Υπάρχουν δύο ερωτήματα στις επιλογές των κρατούντων: 1. Πώς μπορεί να ονομάζεται «Ειδικό χωρικό», ένας σχεδιασμός που αναπτύσσεται σε μήκος 40 και πλέον χιλιομέτρων, που ταυτίζεται με το μήκος του καταργημένου «Ρυθμιστικού Σχεδίου»;

2. Γιατί η φιλοσοφία του νέου σχεδίου εστιάζει κυρίως σε κατασκευαστικές παρεμβάσεις και όχι στο πώς θα κερδίσει η πόλη και οι άνθρωποί της, πάλι, την σχέση τους με τον Θερμαϊκό.

Η τρέχουσα παρέμβαση είναι η πέμπτη, οι τέσσερις προηγούμενες, αν και το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής δεν ήταν ορατό και μόνο προς το τέλος της δεκαετίας του 2010, άρχισε η συζήτηση για την πράσινη ανάπτυξη, είχε την φιλοσοφία της πράσινης ανάπτυξης, ενώ το σημερινό, ενώ όλοι βλέπουν τα καταστροφικά αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής, όλοι μιλούν για πράσινη ανάπτυξη και επανάκτηση του περιβάλλοντος, σχεδιάζουν τα ακριβώς αντίθετα. Σήμερα μάλιστα που το επιχείρημα για την έλλειψη δημόσιων πόρων δεν υπάρχει με τους Κοινοτικούς πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, επιμένουν χωρίς δισταγμό.

Ειδικότερα, οι προτάσεις που διαμόρφωσε η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, ουσιαστικά ενσωματώνουν τα Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια των δήμων εκεί που δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιωτικό επενδυτικό ενδιαφέρον και τα τροποποιούν εκεί που υπάρχει. Φυσικά κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση να υπάρξει συνεργασία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, αρκεί οι κατασκευές και οι οικονομικές δραστηριότητες να μην αντιστρατεύονται τις βασικές αρχές της πράσινης, βιώσιμης και κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ιδιαίτερα υποβαθμισμένες περιοχές από το Καλοχώρι, τον Δενδροπόταμο, μέχρι το λιμάνι, υπάρχουν μόνο γενικές αναφορές για την αναβάθμισή τους. Το ίδιο και για την Περιοχή του δήμου Θεσσαλονίκης που περιλαμβάνει τον Κελλάριο κόλπο μέχρι το «Παλατάκι» και, από την Μαρίνα της Καλαμαριάς μέχρι την Σχολή Δικαστών. Το ίδιο ουσιαστικά ισχύει και μέχρι την Αγία Τριάδα. Καταργεί τον πράσινο διάδρομο από την παραλία μέχρι το περιαστικό δάσος, αφού υιοθετεί το Real Estate της ΔΕΘ. Εστιάζει στην περιοχή του Ποσειδωνίου, των «Μύλων Αλατίνη» και του Μεγάρου Μουσικής, προτείνοντας την συνεργασία του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα και είναι σωστό, χωρίς όμως να προσδιορίζει τον συνολικά δομημένο χώρο, γεγονός που γεννά ερωτηματικά. Η περιοχή από το «Παλατάκι» μέχρι και την Μαρίνα Καλαμαριάς εξαιρείται, γιατί ανήκει στο Υπερταμείο και έχει τους γνωστούς σχεδιασμούς που έχουν βρει την αντίρρηση των πάντων.

Η πρώτη σοβαρή ενέργεια για το Παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης έγινε στα μέσα της δεκαετίας του '60 με την «Μελέτη Τριανταφυλλίδη».

Η δεύτερη στο «Στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης» το 1985, η τρίτη στο «Επικαιροποιημένο Ρυθμιστικό Σχέδιο» το 2010 και η τέταρτη στο «Περιφερειακό χωροταξικό Σχέδιο» του 2012.

Το «Επικαιροποιημένο Ρυθμιστικό Σχέδιο», και το «Περιφερειακό Χωροταξικό Σχέδιο», δεν εγκρίθηκαν ποτέ, ούτε από την κυβέρνηση Σαμαρά, ούτε από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Η επιλογή να καταργηθεί το «Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης», το 2014, και να μην εγκριθούν τα «Περιφερειακά Χωροταξικά Σχέδια», δεν ήταν τυχαία, ούτε έγινε από αμέλεια.

Πριν έρθει η κρίση του 2008, επιχειρηματικές δυνάμεις στην Θεσσαλονίκη, επέβαλλαν την κατάργηση των «Ρυθμιστικών Σχεδίων» ανοίγοντας τον δρόμο για την οικονομική εκμετάλλευση δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, που μέχρι τότε δεν επιτρεπόταν, λόγω των υποκείμενων σχεδιασμών, οι οποίοι λάμβαναν υπόψιν ότι, η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι η υψηλότερη στην χώρα και ο δημόσιος χώρος πολύ περιορισμένος.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19-20 Ιουνίου 2021