21/04/2024 11:30
Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Σεπτεμβρίου 1944, όταν ένα ομαδικό έγκλημα έμελλε να αφήσει το δικό του ανεξίτηλο «σημάδι» στην πόλη των Γιαννιτσών.
Περίπου 120 αθώοι άνθρωποι συγκεντρώνονται από ταγματασφαλίτες στο 1ο Δημοτικό Σχολείο και υπό την απειλή των όπλων λαμβάνουν τη διαταγή να σκάψουν τον τάφο τους, ενώ στη συνέχεια εκτελούνται άγρια και θάβονται ομαδικά. Μετά από 80 χρόνια, αποτινάσσοντας τη σκόνη της λήθης, η ιστορική μνήμη επιχειρεί να βρει λυτρωτική διέξοδο στο θεατρικό σανίδι, όπου μέσα από αναδρομές στο παρελθόν, οι πρωταγωνιστές -θύματα και θύτες, αφηγούνται το πώς βίωσαν τη σφαγή, καθώς και την επίδραση που αυτή είχε πάνω στις ζωές τους και στην πόλη, στα χρόνια που ακολούθησαν (έως και σήμερα…).
Βασισμένη στο βιβλίο της Άννας Μικροπούλου «Λύκοι στην Πόλη» (εκδ. Ελκυστής), η παράσταση «Το Σημάδι» από το Θεατρικό Εργαστήρι Γιαννιτσών φέρνει στο παρόν τις φρικιαστικές εκτελέσεις αμάχων από τα τάγματα ασφαλείας του Σούμπερτ και του Πούλου τον Σεπτέμβριο του 1944 -το Ομαδικό Έγκλημα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο, καθώς και τις άλλες εκτελέσεις στην πόλη των Γιαννιτσών με τη συνδρομή του γερμανικού στρατού καθώς και τη βαθιά πληγή, το τραύμα, που βαθιά χαράκτηκε στην ψυχή όσων επέζησαν της σφαγής.
Επί σκηνής μεταφέρονται έξι από τις συνολικά 15 ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο της Άννας Μικροπούλου, στη μνήμη της οποίας είναι αφιερωμένο «Το Σημάδι». «Στην Άννα που τη γνωρίσαμε μέσα από το βιβλίο της, με τα καθοριστικά σημάδια του, τον ενοποιημένο χρόνο τους, τις συμπυκνωμένες τελείες, με τις σκληρά απλές αλήθειες τους. Με τα λυτρωτικά δάκρυα...» γράφει η αφιέρωση στο πρόγραμμα που παίρνει στα χέρια του ο θεατής λίγο προτού γίνει κοινωνός των όσων καλλιτεχνικά εξαίσιων γίνονται επί σκηνής.
Κάθε μία από τις έξι ιστορίες της παράστασης εκτυλίσσεται σε δύο χρόνους κι έτσι βλέπουμε την πρώτη ιστορία να διαδραματίζεται το 1968, ενώ η ενεργοποίηση της μνήμης του κεντρικού ήρωα να μεταφέρει τους θεατές στον Σεπτέμβριο του 1944 και κατά τον ίδιο τρόπο να κυλάει όλο το έργο, από το οποίο δεν λείπει και ο παρών χρόνος, το σήμερα (2024).
«Ξεκινήσαμε με τη βοηθό μου, την Ειρήνη Κοσμίδου, με την οποία ήμασταν μαζί και στη δραματουργία, από το καλοκαίρι. Μας πρότεινε το έργο η αρχαιολόγος Μαρία Τριανταφυλλίδου κι αφού το συζητήσαμε, αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε», εξηγεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο σκηνοθέτης της παράστασης, Βασίλης Δεμιρτζόγλου, επισημαίνοντας πως όλη η ομάδα προσέγγισε το έργο με πάρα πολύ σεβασμό καθώς πρόκειται για πρόσφατη ιστορία. «Κάποιος αρχαίος τραγικός, ο Φρύνιχος, ανέβασε το "Μιλήτου Άλωσις" και οι Αθηναίοι το κατέβασαν επειδή τούς θύμιζε οικεία κακά (σ.σ. μάλιστα, τού επέβαλαν πρόστιμο ύψους χιλίων δραχμών εξαιτίας αυτής της παράστασης). Κάτι παρόμοιο σκέφτηκα κι εγώ με αυτό το έργο γιατί έχουν περάσει μόνο 80 χρόνια. Είναι μια ιστορία που ακόμα "καίει"», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Δεμιρτζόγλου, ο οποίος σκηνοθετεί αδιαλείπτως τις παραστάσεις του Θεατρικού Εργαστηρίου Γιαννιτσών από την περίοδο 2011-2012.
