Η συνύπαρξη του ανθρώπου στη βάση κάποιων κοινών χαρακτηριστικών και συμφερόντων χρονολογείται από την αρχή της δημιουργίας του. Φυσικής ή θεϊκής, δεν ενδιαφέρει το παρόν σχόλιο.

Οι ομάδες αυτές κατά καιρούς έπαιρναν διάφορα ονόματα. Σήμερα οι μεγάλες συγκροτήσεις τους ονομάζονται έθνη.

Όσοι κατοικούμε τον τόπο αυτό έχουμε κάποιες κοινές συνήθειες και βλέπουμε, όπως είπε ο Σεφέρης σε ομιλία του κατά την παραλαβή του Νόμπελ, τα ίδια βουνά να καταλήγουν στις ακτές της θάλασσας με αυτά που έβλεπαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Η γενετική αιματολογική εξέταση δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους.

Είμαστε, λοιπόν, Έλληνες.

Κατά την προσπάθεια επανασυσπείρωσής μας ως έθνους και επανασυγκρότησής μας ως κράτους, μετά την οθωμανική κατοχή, διαμορφώθηκαν διάφορες απόψεις και για τα στοιχεία της ταυτότητάς μας και για τη μορφή του κράτους που θα οικοδομούσαμε.

Οι συγκυρίες το έφεραν να μην συμπεριληφθεί ολόκληρο το έθνος στην κρατική επέκταση κατά την φάση δημιουργίας του εθνικού κράτους.

Όχι πως δεν ήταν δυνατό. Η προσπάθεια ναυάγησε στον Διχασμό.

Ο Διχασμός ήταν που δεν επέτρεψε την είσοδο της Ελλάδας στο πλευρό των Συμμάχων της στον Α! Παγκόσμιο Πόλεμο. Και ο Διχασμός ήταν, κυρίως, που οδήγησε στην αποτυχία της μικρασιατικής εκστρατείας.

Εξαιτίας του Διχασμού συνέβησαν τα τέσσερα μεγάλα αρνητικά το 22: πτώση του ηθικού του στρατεύματος με την διχαστική προπαγάνδα. Αλλαγή της στρατιωτικής ηγεσίας την κρίσιμη στιγμή. Εγκατάλειψη της υποστήριξης από τους Συμμάχους μας μετά την επαναφορά του Βασιλιά. Εγκατάλειψη του στρατού σε αδράνεια επί ένα χρόνο.

Αυτά, δυστυχώς, συνέβησαν αλλά η ιστορία είναι απρόβλεπτη. Δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Η Επανάσταση έμεινε ανολοκλήρωτη. Και γι αυτό συνεχίζεται.

Η κατάληξη του Διχασμού που περιγράψαμε κρίθηκε το 1935 όταν επικράτησε το πραξικόπημα μιας από τις δύο αντιτιθέμενες δυνάμεις. Των βασιλικών και των αυτοαποκαλούμενων εθνικοφρόνων.

Και η εποχή επέβαλε τη θεωρία του μηδενικού αθροίσματος. Ο νικητής τα έπαιρνε όλα.Απο τον στρατό εξεδιώχθησαν όλοι οι βενιζελικοί.

Από εκεί και πέρα και ως το 1974 το έθνος βίωνε μια ακόμη τραγωδία.

Στον πόλεμο του 40, μια ακόμη επέτειο του οποίου γιορτάσαμε χθες, υπήρξε ενότητα που έφερε μαζί με την ανδρεία το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ήταν η τελευταία. Νικήτρια ήταν η γενιά που δεν τα κατάφερε στη μικρασιατική εκστρατεία εξαιτίας του Διχασμού. Οι βενιζελικοί που εδιώχθησαν επανήλθαν ως εθελοντές στο στρατό. Στρατιωτικά στελέχη όπως ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, στον οποίο οφείλεται εν πολλοίς μεγάλο μέρος της επιτυχίας στα ηπειρωτικά βουνά, ή ο Δημήτριος Κασλάς ο οποίος κράτησε το φημισμένο ύψωμα 731, πολέμησαν ηρωϊκά το 1940 αλλά ήταν και έμπειροι στρατιωτικοί από την Μικρά Ασία στον πόλεμο της οποίας συμμετείχαν, επίσης.

