Ο Γιάννης Καστρίτης υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τον Άρη και στο τέλος της νέας θητείας του θα είναι ο δεύτερος προπονητής με τουλάχιστον τέσσερα χρόνια συνεχούς παρουσίας στον κιτρινόμαυρο πάγκο, μετά τον μεγάλο Γιάννη Ιωαννίδη.

Ο ανερχόμενος και εξαιρετικά ταλαντούχος Έλληνας τεχνικός μίλησε στη «ΜτΚ» για το αγωνιστικό πλάνο του νέου Άρη, τη βαριά κληρονομιά της «αυτοκρατορίας» αλλά και για θέματα που δεν σχετίζονται με τον αθλητισμό, όπως οι εκλογές και η τεχνητή νοημοσύνη.

Κόουτς, πριν από λίγες μέρες ανανέωσες το συμβόλαιό σου με τον Άρη. Αμφιταλαντεύτηκες ή ήταν μία εύκολη απόφαση;

«Απαντώ με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν αμφιταλαντεύτηκα. Ο Άρης είχε εξαρχής προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε άλλης προοπτικής και μετά τη συζήτηση που είχαμε με τους ανθρώπους της ομάδας κατάλαβα πως κινούμαστε στην ίδια κατεύθυνση και έχουμε το ίδιο όραμα για τον Άρη των επόμενων χρόνων».

Τι μέτρησε περισσότερο; Η απόφασή σου στηρίχθηκε στο πλάνο που από κοινού εκπονήσατε με τη διοίκηση ή υπαγορεύτηκε κυρίως από το συναίσθημα;

«Και οι δύο παράμετροι είναι εξίσου σημαντικές. Είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως το δέσιμό μου με την ομάδα και τον κόσμο της δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου.

Είμαι όμως ταυτόχρονα και επαγγελματίας και είναι σαφές πως όσο ισχυροί κι αν είναι οι συναισθηματικοί μου δεσμοί με τον Άρη, δεν θα έμενα αν δεν ήμουν πεπεισμένος πως υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ανεβάσουμε ψηλότερα την ομάδα. Μέτρησαν λοιπόν εξίσου και τα δύο».

Ο Γιάννης Καστρίτης με τον Γιώργο Σιγάλα, άμεσο συνεργάτη του στην τεχνική ηγεσία του Άρη

Οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες του συλλόγου δεν αποτελούν τροχοπέδη στην προσπάθεια να ξαναγίνει ο Άρης πρωταγωνιστής;

«Δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι το μπάτζετ είναι μία αμελητέα παράμετρος. Προφανώς και η οικονομική ισχύς σού επιτρέπει να βάλεις ψηλότερα τον πήχη. Τα υψηλά μπάτζετ δεν εγγυώνται όμως την επιτυχία και αυτό το έχουμε δει στην πράξη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλον τον κόσμο.

Στο μπάσκετ, καθοριστικό ρόλο παίζουν κι άλλα πράγματα, όπως οι ιδέες, η οργάνωση, η τεχνοκρατική επάρκεια, η προσήλωση στον στόχο και το ομαδικό πνεύμα.

Υπάρχουν παραδείγματα οικονομικά εύρωστων ομάδων που απέτυχαν και άλλων, με πολύ μικρότερο μπάτζετ, που πέτυχαν σπουδαία πράγματα.

Δεν λέω ότι μία ομάδα σαν τον Άρη θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τον Ολυμπιακό, ούτε πρόκειται να υποσχεθώ την κατάκτηση του τίτλου. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά ότι οι έξυπνες ιδέες μπορούν να οδηγήσουν σε εντυπωσιακά αποτελέσματα».

Ο Άρης έκανε πέρσι μία καλή σεζόν, μολονότι τερμάτισε όγδοος. Υπάρχουν, πλέον, οι βάσεις πάνω στις οποίες θα στηριχθεί το νέο αγωνιστικό πρότζεκτ;

«Ασφαλώς και υπάρχουν. Μπορεί να μην είναι εφικτό να κρατήσεις όλη την ομάδα για 3-4 χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξεκινάμε από το μηδέν. Ναι, θα γίνουν αλλαγές στο ρόστερ, αλλά υπάρχει πια η μαγιά της περασμένης σεζόν και πάνω σε αυτήν τη βάση θα οικοδομήσουμε τον Άρη των επόμενων ετών. Έχουμε σαφές πλάνο, ξεκάθαρη φιλοσοφία και ένα συμπαγές τιμ ανθρώπων που συνεργάζονται αρμονικά για την ανάπτυξη της ομάδας, σε όλα τα επίπεδα».

Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί κανείς το βάρος της ιστορίας; Η κληρονομιά της «αυτοκρατορίας» είναι έμπνευση ή βάρος;

«Το γεγονός ότι έχουμε στα χέρια μας την κληρονομιά της «αυτοκρατορίας» αποτελεί τιμή και ευθύνη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αποτελεί βάρος. Έχουμε δουλέψει άλλωστε πολύ σε αυτό το κομμάτι και νομίζω ότι έχουμε καταφέρει να "μεταβολίσουμε" την πίεση και να τη μετατρέψουμε σε κίνητρο για συνεχή βελτίωση.

Όσοι έρχονται στην ομάδα βλέπουν τα λάβαρα στην οροφή του Παλέ και τη φανέλα του Νικ και καταλαβαίνουν αμέσως πού βρίσκονται, αλλά δεν αισθάνονται την ιστορία ως ένα ασήκωτο βάρος στις πλάτες τους.

Σε αυτό βοήθησε πολύ και ο κόσμος, που ενώ έχει πάντα υψηλές απαιτήσεις, στηρίζει με πάθος την ομάδα, γνωρίζοντας πως, σε αυτήν τη φάση, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνην της δεκαετίας του '80».

Η ενίσχυση του ελληνικού στοιχείου στο ρόστερ είναι ένας από τους αγωνιστικούς στόχους του Άρη;

«Ασφαλώς και είναι. Γνωρίζουμε πως οι κορυφαίοι Έλληνες παίκτες είναι πολύ ακριβοί αλλά η δημιουργία ενός κορμού από Έλληνες παίκτες είναι διαρκής στόχος».

Ο Άρης είναι έτοιμος να ανταποκριθεί στην αγωνιστική και οικονομική πρόκληση της συμμετοχής στην Ευρώπη;

«Ο Άρης είναι μία ομάδα με πολύ μεγάλη ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και είναι αυτονόητο πως πρέπει να μετέχει στις διεθνείς διοργανώσεις. Προφανώς, ο πήχης ανεβαίνει και το ρόστερ θα πρέπει να διαμορφωθεί με τρόπο που να εγγυάται ότι η ομάδα θα μπορεί να αντεπεξέλθει στις αυξημένες υποχρεώσεις της. Δεν υπάρχει πάντως κανένα δίλημμα. Θέλουμε να παίξουμε στην Ευρώπη που είναι το φυσικό περιβάλλον κάθε μεγάλου κλαμπ όπως ο Άρης».

Πότε μπήκε μέσα σου το μικρόβιο του μπάσκετ;

«Ήμουν πολύ μικρός, αλλά ως πιτσιρικάς στην Τρίπολη, την πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, έχω έντονες αναμνήσεις από το Ευρωμπάσκετ του 1987 και την τρέλα που επικρατούσε σε όλη την Ελλάδα.

Θυμάμαι φυσικά και τη μεγάλη ομάδα του Άρη που κάθε Πέμπτη βράδυ έκλεινε όλη τη χώρα στο σπίτι. Ήμουν λοιπόν κι εγώ παιδί εκείνης της εποχής και κάπως έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβω, το μπάσκετ μπήκε για τα καλά στη ζωή μου».

Η ενασχόληση με την προπονητική πώς πρόκυψε;

«Οι συγκυρίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Ήμουν φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Πάτρας, σπούδαζα ηλεκτρολόγος-μηχανικός και ταυτόχρονα έπαιζα μπάσκετ στην Παναχαϊκή. Ήμουν 23 ετών.

Ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο την πρώτη μέρα της προετοιμασίας συνέπεσε με μία δύσκολη διπλή εξεταστική κι έτσι δεν μπορούσα να κάνω άμεσα την επέμβαση. Για να είμαι ειλικρινής δεν πήγαινα συχνά στη σχολή κι έτσι χρωστούσα πολλά μαθήματα. Το έριξα λοιπόν στο διάβασμα.

Φτάσαμε έτσι στον Νοέμβριο και το γόνατο είχε ατροφήσει, επομένως πάλι δεν μπορούσα να κάνω την επέμβαση. Τον Φεβρουάριο, ο προπονητής της Απολλωνιάδας Πατρών, ο Θανάσης Λιώνας, μού πρότεινε να γίνω βοηθός του. Δέχτηκα και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο ρόλος του παίκτη δεν μου έλειπε και ότι με γέμιζε περισσότερο εκείνος του προπονητή.

