Σε μια εποχή που αν μη τι άλλο περισσότεροι νέοι ψηφίζουν στις ευρωεκλογές και η εμπιστοσύνη στην ΕΕ επιστρέφει αργά αλλά σταθερά, ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον σε μια μάλλον αισιόδοξη αν όχι «εκκεντρική» ατάκα του, δεσμεύθηκε να κάνει το Ηνωμένο Βασίλειο το σπουδαιότερο μέρος στον κόσμο αποχωρώντας από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις 31 Οκτωβρίου!

Τούτο μάλιστα στο κοινοβούλιο, στην πρώτη του ομιλία με την ιδιότητα του πρωθυπουργού: «Η αποστολή μας είναι να φέρουμε εις πέρας το Brexit στις 31 Οκτωβρίου με στόχο την ένωση και την εκ νέου κινητοποίηση του μεγάλου μας Ηνωμένου Βασιλείου και να καταστήσουμε αυτή τη χώρα το σπουδαιότερο μέρος στη Γη».

Αν δεν είχε δημοσιευθεί λίγες μέρες νωρίτερα, ένα άρθρο του James Butler στους New York Times, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια προκλητική απάντηση.

«Ο Μπόρις Τζόνσον θα είναι το τέλος της Μεγάλης Βρετανίας». Αυτός είναι ο τίτλος του άρθρου, αλλά και η συνέχεια είναι ένα λιθοβολισμός κατά του πυρόξανθου Μπόρις:

«Ο Μπόρις Τζόνσον, για τον οποίον το ψεύδος αποτελεί δεύτερη φύση, ανακηρύχθηκε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έρχεται αντιμέτωπος με την πλέον περίπλοκη και ανεξέλεγκτη πολιτική κρίση που πλήττει τη χώρα από το 1945 και εντεύθεν. Ο Τζόνσον, του οποίου ο πολιτικός οπορτουνισμός είναι περιλάλητος και η φυγοπονία παροιμιώδης, αποτελεί έναν επιδέξιο δημαγωγό, που ποδηγετεί το ακροατήριό του με νύξεις που αναδεικνύουν στενόμυαλες προκαταλήψεις με αποκλειστικό σκοπό το πολιτικό όφελος. Η προσωπική του ζωή διέπεται από αμετροέπεια, ενώ η πολιτική του σταδιοδρομία χαρακτηρίζεται από ασημαντότητα».

Σε αυτό το δυσμενές φάσμα, η πρωθυπουργία του μπορεί να επιφέρει το «τέλος» της Μ. Βρετανίας. Η κατάσταση του Ην. Βασιλείου, μιας συνταγματικής οντότητας ιδρυθείσης το 1922, είναι τεταμένη, ενώ 2 από τις 4 επικράτειες της Ένωσης, η Βόρειος Ιρλανδία και η Σκωτία, υπερψήφισαν την παραμονή στην Ε.Ε., αποτελώντας καίρια προβλήματα για τον Τζόνσον και το μέλλον της Βρετανίας.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο απίστευτος, πάλαι ποτέ πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τζέιμς Κάμερον είχε τη φαεινή ιδέα να διενεργήσει δημοψήφισμα με ερώτημα για την έξοδο της χώρας του από την ΕΕ. Πολλοί πίστεψαν στην αρχή ότι μπλοφάρει, άλλοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν μια συντριπτική νίκη των υποστηρικτών της παραμονής. Εξάλλου ούτε και ο ίδιος πίστευε ότι η χώρα χρειαζόταν αυτή την έξοδο.

Λογάριαζαν όμως χωρίς τους αδίστακτους εθνικιστές–λαϊκιστές τύπου Νάιτζελ Φάραζ και τη δύναμη των fake news την εποχή της ψηφιακής δημοκρατίας.

Όταν βγήκε το αποτέλεσμα υπέρ του Brexit, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ένα γουστόζικο ανέκδοτο:

«Να τους δανείσουμε τον Αλέξη Τσίπρα, να μετατρέψει μέσα σε 24 ώρες το Όχι σε Ναι».

Είχε προηγηθεί η περίφημη αλλαγή πλεύσης του τότε πρωθυπουργού κόντρα στη βούληση του 62% των Ελλήνων στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, που έμεινε στη διεθνή πολιτική αργκό ως «Greek Kolotoumba»!