«Αυτό το έργο θέλαμε να το προσεγγίσουμε τόσο ουσιαστικά ώστε να είμαστε εμείς στο σκοτάδι και στο φως η Ιστορία. Να είμαστε, δηλαδή, εμείς αυτοί που απλώς προβάλλουμε την Ιστορία. Να την ανατέμνουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να φανούν τα εντόσθιά της, τι θα πει δηλαδή θανατικό και βία και πόνος», λέει ο κ. Δεμιρτζόγλου επισημαίνοντας τη σύνδεση που επιχειρείται με τα σύγχρονα φαινόμενα βίας που μαστίζουν την κοινωνία.
«Πέραν του ιστορικού γεγονότος, θέλαμε -επειδή θεωρούμε το έργο και σύγχρονο εξαιτίας των σημερινών φαινομένων βίας- να δείξουμε τι σημαίνει, όταν αυτή η βία βιώνεται, τι σημαίνει όλο αυτό το θανατικό, το έγκλημα. Τι σημαίνει γι' αυτόν που το παθαίνει αλλά και γι' αυτόν που μένει πίσω. Γι' αυτό επιλέξαμε ως τίτλο "Το Σημάδι" επειδή θέλαμε να πούμε ότι η βία δεν είναι μόνο εκείνη τη στιγμή αλλά σημαδεύεται όλη η ζωή των ανθρώπων και των γενεών που έπονται. Να πούμε ότι η βία δεν είναι απλώς ένα έργο στην τηλεόραση, μια ροή ειδήσεων που προσπερνάμε και πάμε στην επόμενη. Είναι μια πραγματικότητα ζώσα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης, διευκρινίζοντας πως γι' αυτόν τον λόγο προστέθηκε και το παρόν (ως χρόνος) στο έργο.
Πέντε μήνες χρειάστηκαν ώστε οι έξι ιστορίες από το βιβλίο της Άννας Μικροπούλου να μεταπηδήσουν στο θεατρικό σανίδι. Πέντε μήνες σκληρών προβών, όπου τίποτα δεν έμενε στην τύχη… «Οι δουλειές που κάνουμε είναι με πολύ μεράκι, με πολύ ψάξιμο, δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη. Από άποψη καλλιτεχνική δουλεύουμε πλήρως επαγγελματικά», λέει ο Βασίλης Δεμιρτζόγλου, ο οποίος πρωτομπήκε στον θαυμαστό κόσμο του θεάτρου ως άγουρο παιδί ακόμη, μόλις στα 17 του χρόνια, σε κάποιο εργαστήρι των ΝΕΛΕ (Νομαρχιακές Επιτροπές Λαϊκής Επιμόρφωσης) κι έκτοτε το υπηρετεί πιστά έχοντας περάσει από διάφορες θεατρικές ομάδες.
Όπως και ο ίδιος, που η κύρια επαγγελματική του απασχόληση είναι ως υπάλληλος στον Δήμο, έτσι και οι υπόλοιποι συντελεστές έχουν διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό όμως στο θέατρο αφιερώνουν πολύ χρόνο και πολλή αγάπη και δεν βάζουν τον όρο «ερασιτέχνης» μπροστά απ' ό,τι κάνουν καθώς δεν επιζητούν την επιείκεια των θεατών αλλά την αξιολόγησή τους σαν να επρόκειτο για μια παράσταση με επαγγελματίες.
