Για ένα αποτέλεσμα μη αναμενόμενο, υπάρχουν πολλοί λόγοι. Κάποιοι είναι σημαντικοί και κάποιοι δευτερεύοντες.

Στην επιτυχία του Στέφανου Κασσελάκη ένας είναι ο σημαντικός λόγος και πολλοί οι δευτερεύοντες.

Ο σημαντικός είναι, η πικρία και η απογοήτευση των μελών και των φίλων του Σύριζα-Προοδευτική Συμμαχία, κάποιοι μίλησαν για διπλό πένθος, από την εκλογική κατάρρευση στις διπλές εθνικές εκλογές και την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, από την ηγεσία του κόμματος.

Τα βαριά αυτά συναισθήματα, όταν αφορούν μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες και όχι μεμονωμένα άτομα, συνήθως οδηγούν στην τιμωρία αυτών που τα προσκάλεσαν.

Αυτό που έμενε, ήταν να βρεθεί ο ένοχος και να επιλεγεί η τιμωρία.

Η μεγάλη πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και κυρίως η μεγάλη πλειοψηφία της κομματικής βάσης, που δημιουργήθηκε από την διεύρυνση, που επέβαλε ο Αλέξης Τσίπρας στο τελευταίο συνέδριο, δεν αναζήτησε ευθύνες για τις ήττες, ούτε στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ούτε στην αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία την περίοδο 2019-2023, ούτε φυσικά στον Αλέξη Τσίπρα.

Ως ένοχο βρήκαν την εσωκομματική αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή,κυρίως τα στελέχη του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ, τον Συνασπισμό.

Οι ομάδες της εσωκομματικής αντιπολίτευσης ήταν και αυτές που εμπόδιζαν το άνοιγμα του Σύριζα, δηλαδή αυτές, που για λόγους ιδεολογικής καθαρότητας, δεν ήθελαν να μοιραστούν την εξουσία στα μεσαία κομματικά όργανα.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση, το πρόβλημα δεν ήταν έντονο, γιατί η εξουσία του κόμματος ήταν περιορισμένη, και η κυβέρνηση και το κράτος έδιναν λύσεις.

Μετά την ήττα του 2019 όμως, έμεινε μόνο η κομματική εξουσία και δεν τους χωρούσε όλους, όπως συμβαίνει σε όλα τα κόμματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε να λύσει αυτό το πρόβλημα, για να κρατήσει ενωμένο το κόμμα και την εκλογική βάση, με την προσθήκη στον τίτλο του κόμματος, την "Προοδευτική Συμμαχία", την μεγάλη αύξηση των μελών των κομματικών οργάνων, για να υπάρξει αντιπροσωπευτικότητα.

Στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ο Πρόεδρος ήταν το σημείο ενότητας και σύγκλισης, και ταυτόχρονα ο πόλος έκφρασης των στελεχών της "Προοδευτικής Συμμαχίας". Αυτό εκφραζόταν και στην σύνθεση της μεγάλης Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου, που μεγάλωσαν για να χωρέσουν όλα τα ιστορικά στελέχη, και ταυτόχρονα να έχει τον απόλυτο έλεγχο ο Πρόεδρος. Την διοίκηση όμως του κόμματος, στην καθημερινή του λειτουργία, την μοιράζονταν, με τις ομάδες της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης.

Συνεπώς, η πλειοψηφία των μελών της «Προοδευτικής Συμμαχίας» και τα στελέχη που ήταν ταυτισμένα με τον Πρόεδρο, ήταν εύκολο να βρουν τους ενόχους της εκλογικής κατάρρευσης και της παραίτησης Τσίπρα.

Στις πρώτες τέσσερις υποψηφιότητες για την θέση του προέδρου, δεν υπήρχε το πρόσωπο που θα μπορούσε να εκφράσει την τιμωρία.

Η υποψηφιότητα του Νίκου Παπά ήταν τέτοια, αλλά, αδύναμη.

