Συγκίνηση στο πανελλήνιο και πένθος για τον δημοσιογραφικό και αθλητικό κόσμο σήμανε η είδηση του θανάτου του Πέτρου Λινάρδου, δημοσιογράφου, συγγραφέα και ιστορικού του αθλητισμού σε ηλικία 97 ετών.

Ο πατριάρχης της αθλητικής δημοσιογραφίας ήταν πατέρας του διεθνούς παίκτη του μπάσκετ, Νίκου Λινάρδου, και υπήρξε μεταξύ άλλων αυτός που πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ). Σημαντικός αρθρογράφος και συγγραφέας επί πάνω από 75 χρόνια , θεωρείται ότι συνέβαλε άνοδο του επιπέδου της αθλητικής δημοσιογραφίας και τη σύνδεσή της με τα τεκμήρια της αθλητικής ιστορίας του τόπου.

Ο Πέτρος Λινάρδος γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1925 στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού Σταδίου, όπου διέμενε η προσφυγική οικογένεια της μητέρας του μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Αυτό που μου έχει μείνει από τις συζητήσεις με τον αξέχαστο δημοσιογράφο και ιστορικό του αθλητισμού είναι οι συχνές αναφορές του στο ρηθέν από ένα σπουδαίο στοχαστή, τον Kierkegaard, ότι «τη ζωή τη βιώνουμε κοιτάζοντας προς τα εμπρός, αλλά την κατανοούμε βλέποντας πίσω». Αυτό ίσως κρύβεται πίσω από την απόφασή του να αφιερωθεί στην έρευνα και τις ρίζες του Ελληνικού αθλητισμού. Μου έλεγε ο Πέτρος Λινάρδος ότι ποδόσφαιρο στην ηπειρωτική Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε πιθανότατα στη Νάουσα Ημαθίας στα τέλη του 19ου αιώνα και το έφεραν εκεί Άγγλοι μηχανικοί που εργάστηκαν για το στήσιμο βιομηχανικών μονάδων κλωστοϋφαντουργίας επί οθωμανικής Μακεδονίας (Λόγγου, Κύρτση, Τουρπάλη κ.α.).

Η βιομηχανία αυτή άνθισε από την εκμετάλλευση του νερού της περιοχής και ιδίως του «λευκού άνθρακα» του ποταμού της Αράπιτσας. Η Νάουσα είχε γίνει κέντρο της κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα με εκατοντάδες εργάτες να συρρέουν από την γύρω περιοχή. Οι Άγγλοι μηχανικοί έπαιζαν μπάλας με τα παιδιά των Ναουσαίων επιχειρηματιών αλλά και εργαζόμενους, στο χώρο που τώρα βρίσκεται α το πάρκο της πόλης και η λίμνη.

Η άλλη σημαντική συνεργασία μου με τον Πέτρο Λινάρδο ήταν η συνέντευξη του για μια τηλεοπτική εκπομπή μου στην ΕΡΤ3, αφιερωμένη στον μεγάλο Έλληνα ευεργέτη Δημήτριο Βικέλα. Ο Δημήτριος Βικέλας που γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου 1935 και πέθανε στην Αθήνα το 1908 ήταν λόγιος, ποιητής και πεζογράφος. Ως λογοτέχνης μνημονεύεται για το μυθιστόρημά του Λουκάς Λάρας (1879). Είναι επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του στην επιτροπή διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 1896. Μάλιστα ήταν και ο πρώτος πρόεδρος της ΔΟΕ. «Ο Βικέλας , τόνιζε ο Πέτρος Λινάρδος, ήρθε να δώσει χέρι βοηθείας στη μικρή πατρίδα του. Άλλωστε ο βαρώνος Πιέρ νε Κουμπερτέν όταν αναφέρθηκε στο ότι τον μετέπεισε ο Βικέλας όσον αφορά την «ανασύσταση» των Αγώνων στην Αθήνα το 1896 και όχι στο Παρίσι το 1900 όπως αρχικά είχε σχεδιάσει ο ολυμπιάρχης βαρώνος και οργανωτής του συνεδρίου στην παρισινή Σορβόνη το 1894 δήλωνε απερίφραστα: «Ο Δημήτρης Βικέλας δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να τοποθετεί πάνω από κάθε φροντίδα του τα εθνικά συμφέροντα . Ενσάρκωνε αυτόν τούτον τον Ελληνισμό…».