Αργότερα είχα την ευκαιρία να δουλέψω και ως βοηθός του Γιάννη Χριστόπουλου στην Ολυμπιάδα Πατρών, στην Α1 και κάπως έτσι το νερό μπήκε στο αυλάκι».

Η Εθνική ομάδα έχει μπροστά της το Μουντομπάσκετ. Πιστεύεις πως βρίσκεται σε τροχιά επανόδου στην παγκόσμια ελίτ;

«Αναμφίβολα ναι. Ξέρω ότι πολλοί απογοητεύτηκαν από τον αποκλεισμό στο περσινό Ευρωμπάσκετ, αλλά επιτυχία δεν είναι μόνον το μετάλλιο. Δεν παίζουμε μόνοι μας. Υπάρχουν πολλές ισχυρότατες ομάδες με παρεμφερείς στόχους και η Γερμανία, η ομάδα που μας απέκλεισε πέρσι, είναι μία από αυτές.

Πιστεύω πολύ στην Εθνική αλλά δεν είναι σωστό να έχουμε εμμονή με τα μετάλλια, αφού προκαλεί μεγάλη και μη δημιουργική πίεση στα παιδιά. Το να είσαι στις 7-8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης ή και του κόσμου δεν είναι επιτυχία;

Δεν υποτιμώ βέβαια τον στόχο του βάθρου. Το μετάλλιο θα έδινε, πιθανότατα, νέα ώθηση στο ελληνικό μπάσκετ, αναβιώνοντας το κλίμα του 1987. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι η Εθνική μπορεί να φτάσει ψηλά. Έχει άλλωστε στις τάξεις της έναν από τους κορυφαίους παίκτες του κόσμου, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο».

Τι σου αρέσει περισσότερο να παρακολουθείς, ΝΒΑ ή ευρωπαϊκό μπάσκετ;

«Αναμφίβολα το ευρωπαϊκό. Με τις υποχρεώσεις της δουλειάς δεν μένει πολύς χρόνο οπότε όταν βρω ένα παράθυρο, προτιμώ να μελετήσω ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Στο ΝΒΑ το επίπεδο είναι απίστευτο και μπορεί κανείς να αντλήσει έμπνευση από καινοτόμες ιδέες που εξελίσσουν το παιχνίδι.

Στην Ευρώπη όμως το κάθε ματς μετράει, ο ανταγωνισμός είναι πάντα σκληρός και αν πρέπει να διαλέξω θα έλεγα ότι προτιμώ την Ευρωλίγκα ή κάποιο ματς σημαντικού πρωταθλήματος της Ευρώπης».

Αν είχες τη δυνατότητα να περάσεις έναν χρόνο στο ΝΒΑ, δίπλα σε ποιον προπονητή θα ήθελες να βρεθείς;

«Τρελό σενάριο αλλά θα σου απαντήσω. Θα διάλεγα τον κόουτς Πόποβιτς, όχι μόνο για τις ασύλληπτες μπασκετικές του γνώσεις, αλλά και για την εν γένει προσωπικότητά του. Είναι ένας θρύλος του παγκόσμιου μπάσκετ και μπορείς να μάθεις πάρα πολλά από εκείνον».

Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς με όραμα ή καλούς διαχειριστές;

«Χρειάζεται και τα δύο. Και ανθρώπους που βλέπουν μπροστά, ανοίγουν δρόμους και μπορούν να εμπνεύσουν τον κόσμο, αλλά και καλούς μάνατζερ. Αν είσαι μόνον οραματιστής θα αποτύχεις στην καθημερινή διαχείριση, αν είσαι μόνον διαχειριστής δεν μπορείς να φανταστείς και να σχεδιάσεις το μέλλον».

Μίλησες για το μέλλον. Πώς το φαντάζεσαι; Σε τρομάζουν τα δυστοπικά σενάρια σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης;

«Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε φοβικά την τεχνολογία, αφού μπορεί να βελτιώσει θεαματικά τη ζωή μας. Από την άλλη, η χωρίς έλεγχο εξέλιξη της τεχνολογίας μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Ήδη ακούμε σενάρια για απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, ακόμη και για μηχανές που δεν θα ελέγχονται από τον δημιουργό τους.

Νομίζω ότι πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα βασικά. Τι έλεγαν οι αρχαίοι; Μέτρον άριστον. Αυτό λοιπόν χρειάζεται. Τεχνολογική ανάπτυξη με κανόνες ώστε να είναι προς όφελος και όχι εις βάρος της ανθρωπότητας».

* Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής» στις 25/6/2023