Για αυτό η απογοήτευση και η ηττοπάθεια των στελεχών και των μελών της προεδρικής πλειοψηφίας ήταν διάχυτη.
Το δυνητικό εκλογικό σώμα, όλες οι πλευρές το εκτιμούσαν με οροφή τις 50.000.

Με αυτά τα δεδομένα, η εκλογή της Έφης Αχτσιόγλου, ήταν βέβαιη και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή ή στην χειρότερη περίπτωση θα κέρδιζε άνετα τον δεύτερο Νίκο Παπά.

Η πρώτη δημόσια τοποθέτηση της Έφης Αχτσιόγλου, ήταν άχρωμη και γενική, αυτή την εκτίμηση αποτύπωνε.

Όλα όμως άλλαξαν με την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη και το πρώτο βίντεο, με το οποίο αυτοσυστηνόταν και παρουσίαζε κάποιες προτάσεις για θέματα της συγκυρίας ίσως και χαμηλής πολιτικής, είχαν όμως μια ασυνήθιστη σαφήνεια για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας μας. Απουσίαζαν ουσιαστικά τα δύο βαριά, δύσκολα και πιο σημαντικά θέματα, η εξωτερική πολιτική και η οικονομία.

Το πιο σημαντικό όμως, ήταν η αυτοπεποίθηση που έβγαζε η φράση: "Εγώ μπορώ να κερδίσω τον Μητσοτάκη, γιατί είμαι καλύτερος από αυτόν".

Η αυτοπεποίθηση αυτή θύμισε στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, που εντάχθηκαν μετά το 2012, τον Αλέξη Τσίπρα, σε πολλούς και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Τα υπόλοιπα ήταν δουλειά των Social media και της επικοινωνιακής στρατηγικής και ικανότητας του Στέφανου Κασσελάκη.

Ή Έφη Αχτσιόγλου, όταν κατάλαβε τον κίνδυνο να χάσει την ηγεσία, ήταν αργά, δύσκολα να αλλάξει την στρατηγική της.

Όταν έβαλε μπροστά το: "Εγώ μπορώ καλύτερα γιατί έχω εμπειρία και είμαι στην βουλή", αντί του αρχικού: "Θέλω κόμμα δομών", αυτό λειτουργούσε εις βάρος της, γιατί θύμιζε στους αντιπάλους της, πόσο επικίνδυνη ήταν για αυτούς και όχι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν και κυρίως των μελών της τελευταίας στιγμής, καταψήφισαν την Έφη Αχτσιόγλου, θεωρώντας την εκπρόσωπο των υπονομευτών του Αλέξη Τσίπρα, της εκλογικής κατάρρευσης και της παραίτησής του, του μόνου παράγοντα, που τους κρατούσε πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

Ο άγνωστος εξ Αμερικής, με την διαφαινόμενη επικοινωνιακή χάρη, που φαινόταν να θέλει και ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν μεγάλο ρίσκο για τα μέλη του Σύριζα Προοδευτικοί Συμμαχία, ήταν όμως και η μόνη επιλογή για αυτούς.
Και αυτήν επέλεξαν.

Νομίζω όμως, τόσο οι υποστηρικτές του Στέφανου Κασσελάκη, όσο και αυτοί που καταψήφισαν την Έφη Αχτσιόγλου, ξέρουν πως μπροστά τους είναι τα δυσκολότερα.

Η εύκολη και γρήγορη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη, έγινε στο ρευστό περιβάλλον που διαμόρφωσαν οι μεγάλες αλλαγές σε πολλούς τομείς και πεδία, παγκόσμια και στην χώρα μας, και η μεγάλη απαξίωση των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού τους. Η εξέλιξη αυτή, ειδικά αν σταθεροποιηθεί και αποκτήσει δυναμική τους επόμενους μήνες, θα επηρεάσει όλο το κομματικό φάσμα.