Λεζάντα: Το εμβληματικό πορτραίτο του Βικέλα – είναι στην Εθνική Πινακοθήκη – του σπουδαίου ζωγράφου Γεωργίου Ροϊλού

Ο Π. Λινάρδος επίσης έλεγε: «Όσοι αναζητούν μία εξήγηση γιατί ο Βικέλας, με δική του πρωτοβουλία και με μόνο έρεισμα την ενημέρωση του προέδρου του ιστορικού Πανελλληνίου Γ.Σ Ιωάννη Φωκιανό (τον Πανελλήνιο Γ.Σ και σύμπαντα τον τότε ελληνικό Αθλητισμό εκπροσωπούσε ο Βικέλας) έκανε αυτή την τολμηρή πρόταση – αποκοτιά θα λέγαμε – για την Αθήνα του 1896, ας προσέξουν την ερμηνεία που δίνει ο ίδιος. Σε επιστολή του προς τον Φωκιανό γράφει ότι «η αναβίωσις εις την Ελλάδα ‘’είναι προσέτι εκδήλωσις φιλελληνικών αισθημάτων διπλασίως πολυτίμων υπό τας δυσχερείς περιστάσεις τας οποίας δεχόμεθα, είναι δε σύνδεσμος νέος μεταξύ της Ελλάδος και της Ευρώπης».

Λεζάντα: Προτομή του Δημητρίου Βικέλα στο Πάρκο της Ελιάς στη Βέροια, που την λογάριαζε ως πατρίδα του από πατρογενιά μακεδονίτικη

Αυτά τον Ιούνιο του 1894. Ένα χρόνο μετά, μιλώντας στους Έλληνες φοιτητές του Παρισιού: «Ηδυνάμην να μη επωφεληθώ της απροσδοκήτου και μοναδικής ευκαρίας προς τιμήν και όφελος της Ελλάδος; …διεξεδίκησα τα δικαιώματα της Ελλάδος προκειμένου περί ανασυστάσεως ελληνικού θεσμού…η δαπάνη να περιορισθή εις τα απολύτως αναγκαία…θα επέλθει ταχύτερα, η κατάταξις ημών εις την Ευρωπαϊκήν ολομέλειαν. Δεν αποβλέπω εις μόνα τα βαλάντια των περιηγητών. Προσδοκώ ηθική ωφέλειαν εκ του αυξάνοντας συγχρωτισμού με τον Πολιτισμόν…» Συνεπώς η «ανασύστασις» των ολυμπιακών του 1896 στην Ελλάδα δεν είναι μέγιστη εθνική προσφορά, τουτέστιν εθνική ευεργεσία;».

Η τρίτη πολύ σημαντική και τιμητική για μένα συνεργασία που είχα με τον αξέχαστο Πέτρο Λινάρδο ήταν η ανεκτίμητη βοήθεια που αφειδώς μας προσέφερε αφήγησή του στην κάμερα , για την σύνταξη του σεναρίου ενός ντοκιμαντέρ για την Ιστορία του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου, με τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες από την ίδρυση (1893) και την πορεία του ιστορικού και καθοριστικού για τον Ελληνικό ερασιτεχνικό αθλητισμό αυτού συλλόγου που ανέδειξε τόσες και τόσες προσωπικότητες μεταξύ των οποίων Ολυμπιονίκες και πρωταθλητές επί πολλές δεκαετίες. Ανάμεσα σ αυτούς ο αείμνηστος επίτιμος Προέδρος του συλλόγου Κάρολος Παπούλιας, (πρόεδρος της Δημοκρατίας /2005-15) που ως αθλητής πρωταγωνίστησε στο άλμα επί κοντώ αλλά και στην πρωταθλήτρια ομάδα του Εθνικού στο βόλεϊ το 1959.