«Κανείς δεν έχει σχέση με το θέατρο. Είναι όμως άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο και δουλεύουν ώρες και μέρες ατελείωτες για τις λεπτομέρειες της φωνής, της στάσης του σώματος, του νοήματος του έργου. Διαφωνούμε και αρκετές φορές για να βγάλουμε το αποτέλεσμα αυτό. Οι άνθρωποι δουλεύουν ως επαγγελματίες», λέει με θαυμασμό -και σεβασμό, για την ομάδα που σκηνοθετεί ο κ. Δεμιρτζόγλου.
«Δεν θεωρούμε», υπογραμμίζει, «τους εαυτούς μας ερασιτέχνες. Γιατί θεωρούμε ότι αν αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας ερασιτέχνες είναι σαν να απλώνουμε ένα πέπλο προστασίας από πάνω μας ώστε να μην μας κρίνουν οι άλλοι. Θέλουμε να δουν οι θεατές το έργο, όπως βλέπουν μια επαγγελματική παράσταση».
Το Θεατρικό Εργαστήρι Γιαννιτσών λειτουργεί από το 1995 και σε κάθε παράσταση υπάρχουν και άνθρωποι που παίζουν για πρώτη φορά καθώς στόχος είναι, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Δεμιρτζόγλου, «να εμπλέξουμε πολύ κόσμο ώστε αυτή τη σύνδεση- τη θεατρική, την πολιτιστική, την ιστορική, κοινωνική, ψυχολογική, που είναι το θέατρο, να την εισπράξει πάρα πολύς κόσμος και να γίνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανάδραση».
Η πόλη έχει «αγκαλιάσει» το Θεατρικό Εργαστήρι και τις παραγωγές του, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι όλες οι παραστάσεις είναι sold out.
Απόψε, «Το Σημάδι» …δραπετεύει από το σπίτι του Εργαστηρίου- το μικρό θεατράκι της οδού Μαδύτου, και ανεβαίνει, στις 20:00, στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών, ενώ στις 26 Απριλίου θα δοθεί στο ίδιο μέρος ακόμα μία παράσταση αποκλειστικά για σχολεία.
Σκοπός των συντελεστών, ωστόσο, είναι να «ταξιδέψουν» το έργο κι εκτός των στενών ορίων της πόλης. «Στόχος μας», εξηγεί ο σκηνοθέτης, «είναι να πάμε "Το Σημάδι" και στο Δίστομο και σε άλλες μαρτυρικές πόλεις, όπως και στον Χορτιάτη. Θέλουμε να κάνουμε γνωστή την ιστορία των Γιαννιτσών, που δεν είναι τόσο διαδεδομένη στο πανελλήνιο». Επίσης, στις σκέψεις των συντελεστών είναι ν' ανέβει το έργο και σε διάφορα φεστιβάλ ανά την Ελλάδα αλλά και να δοθεί μια υπαίθρια παράσταση στο Μνημείο του Ομαδικού Τάφου, στην πόλη των Γιαννιτσών.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες αποδίδουν στη Μαρία Τριανταφυλλίδου οι συντελεστές της παράστασης, η οποία έγινε σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δήμου Πέλλας και τη στήριξη χορηγών.
Η ταυτότητα της παράστασης:
Συγγραφέας: Άννα Μικροπούλου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Δεμιρτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Κοσμίδου
Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Δεμιρτζόγλου, Ειρήνη Κοσμίδου
Σκηνικά/Κοστούμια: Τιτώ Παπαδημητρίου
Αφίσα: Άννα Πρασόβσκαγια
Σχεδιασμός φωτισμών, μουσική & ηχοτοπία, χειρισμός κονσόλας: Κωνσταντίνος Πρασόβσκι
Μακιγιάζ: Κωνσταντίνος Πρασόβσκι, Μαρία Καλπακίδου, Σοφία Λαζαρίδου
Οργάνωση παραγωγής: Μαρία Βάσσου
Συντονισμός ομάδας: Ειρήνη Κοσμίδου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Καρούσος
Παίζουν: Κυριάκος Τσαμαλτούπης, Μαρία Βάσσου, Ελευθερία Λαγκαδιανού, Δώρα Κενανίδου, Βασίλης Δεμιρτζόγλου, Ειρήνη Κοσμίδου, Φανή Μεντζαφύλλη, Παύλος Καλπακίδης, Αννέτα Γόδου, Παναγιώτης Μπαλής.
Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Σεπτεμβρίου 1944, όταν ένα ομαδικό έγκλημα έμελλε να αφήσει το δικό του ανεξίτηλο «σημάδι» στην πόλη των Γιαννιτσών.
Περίπου 120 αθώοι άνθρωποι συγκεντρώνονται από ταγματασφαλίτες στο 1ο Δημοτικό Σχολείο και υπό την απειλή των όπλων λαμβάνουν τη διαταγή να σκάψουν τον τάφο τους, ενώ στη συνέχεια εκτελούνται άγρια και θάβονται ομαδικά. Μετά από 80 χρόνια, αποτινάσσοντας τη σκόνη της λήθης, η ιστορική μνήμη επιχειρεί να βρει λυτρωτική διέξοδο στο θεατρικό σανίδι, όπου μέσα από αναδρομές στο παρελθόν, οι πρωταγωνιστές -θύματα και θύτες, αφηγούνται το πώς βίωσαν τη σφαγή, καθώς και την επίδραση που αυτή είχε πάνω στις ζωές τους και στην πόλη, στα χρόνια που ακολούθησαν (έως και σήμερα…).
Βασισμένη στο βιβλίο της Άννας Μικροπούλου «Λύκοι στην Πόλη» (εκδ. Ελκυστής), η παράσταση «Το Σημάδι» από το Θεατρικό Εργαστήρι Γιαννιτσών φέρνει στο παρόν τις φρικιαστικές εκτελέσεις αμάχων από τα τάγματα ασφαλείας του Σούμπερτ και του Πούλου τον Σεπτέμβριο του 1944 -το Ομαδικό Έγκλημα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο, καθώς και τις άλλες εκτελέσεις στην πόλη των Γιαννιτσών με τη συνδρομή του γερμανικού στρατού καθώς και τη βαθιά πληγή, το τραύμα, που βαθιά χαράκτηκε στην ψυχή όσων επέζησαν της σφαγής.
Επί σκηνής μεταφέρονται έξι από τις συνολικά 15 ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο της Άννας Μικροπούλου, στη μνήμη της οποίας είναι αφιερωμένο «Το Σημάδι». «Στην Άννα που τη γνωρίσαμε μέσα από το βιβλίο της, με τα καθοριστικά σημάδια του, τον ενοποιημένο χρόνο τους, τις συμπυκνωμένες τελείες, με τις σκληρά απλές αλήθειες τους. Με τα λυτρωτικά δάκρυα...» γράφει η αφιέρωση στο πρόγραμμα που παίρνει στα χέρια του ο θεατής λίγο προτού γίνει κοινωνός των όσων καλλιτεχνικά εξαίσιων γίνονται επί σκηνής.
Κάθε μία από τις έξι ιστορίες της παράστασης εκτυλίσσεται σε δύο χρόνους κι έτσι βλέπουμε την πρώτη ιστορία να διαδραματίζεται το 1968, ενώ η ενεργοποίηση της μνήμης του κεντρικού ήρωα να μεταφέρει τους θεατές στον Σεπτέμβριο του 1944 και κατά τον ίδιο τρόπο να κυλάει όλο το έργο, από το οποίο δεν λείπει και ο παρών χρόνος, το σήμερα (2024).
«Ξεκινήσαμε με τη βοηθό μου, την Ειρήνη Κοσμίδου, με την οποία ήμασταν μαζί και στη δραματουργία, από το καλοκαίρι. Μας πρότεινε το έργο η αρχαιολόγος Μαρία Τριανταφυλλίδου κι αφού το συζητήσαμε, αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε», εξηγεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο σκηνοθέτης της παράστασης, Βασίλης Δεμιρτζόγλου, επισημαίνοντας πως όλη η ομάδα προσέγγισε το έργο με πάρα πολύ σεβασμό καθώς πρόκειται για πρόσφατη ιστορία. «Κάποιος αρχαίος τραγικός, ο Φρύνιχος, ανέβασε το "Μιλήτου Άλωσις" και οι Αθηναίοι το κατέβασαν επειδή τούς θύμιζε οικεία κακά (σ.σ. μάλιστα, τού επέβαλαν πρόστιμο ύψους χιλίων δραχμών εξαιτίας αυτής της παράστασης). Κάτι παρόμοιο σκέφτηκα κι εγώ με αυτό το έργο γιατί έχουν περάσει μόνο 80 χρόνια. Είναι μια ιστορία που ακόμα "καίει"», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Δεμιρτζόγλου, ο οποίος σκηνοθετεί αδιαλείπτως τις παραστάσεις του Θεατρικού Εργαστηρίου Γιαννιτσών από την περίοδο 2011-2012.
