Η εκλογική νίκη του Γιάννη Δαρδαμανέλη το 2019 ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των δημοτικών εκλογών στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ο λόγος ήταν ότι ο δήμος Καλαμαριάς δεν είχε εκλέξει ποτέ δήμαρχο που να μην προέρχεται από το χώρο της κεντροαριστεράς. Ακόμη και στα χρόνια της πολιτικής ηγεμονίας της Νέας Δημοκρατίας. 

Τέσσερα χρόνια μετά, και μόλις έπειτα από μία θητεία, ο κ. Δαρδαμανέλης έχασε τις εκλογές, ένα αποτέλεσμα που για πολλούς θεωρήθηκε κι αυτό έκπληξη.

Ο απερχόμενος δήμαρχος μπήκε στην προεκλογική εκστρατεία αρκετά σίγουρος για την επανεκλογή του. Σχεδόν εφησυχασμένος. 

Οι λόγοι αυτής της αμεριμνησίας του ήταν κυρίως δύο: αφενός το έργο του, πίστευε ότι ήταν επαρκές για να του εξασφαλίσει το διαβατήριο για την επόμενη πενταετία και αφετέρου η πολυδιάσπαση της αντιπολίτευσης. 

Η Καλαμαριά ήταν ο δήμος με τους περισσότερους συνδυασμούς πανελλαδικά, σύνολο εννέα! Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, διαψεύστηκε και στα δύο.

Το έργο

Ο κ. Δαρδαμανέλη έκανε πράγματι έργο σε ορισμένους τομείς. Ιδιαίτερα σε αυτόν της Καθαριότητας ο οποίος έχει απτά αποτελέσματα και εκτιμάται από τους πολίτες. Επίσης συμμάζεψε την κατάσταση στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα, το καθάρισε από τα σκουπίδια, απομάκρυνε τα αδέσποτα, το κατέστησε ξανά επισκέψιμο. 

Έκανε και κάποιες παρεμβάσεις, περισσότερο βιτρίνας και λιγότερο ουσίας, στην πλαζ Αρετσούς, οι οποίες επισκιάστηκαν όμως από τη γραφικότητα του προσώπου στο οποίο ανέθεσε τη διαχείριση.

Για έναν συνοικιακό δήμο όλα αυτά μπορεί να ήταν αρκετά. Όχι όμως για την Καλαμαριά η οποία έχει άλλο ειδικό βάρος, κουβαλά μεγάλο ιστορικό φορτίο, έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα, προσελκύει καθημερινά εκατοντάδες Θεσσαλονικείς για ψυχαγωγία, είναι η λεγόμενη Καλή Μεριά της Θεσσαλονίκης. 

Με μία φράση, περιοριζόμενος μόνο στην καλή διαχείριση των αυτονόητων ο κ. Δαρδαμανέλης “μίκρυνε” την Καλαμαριά. Και αυτό δεν μπόρεσε να το αντιληφθεί, ίσως επειδή δεν έζησε στην Καλαμαριά, δεν γνώριζε τον δήμο που ανέλαβε να διοικήσει.

Τα σφάλματα

Πέραν αυτού, υπέπεσε και σε κάποια σοβαρά σφάλματα, τα οποία μπορεί να μην ήταν αντιληπτά από το ευρύτερο κοινό, προκάλεσαν όμως σοβαρούς τριγμούς στην ομάδα του και δυσλειτουργίες στη διοίκηση του δήμου. Υποβάθμισε τις λειτουργίες των θεσμικών οργάνων και εγκαθίδρυσε ένα πολύ κλειστό πυρήνα διοίκησης, στο κέντρο του οποίου ήταν η γενική γραμματέας του δήμου και σύντροφός του, στην οποία εκχώρησε πάρα πολλές αρμοδιότητες. 

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με αυταρχικές συμπεριφορές ενόχλησε, ακόμη και κορυφαία στελέχη της παράταξής του, με αποκορύφωμα τις αποχωρήσεις δύο αντιδημάρχων, του Θανάση Γιαννακού και της Μαίρης Τσιραμπίδου οι οποίοι στη συνέχεια ακολούθησαν την Χρύσα Αράπογλου. Παράλληλα, ήρθε σε ανοιχτή ρήξη με διοικητικά στελέχη του δήμου τα οποία δήλωσαν παραίτηση, καθώς και με τον σύλλογο εργαζομένων.

