21/03/2023 13:30
Η ανάρτηση του Φιλοζωικού Συλλόγου Εμμανουήλ Παππά:
«Αυτός κυρίες και κύριοι είναι ο Smiley… Τα τελευταία δέκα χρόνια μέχρι και σήμερα ζούσε στο Ψυχικό. Δεν ενοχλούσε κανέναν, έκανε τις βόλτες του στο χωριό και είχε κάποιες αυλές που πήγαινε για να ζητιανέψει κανένα ξεροκόμματο για να γεμίσει την κοιλίτσα του.
Όταν ζούσε, σ αυτούς που του συμπεριφερόντουσαν όμορφα τους χαμογελούσε με εκείνο τα αθώο χαμόγελο που μόνο τα παιδιά και τα σκυλιά ξέρουν να χαρίσουν. Όταν ζούσε….
Σήμερα το πρωί μόλις ξημέρωσε, ξεκίνησε για τη συνηθισμένη του βόλτα στο χωριό. Δε μπορούσε όμως ο φουκαράς να φανταστεί ότι θα ήταν και η τελευταία του. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή στη βόλτα του συναντήθηκε με έναν ψυχασθενή που κρατούσε στα χέρια του ένα αεροβόλο. Αραγε αν ήξερε θα προλάβαινε ο φουκαράς Smiley να αλλάξει διαδρομή;
Πώς κατάφερε αυτός ο παρανοϊκός και τον πυροβόλησε δέκα φορές (τουλάχιστον) και κανένας δεν άκουσε ούτε το κλάμα του σκύλου αλλά και ούτε τους πυροβολισμούς; Πώς μπόρεσε μετά να σηκώσει το μισοπεθαμένο κορμάκι του και να το πετάξει στα σκουπίδια;
Πώς αντέχει αυτό το δίποδο τέρας μετά να αγκαλιάζει τη γυναίκα του, τη μάνα του, τα παιδιά του; Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα αν δεν ανοίξει κάποιος το στόμα του. Γιατί στο χωριό κάποιος ξέρει, κάποιος άκουσε και δε μιλάει. Κάποιος είδε αλλά έστρεψε αλλού το κεφάλι. Και όποιος δε μιλάει είναι συνένοχος στο έγκλημα.
Μικρέ μου Smiley…. Μικρέ μου χαμογελαστούλη… Εκεί που πήγες να ξέρεις πως το μισό χωριό σε ψάχνει και κλαίει για τον άδικο χαμό σου. Μαζί τους κλαίω και γω»
21/03/2023 16:23
Η ανάρτηση του Φιλοζωικού Συλλόγου Εμμανουήλ Παππά:
«Αυτός κυρίες και κύριοι είναι ο Smiley… Τα τελευταία δέκα χρόνια μέχρι και σήμερα ζούσε στο Ψυχικό. Δεν ενοχλούσε κανέναν, έκανε τις βόλτες του στο χωριό και είχε κάποιες αυλές που πήγαινε για να ζητιανέψει κανένα ξεροκόμματο για να γεμίσει την κοιλίτσα του.
Όταν ζούσε, σ αυτούς που του συμπεριφερόντουσαν όμορφα τους χαμογελούσε με εκείνο τα αθώο χαμόγελο που μόνο τα παιδιά και τα σκυλιά ξέρουν να χαρίσουν. Όταν ζούσε….
Σήμερα το πρωί μόλις ξημέρωσε, ξεκίνησε για τη συνηθισμένη του βόλτα στο χωριό. Δε μπορούσε όμως ο φουκαράς να φανταστεί ότι θα ήταν και η τελευταία του. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή στη βόλτα του συναντήθηκε με έναν ψυχασθενή που κρατούσε στα χέρια του ένα αεροβόλο. Αραγε αν ήξερε θα προλάβαινε ο φουκαράς Smiley να αλλάξει διαδρομή;
Πώς κατάφερε αυτός ο παρανοϊκός και τον πυροβόλησε δέκα φορές (τουλάχιστον) και κανένας δεν άκουσε ούτε το κλάμα του σκύλου αλλά και ούτε τους πυροβολισμούς; Πώς μπόρεσε μετά να σηκώσει το μισοπεθαμένο κορμάκι του και να το πετάξει στα σκουπίδια;
Πώς αντέχει αυτό το δίποδο τέρας μετά να αγκαλιάζει τη γυναίκα του, τη μάνα του, τα παιδιά του; Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα αν δεν ανοίξει κάποιος το στόμα του. Γιατί στο χωριό κάποιος ξέρει, κάποιος άκουσε και δε μιλάει. Κάποιος είδε αλλά έστρεψε αλλού το κεφάλι. Και όποιος δε μιλάει είναι συνένοχος στο έγκλημα.
Μικρέ μου Smiley…. Μικρέ μου χαμογελαστούλη… Εκεί που πήγες να ξέρεις πως το μισό χωριό σε ψάχνει και κλαίει για τον άδικο χαμό σου. Μαζί τους κλαίω και γω»
ΣΧΟΛΙΑ