«Αυτό το έργο θέλαμε να το προσεγγίσουμε τόσο ουσιαστικά ώστε να είμαστε εμείς στο σκοτάδι και στο φως η Ιστορία. Να είμαστε, δηλαδή, εμείς αυτοί που απλώς προβάλλουμε την Ιστορία. Να την ανατέμνουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να φανούν τα εντόσθιά της, τι θα πει δηλαδή θανατικό και βία και πόνος», λέει ο κ. Δεμιρτζόγλου επισημαίνοντας τη σύνδεση που επιχειρείται με τα σύγχρονα φαινόμενα βίας που μαστίζουν την κοινωνία.
«Πέραν του ιστορικού γεγονότος, θέλαμε -επειδή θεωρούμε το έργο και σύγχρονο εξαιτίας των σημερινών φαινομένων βίας- να δείξουμε τι σημαίνει, όταν αυτή η βία βιώνεται, τι σημαίνει όλο αυτό το θανατικό, το έγκλημα. Τι σημαίνει γι' αυτόν που το παθαίνει αλλά και γι' αυτόν που μένει πίσω. Γι' αυτό επιλέξαμε ως τίτλο "Το Σημάδι" επειδή θέλαμε να πούμε ότι η βία δεν είναι μόνο εκείνη τη στιγμή αλλά σημαδεύεται όλη η ζωή των ανθρώπων και των γενεών που έπονται. Να πούμε ότι η βία δεν είναι απλώς ένα έργο στην τηλεόραση, μια ροή ειδήσεων που προσπερνάμε και πάμε στην επόμενη. Είναι μια πραγματικότητα ζώσα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης, διευκρινίζοντας πως γι' αυτόν τον λόγο προστέθηκε και το παρόν (ως χρόνος) στο έργο.
Πέντε μήνες χρειάστηκαν ώστε οι έξι ιστορίες από το βιβλίο της Άννας Μικροπούλου να μεταπηδήσουν στο θεατρικό σανίδι. Πέντε μήνες σκληρών προβών, όπου τίποτα δεν έμενε στην τύχη… «Οι δουλειές που κάνουμε είναι με πολύ μεράκι, με πολύ ψάξιμο, δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη. Από άποψη καλλιτεχνική δουλεύουμε πλήρως επαγγελματικά», λέει ο Βασίλης Δεμιρτζόγλου, ο οποίος πρωτομπήκε στον θαυμαστό κόσμο του θεάτρου ως άγουρο παιδί ακόμη, μόλις στα 17 του χρόνια, σε κάποιο εργαστήρι των ΝΕΛΕ (Νομαρχιακές Επιτροπές Λαϊκής Επιμόρφωσης) κι έκτοτε το υπηρετεί πιστά έχοντας περάσει από διάφορες θεατρικές ομάδες.
Όπως και ο ίδιος, που η κύρια επαγγελματική του απασχόληση είναι ως υπάλληλος στον Δήμο, έτσι και οι υπόλοιποι συντελεστές έχουν διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό όμως στο θέατρο αφιερώνουν πολύ χρόνο και πολλή αγάπη και δεν βάζουν τον όρο «ερασιτέχνης» μπροστά απ' ό,τι κάνουν καθώς δεν επιζητούν την επιείκεια των θεατών αλλά την αξιολόγησή τους σαν να επρόκειτο για μια παράσταση με επαγγελματίες.
«Κανείς δεν έχει σχέση με το θέατρο. Είναι όμως άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο και δουλεύουν ώρες και μέρες ατελείωτες για τις λεπτομέρειες της φωνής, της στάσης του σώματος, του νοήματος του έργου. Διαφωνούμε και αρκετές φορές για να βγάλουμε το αποτέλεσμα αυτό. Οι άνθρωποι δουλεύουν ως επαγγελματίες», λέει με θαυμασμό -και σεβασμό, για την ομάδα που σκηνοθετεί ο κ. Δεμιρτζόγλου.