Στο Ηνωμένο Βασίλειο βέβαια, των πολλών αντιφάσεων αλλά και των τεράστιων πολιτικών και πολιτιστικών μεγεθών -από τον Σαίξπηρ στον Τσόρτσιλ και από τον Δούκα Ουέλινγκτον στον Τζον Λένον- δεν μπορεί να γίνει το «ναι» «όχι» σε ένα βράδυ.

Ο Κάμερον έφυγε σοκαρισμένος από την πολιτική παίρνοντας ένα καλό μάθημα για το τι παθαίνει κανείς παίζοντας εν ου παικτοίς και τη θέση του πήρε η ολίγιστη στην πολιτική κλάση και διορατικότητα Τερέζα Μέι, που έφυγε κι αυτή με κλάματα και πολλές γκάφες στο παθητικό της.

Έγινε προσπάθεια και από τις δύο πλευρές για βελούδινο διαζύγιο, για να επικρατήσουν χαμηλοί τόνοι και πνεύμα συνεννόησης και για μια συντεταγμένη έξοδο με αμοιβαία οφέλη. Και μετά ήρθε ο Μπόρις, τον οποίο προσπαθούσαν να αποφύγουν και οι Βρυξέλλες και η πλειοψηφία του βρετανικού λαού και η Μέι και ο συμμαθητής του ο Κάμερον. Παράδοξο; Χμμμ, όχι και τόσο στην εποχή των άκρων.

Κάθε εποχή έχει την τρέλα της. Τις δικές της προσωπικότητες που βγαίνουν στην επιφάνεια, την «ποιότητά» της.

Έχει τους φανατικούς υποστηρικτές αμφιλεγόμενων τύπων, δημαγωγών για να μην πω τίποτε παραπάνω. Αυτό που τσακίζει τη δημοκρατία είναι το ότι τα διάφορα fashion victims της πολιτικής, αφού φορτώνουν στον λαό τους ένα ηγέτη της συμφοράς, μετά ξεμπερδεύουν με ένα «γράψτε λάθος».

Είναι η εποχή για Τραμπ και Τζόνσον και για τους οπαδούς τους. Αυτό έλεγαν οι φίλοι στην καλοκαιρινή παρέα που υποστήριζαν όμως ότι η χώρα της Πρέμιερ Λιγκ, της τεράστιας μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας, των κορυφαίων πανεπιστημίων και την ανερχόμενης τα τελευταία δέκα χρόνια οικονομίας, δεν θα ανεχτεί να γίνει ο φτωχός συγγενής στη Γηραιά Ήπειρο.

Ο Μπόρις Τζόνσον, είναι πολωτικός, διχαστικός, ακραίος στα λόγια του, ενώ όπως έγραψαν οι New York Times «λέει ψέματα τόσο εύκολα όσο και αναπνέει». Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ίδιος και… καλύτερος!

Σε ένα άρθρο του για την Ελλάδα, την ΕΕ και το μέλλον της Ευρώπης, ο απερχόμενος πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ τόνιζε: «Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί δρόμοι τους οποίους μπορούμε να ακολουθήσουμε. Όμως όποιο δρόμο κι αν επιλέξουμε, θα πρέπει να παραμείνουμε πιστοί στις κύριες αρετές του Αριστοτέλη: Φρόνηση, ανδρεία, σωφροσύνη και δικαιοσύνη».

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η ΕΕ δεν θα αφήσει τον νέο πρωθυπουργό της Βρετανίας να γίνει μόνιμη πηγή δυσφήμισης της Ενωμένης Ευρώπης και του οράματος του Μονέ και του Σουμάν. Κι αυτός όμως δεν θα χάνει ευκαιρία να τη «σφυροκοπά» για τις αδυναμίες της. Αυτή η κόντρα μόλις άρχισε…

• Στη φωτογραφία ο Mπόρις Τζόνσον το 1986 με την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη -τότε υπουργό Πολιτισμού της Ελλάδας- πριν από την ομιλία της για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και την καμπάνια της για την επιστροφή τους στην Αθήνα από το Βρετανικό Μουσείο. Αργότερα έγινε δήμαρχος του Λονδίνου, εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή της παθιασμένης λαϊκιστικής καμπάνιας υπέρ του Brexit, υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση της Τερέζα Μέι και τώρα πρωθυπουργός.

*Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουλίου 2019.