Αλλά και στη διαχείριση των οικονομικών οι επιδόσεις του ήταν κάτω από τη βάση. Οι ισολογισμοί του δήμου ήταν αρνητικοί, η δε Δημοτική Επιχείρηση ΔΕΤΕΚ η οποία διαχειρίζεται τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία του δήμου, κατέστη επί ημερών του ζημιογόνα. 

Απόδειξη της κακής οικονομικής διαχείρισης ήταν ότι, ένα μήνα πριν από τις εκλογές, αιτήθηκε προκαταβολή 850.000 ευρώ από την τακτική χρηματοδότηση του 2024 προκειμένου να βγει η χρονιά.

Η Χρύσα Αράπογλου

Όλα αυτά, όμως, δεν τα γνώριζαν παρά ελάχιστοι, καθώς η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να τα αναδείξει επαρκώς στη διάρκεια της τετραετίας. Γι' αυτό και ο κ. Δαρδαμανέλης ήταν σίγουρος για την επανεκλογή του. Ώσπου εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Χρύσα Αράπογλου. Μία έμπειρη πολιτικός, αλλά και βέρα Καλαμαριώτισσα, με μακρά θητεία στην αυτοδιοίκηση (δήμο Καλαμαριάς και νομαρχία Θεσσαλονίκης) καθώς και στην κεντρική πολιτική σκηνή, διάβασε σωστά τις αδυναμίες του κ. Δαρδαμανέλη, ενώ αξιοποίησε και τα δικά της προτερήματα.

Η κ. Αράπογλου, παρέκαμψε τα θετικά του δημάρχου και τον οδήγησε στο δικό της γήπεδο, αυτό των οραματικών στόχων και των συγκεκριμένων σχεδίων ανάπτυξης του δήμου, για τα οποία ο κ. Δαρδαμανέλης δεν είχε να πει πολλά πράγματα. 

Απέδειξε ότι γνώρζε πολύ καλά τις δυνατότητες αλλά και τα προβλήματα της Καλαμαριάς, “μεγάλωσε” την εικόνα της, διεκδικώντας για την περιοχή πρωταγωνιστικό ρόλο μεταξύ των δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος. 

Αιχμή των παρεμβάσεών της ήταν η προστασία του παραλιακού μετώπου από την ανοικοδόμηση, η διεκδίκηση του Κυβερνείου (Παλατάκι), η αξιοποίηση του Ρεμέτζο και της πλαζ, στο πλαίσιο ενός σχεδίου αξιοποίησης του συνόλου του παραλιακού μετώπου, από το Καραμπουρνάκι μέχρι τη Σχολή Δικαστών. 

Επιπλέον, η κ. Αράπογλου προέβαλε ένα δυναμισμό και διάθεση να συγκρουστεί με την κυβέρνηση γι' αυτά τα θέματα, σε αντιδιαστολή με το συναινετικό προφίλ του δημάρχου.

Τέλος, η νεοεκλεγείσα δήμαρχος, καθ' όλη την προεκλογική περίοδο κινήθηκε μονομέτωπα, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο τον κ. Δαρδαμανέλη. Αυτό βοήθησε, μετά τον πρώτο γύρο, στην ενδιάμεση εβδομάδα, να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση σημαντικής μερίδας ψηφοφόρων από τις υπόλοιπες επτά παρατάξεις που είχαν μείνει εκτός νυμφώνος. 

Παρά τις διστακτικές και φαινομενικά “ουδέτερες” ανακοινώσεις που είχαν εκδώσει αρχικά οι δύο μεγαλύτερες παρατάξεις που βρέθηκαν στην τρίτη και τέταρτη θέση, με σημαντικά ποσοστά και προσκείμενες επίσης στην κεντροαριστερά. 

Η συσπείρωση επιτεύχθηκε αρχικά “από τα κάτω”, από τα μεσαία στελέχη και τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους, για να φτάσει τρεις μέρες πριν από τις επαναληπτικές εκλογές, να πάρει το χαρακτήρα ρεύματος “υπέρ της Χρύσας”, ή έστω, “εναντίον του Δαρδαμανέλη”. 

Ο δήμαρχος το αντιλήφθηκε καθυστερημένα και παρά την τεράστια κινητοποίηση στρατιάς μελών της ΟΝΝΕΔ, κομματικών στελεχών, βουλευτών, του ίδιου του περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα, δεν κατάφερε να αποτρέψει την ήττα.