«Δεν θεωρούμε», υπογραμμίζει, «τους εαυτούς μας ερασιτέχνες. Γιατί θεωρούμε ότι αν αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας ερασιτέχνες είναι σαν να απλώνουμε ένα πέπλο προστασίας από πάνω μας ώστε να μην μας κρίνουν οι άλλοι. Θέλουμε να δουν οι θεατές το έργο, όπως βλέπουν μια επαγγελματική παράσταση».
Το Θεατρικό Εργαστήρι Γιαννιτσών λειτουργεί από το 1995 και σε κάθε παράσταση υπάρχουν και άνθρωποι που παίζουν για πρώτη φορά καθώς στόχος είναι, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Δεμιρτζόγλου, «να εμπλέξουμε πολύ κόσμο ώστε αυτή τη σύνδεση- τη θεατρική, την πολιτιστική, την ιστορική, κοινωνική, ψυχολογική, που είναι το θέατρο, να την εισπράξει πάρα πολύς κόσμος και να γίνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανάδραση».
Η πόλη έχει «αγκαλιάσει» το Θεατρικό Εργαστήρι και τις παραγωγές του, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι όλες οι παραστάσεις είναι sold out.
Απόψε, «Το Σημάδι» …δραπετεύει από το σπίτι του Εργαστηρίου- το μικρό θεατράκι της οδού Μαδύτου, και ανεβαίνει, στις 20:00, στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών, ενώ στις 26 Απριλίου θα δοθεί στο ίδιο μέρος ακόμα μία παράσταση αποκλειστικά για σχολεία.
Σκοπός των συντελεστών, ωστόσο, είναι να «ταξιδέψουν» το έργο κι εκτός των στενών ορίων της πόλης. «Στόχος μας», εξηγεί ο σκηνοθέτης, «είναι να πάμε "Το Σημάδι" και στο Δίστομο και σε άλλες μαρτυρικές πόλεις, όπως και στον Χορτιάτη. Θέλουμε να κάνουμε γνωστή την ιστορία των Γιαννιτσών, που δεν είναι τόσο διαδεδομένη στο πανελλήνιο». Επίσης, στις σκέψεις των συντελεστών είναι ν' ανέβει το έργο και σε διάφορα φεστιβάλ ανά την Ελλάδα αλλά και να δοθεί μια υπαίθρια παράσταση στο Μνημείο του Ομαδικού Τάφου, στην πόλη των Γιαννιτσών.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες αποδίδουν στη Μαρία Τριανταφυλλίδου οι συντελεστές της παράστασης, η οποία έγινε σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δήμου Πέλλας και τη στήριξη χορηγών.
Η ταυτότητα της παράστασης:
Συγγραφέας: Άννα Μικροπούλου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Δεμιρτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Κοσμίδου
Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Δεμιρτζόγλου, Ειρήνη Κοσμίδου
Σκηνικά/Κοστούμια: Τιτώ Παπαδημητρίου
Αφίσα: Άννα Πρασόβσκαγια
Σχεδιασμός φωτισμών, μουσική & ηχοτοπία, χειρισμός κονσόλας: Κωνσταντίνος Πρασόβσκι
Μακιγιάζ: Κωνσταντίνος Πρασόβσκι, Μαρία Καλπακίδου, Σοφία Λαζαρίδου
Οργάνωση παραγωγής: Μαρία Βάσσου
Συντονισμός ομάδας: Ειρήνη Κοσμίδου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Καρούσος
Παίζουν: Κυριάκος Τσαμαλτούπης, Μαρία Βάσσου, Ελευθερία Λαγκαδιανού, Δώρα Κενανίδου, Βασίλης Δεμιρτζόγλου, Ειρήνη Κοσμίδου, Φανή Μεντζαφύλλη, Παύλος Καλπακίδης, Αννέτα Γόδου, Παναγιώτης Μπαλής.
ΣΧΟΛΙΑ