Όταν ο κορυφαίος θεσμός της χώρας ανακοινώνει σε έναν πολίτη ότι θα του απονείμει κάποιο τιμητικό βραβείο και λίγες μέρες μετά του λέει «όχι, δεν θα σε βραβεύσω τελικά», αυτό από μόνο του και χωρίς άλλα λόγια είναι ένα ατόπημα που πλήττει σοβαρά το κύρος του θεσμού.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού και θα πρέπει να θυμηθούμε πως κάτι παρόμοιο διεπράχθη και με το διαβόητο συνέδριο γονιμότητας και την αιγίδα που δόθηκε και πάρθηκε πίσω.

Ακόμα και στο μπάσκετ το μπρος-πίσω σφυρίζεται φάουλ και χάνεις τη μπάλα. Αλλά άλλο να είσαι ο Πιερικός ή το Λαύριο και άλλο να είσαι η Προεδρία της Δημοκρατίας. Πολύ απλά δεν επιτρέπεται να χάνεις τη μπάλα.

Η παλινωδία αυτή έγινε αφορμή να στρέψουμε όλοι το βλέμμα στις θαλάσσιες περιοχές που μετατρέπονται σε υγρούς τάφους για απελπισμένους ανθρώπους. Να αναρωτηθούμε για τον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι επαναπροωθήσεις.

Να δώσουμε ένα νοερό βραβείο σε όσους αρπάζουν άντρες, γυναίκες και παιδιά από το στόμα του Χάρου. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Ιάσων Αποστολόπουλος και η επίσημη θέση ότι η βράβευσή του αποσύρεται λόγω απόψεων που έχει κατά καιρούς εκφράσει, κάνει απλώς το όλο σκηνικό ακόμα πιο δυσοίωνο. «Όταν σώζεις έναν άνθρωπο, σώζεις τον κόσμο όλο» όπως είπε ο Όσκαρ Σίντλερ σε μια περίοδο που ο υπόλοιπος κόσμος έστρεφε το βλέμμα μακριά από το αδιανόητο.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στη 01.08.2021