Λένε ότι αυτό που θέλει να γίνει κανείς στη ζωή τριγυρνά στο μυαλό του από την εποχή που είναι παιδί. Σε εμένα κάτι τέτοιο συνέβηκε. Aπό μικρό με γοήτευαν πάντα οι εφημερίδες και η πολιτική.
Στην έκτη τάξη του δημοτικού είχα διοργανώσει γκάλοπ για τι θα ψήφιζε η τάξη μου στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές του 1974. Αναδεικνύοντας τη ΝΔ πρώτη και με διαφορά. Στη συνέχεια στο γυμνάσιο βγάζαμε μια σχολική εφημερίδα με τον τίτλο «Ξεκίνημα» και οι συνεδριάσεις της Συντακτικής Ομάδας δεν ξεχνιούνται εύκολα. Θυμάμαι τα φύλλα της εφημερίδας που ήταν γραμμένα στο χέρι από τον καθένα μας και τα μοιράζαμε σε φωτοτυπίες. Στη συνέχεια ήρθαν τα χρόνια της πολιτικοποίησης και το περίφημο «Παράθυρο» που δημιούργησε μια ομάδα μαθητών στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στη Θεσσαλονίκη. Και αυτό χειρόγραφο…
Θυμάμαι και τις οικογενειακές στιγμές. Όπως τον θυμό του παππού μου κάθε φορά που με έβλεπε στο σπίτι να μαυρίζω τα χέρια μου διαβάζοντας καθημερινά δύο και τρεις εφημερίδες. «Τι τις θέλεις τόσες εφημερίδες κάθε μέρα», μου έλεγε θυμωμένος.
Ηταν ο άνθρωπος που μου έμαθε τη «Μακεδονία». Την αγόραζε καθημερινά και την είχε συνεχώς πάνω στο κομοδίνο που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι του. Την δίπλωνε στα τέσσερα για να φαίνεται η σελίδα με το σταυρόλεξο. Μαζί με ένα στυλό για να λύσει τα «οριζοντίως και καθέτως». Εκεί που ήταν και η καθημερινή γελοιογραφία της εφημερίδας.
Από τότε πολλά άλλαξαν. Και σε εμένα και στον Τύπο. Οι εφημερίδες απογειώθηκαν και συχνά ξέφυγαν από το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν, δηλαδή να ελέγχουν την κάθε εξουσία και προσγειώθηκαν ανώμαλα στα χρόνια της κρίσης. Το κυριότερο όμως έχασαν την πρωτοκαθεδρία που είχαν τα παλιά χρόνια. Παλιότερα έναντι της τηλεόρασης και πιο πρόσφατα απέναντι στο ίντερνετ. Όμως για μένα, που στο μεταξύ υπέκυψα στον… έρωτα από την πρώτη ματιά και έγινα δημοσιογράφος και στη συνέχεια πολιτικός συντάκτης, οι εφημερίδες παραμένουν πάντα γοητευτικές. Αρκεί να είναι αξιόπιστες.
Αυτό επιχειρώ -και επιχειρούμε- από σήμερα με τη νέα εκκίνηση της «Μακεδονίας». Γιατί η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Και όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη για να μπει στη σωστή ρότα. Το ίδιο και για τη Θεσσαλονίκη. Που θέλει και αυτή το δικό της restart….
Λένε ότι αυτό που θέλει να γίνει κανείς στη ζωή τριγυρνά στο μυαλό του από την εποχή που είναι παιδί. Σε εμένα κάτι τέτοιο συνέβηκε. Aπό μικρό με γοήτευαν πάντα οι εφημερίδες και η πολιτική.
Στην έκτη τάξη του δημοτικού είχα διοργανώσει γκάλοπ για τι θα ψήφιζε η τάξη μου στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές του 1974. Αναδεικνύοντας τη ΝΔ πρώτη και με διαφορά. Στη συνέχεια στο γυμνάσιο βγάζαμε μια σχολική εφημερίδα με τον τίτλο «Ξεκίνημα» και οι συνεδριάσεις της Συντακτικής Ομάδας δεν ξεχνιούνται εύκολα. Θυμάμαι τα φύλλα της εφημερίδας που ήταν γραμμένα στο χέρι από τον καθένα μας και τα μοιράζαμε σε φωτοτυπίες. Στη συνέχεια ήρθαν τα χρόνια της πολιτικοποίησης και το περίφημο «Παράθυρο» που δημιούργησε μια ομάδα μαθητών στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στη Θεσσαλονίκη. Και αυτό χειρόγραφο…
Θυμάμαι και τις οικογενειακές στιγμές. Όπως τον θυμό του παππού μου κάθε φορά που με έβλεπε στο σπίτι να μαυρίζω τα χέρια μου διαβάζοντας καθημερινά δύο και τρεις εφημερίδες. «Τι τις θέλεις τόσες εφημερίδες κάθε μέρα», μου έλεγε θυμωμένος.
Ηταν ο άνθρωπος που μου έμαθε τη «Μακεδονία». Την αγόραζε καθημερινά και την είχε συνεχώς πάνω στο κομοδίνο που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι του. Την δίπλωνε στα τέσσερα για να φαίνεται η σελίδα με το σταυρόλεξο. Μαζί με ένα στυλό για να λύσει τα «οριζοντίως και καθέτως». Εκεί που ήταν και η καθημερινή γελοιογραφία της εφημερίδας.
Από τότε πολλά άλλαξαν. Και σε εμένα και στον Τύπο. Οι εφημερίδες απογειώθηκαν και συχνά ξέφυγαν από το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν, δηλαδή να ελέγχουν την κάθε εξουσία και προσγειώθηκαν ανώμαλα στα χρόνια της κρίσης. Το κυριότερο όμως έχασαν την πρωτοκαθεδρία που είχαν τα παλιά χρόνια. Παλιότερα έναντι της τηλεόρασης και πιο πρόσφατα απέναντι στο ίντερνετ. Όμως για μένα, που στο μεταξύ υπέκυψα στον… έρωτα από την πρώτη ματιά και έγινα δημοσιογράφος και στη συνέχεια πολιτικός συντάκτης, οι εφημερίδες παραμένουν πάντα γοητευτικές. Αρκεί να είναι αξιόπιστες.
Αυτό επιχειρώ -και επιχειρούμε- από σήμερα με τη νέα εκκίνηση της «Μακεδονίας». Γιατί η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Και όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη για να μπει στη σωστή ρότα. Το ίδιο και για τη Θεσσαλονίκη. Που θέλει και αυτή το δικό της restart….
ΣΧΟΛΙΑ