστο ενάντια στον Κυριάκο, όπου όλα -από την οικονομία μέχρι τον καιρό- οδηγούν με κάποιον μαγικό τρόπο στο συμπέρασμα ότι «φταίει ο Μητσοτάκης».

Είναι σχεδόν χαριτωμένο πώς βρίσκει πάντα έναν τρόπο να συνδέσει ακόμα και τα πιο άσχετα θέματα με τον πρωθυπουργό. Κλείνει ένα σουβλατζίδικο στη γειτονιά του; Φταίει η κυβέρνηση. Πιάνει ψύχος; Ευθύνεται ο Κυριάκος που έβαλε λάθος θερμοκρασία στα air-condition της χώρας.

Φυσικά, η εμμονή του Λάκη δεν είναι καινούρια. Εδώ και χρόνια έχει χτίσει καριέρα, στηριζόμενος σε αιχμηρές κριτικές, αλλά με τον Κυριάκο μοιάζει να έχει βρει το απόλυτο «ιερό δισκοπότηρο» της σάτιρας. Είναι τόσο μονοδιάστατη η προσέγγισή του που αναρωτιέται κανείς: μήπως να ανανεώσει λίγο το ρεπερτόριο του; Ένας πολιτικός δεν μπορεί να φταίει για όλα, Λάκη, όσο κι αν το θέλεις.

Στο τέλος, ο κόσμος γελάει -αλλά όχι πάντα με τον Κυριάκο. Κάποιες φορές γελάει και με τον ίδιο τον Λάκη, που έχει γίνει προβλέψιμος σαν τις διαφημίσεις οι οποίες μας βομβαρδίζουν. Σάτιρα χωρίς όρια; Ναι. Σάτιρα χωρίς φαντασία; Όχι, Λάκη, όχι έτσι.

Ο καλύτερος τρόπος για να μην προχωράς είναι να ακολουθείς μία έμμονη ιδέα.

Jaques Prévert

Γάλλος συγγραφέας

Η πλατεία Αριστοτέλους, αυτό το «σαλόνι» της Θεσσαλονίκης, έχει μετατραπεί αυτές τις γιορτινές μέρες σε... πανηγύρι! Από τη μία οι καστανάδες, με τα καρότσια-ψησταριές να μοιάζουν έτοιμα για ράλι, και από την άλλη, τα ροζ σύννεφα από μαλλί της γριάς να αιωρούνται σαν τη ζάχαρη-νέφος του καπιταλισμού.

Περπατάς και νιώθεις ότι ζεις σε επεισόδιο με θέμα: «Πώς να κάνεις την πιο όμορφη πλατεία της πόλης... λαϊκή αγορά». Η μυρωδιά από κάστανα σε κυνηγά σαν το άρωμα της μνήμης, ενώ το μαλλί της γριάς -κυριολεκτικά και μεταφορικά- σου κολλάει στα χέρια. Και σαν να μην έφταναν αυτά, τριγύρω ακούς «πάρε κουλούρι!» και «μπαλόνια για τα παιδιά!», λες και είσαι στο λούνα παρκ.

Μήπως ήρθε η ώρα η δημοτική αρχή (έστω και αργά) να φροντίσει ώστε η Αριστοτέλους να ξαναβρεί τον χριστουγεννιάτικο χαρακτήρα που της αρμόζει;

Καλά Χριστούγεννα, φίλοι μας! Ας γεμίσουν οι καρδιές μας με ζεστασιά και τα σπίτια με μελομακάρονα (και ας μη σας νοιάζει που οι θερμοκρασίες πέφτουν!). Η ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ και οι μοναδικοί συνεργάτες της σας εύχονται να βρείτε λίγο χρόνο για το αγαπημένο σας τραπέζι, να γελάσετε με την οικογένεια και τους φίλους σας και να τρυπώσετε κάτω από το δέντρο -γιατί, αν δεν το κάνετε τώρα, πότε;! Χρόνια πολλά με χιούμορ, αγάπη και πολλά πολλά… πορτοκάλια!

Σε κάθε επιθυμία πρέπει να τίθεται το ερώτημα: τι θα μου συμβεί αν πραγματοποιηθεί αυτό που θέλω και τι αν δεν πραγματοποιηθεί;

Επίκουρος

Αρχαίος φιλόσοφος

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22.12.2024