Ήρωϊκές προσωπικότητες σαν και αυτές, οι λαοί συνήθως τις τιμούν. Στην Ελλάδα, ο μεν Κασλάς εξορίσθηκε από το κράτος το οποίο υπηρέτησε επειδή αναγκάσθηκε να ενταχθεί τον καιρό της γερμανικής κατοχής στον ΕΛΑΣ ο δε Κατσιμήτρος σίγουρα θα περνούσε στρατοδικείο αν δεν επήρχετο η κατοχή. Από άκαπνους των αθηναϊκών σαλονιών.

Στην Κατοχή, ο Κατσιμήτρος και άλλοι στρατιωτικοί που αντιτάχθηκαν στους Ιταλούς και τους Γερμανούς, όπως ο Γεώργιος Τσολάκογλου, ανέλαβαν κυβερνητικά ηνία και επέσυραν την καταδίκη της αριστεράς. Της οποίας ο διαχρονικός ρόλος ελέγχεται αρνητικά. Επι πολλά χρόνια, το όνομα ανθρώπων όπως οι προαναφερθέντες ήταν συνώνυμο της προδοσίας. Ανθρώπων, δηλαδή, που πολέμησαν σκληρά με καθημερινό κίνδυνο της ζωής τους για να σταθεί στα πόδια του αυτό το κράτος και να συμπεριλάβει το ελληνικό έθνος.

Στην απορία μου γιατί δέχθηκαν να αναλάβουν κυβερνητικές θέσεις άνθρωποι που πολέμησαν τους κατακτητές η απάντηση που μου δόθηκε ήταν πως είχαν υψηλή συνείδηση προσφοράς στο έθνος και την κρίσιμη εκείνη στιγμή ένοιωθαν ότι έτσι θα μπορούσαν να το υπηρετήσουν.

Η αριστερά, βεβαίως, τους διέβαλε.

Κυβέρνηση δεν υπήρχε στην Αθήνα. Είχε αναχωρήσει για το Κάϊρο Δεν φρόντισε ούτε καν να διαχειριστεί, πριν την αναχώρησή της, την υπόθεση της Γερμανικής εισβολής με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει ο ελληνικός στρατός να συλληφθεί αιχμάλωτος αποκομμένος στην Ήπειρο. Ο Γεώργιος Τσολάκογλου έδωσε τη λύση με τη συνθηκολόγηση. Και κατηγορήθηκε γι αυτό. Τι έπρεπε να γίνει; Να αιχμαλωτισθεί ή να αφανισθεί ο στρατός;

Η ιδεολογική επικράτηση της Δεξιάς μετά το 1935 οδήγησε σε μια διχαστική τραγωδία την Ελλάδα ως το 1974. Με αποκορύφωμα την προδοσία της Κύπρου από τους εθνικόφρονες.

Η ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς μετά το 1974, διέσυρε ηρωϊκές προσωπικότητες που σε κρίσιμες στιγμές της πορείας του έθνους στάθηκαν πρωτοπόροι με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους.

Ο Διχασμός, δυστυχώς υφέρπει και στις μέρες μας. Και εγκυμονεί κινδύνους.

Το ζήτημα δεν είναι να χαθούμε στις λεπτομέρειες. Αλλά να σταματήσουμε την πηγή που προκαλεί τις αιτίες του.

Και η πηγή είναι ένας σκληρός ομοιογενής πυρήνας στο κέντρο του κράτους, με οριζόντια αναφορά στο πολιτικό φάσμα που δεν ενδιαφέρεται ούτε για το σύνολο της χώρας ούτε για το σύνολο του έθνους. Ενδιαφέρεται, μόνο, για τα στενά δικά του συμφέροντα. Αυτή είναι η σύγχρονη, πολύ επικίνδυνη έκφραση του μικροελλαδισμού. Περιορίσθηκε όχι στα πριν το 1912 σύνορα αλλά στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Δυστυχώς, το σύστημα είναι πολύ πιο ισχυρό από τις αδύναμες φωνές που το αμφισβητούν. Η οποιαδήποτε αισιόδοξη εξέλιξη περνά από τη δική του βούληση να αλλάξει. Αλλά αυτή η βούληση δεν υπάρχει.

Ο Διχασμός, δυστυχώς, όσο και να τον εξορκίζουμε είναι υπαρκτός. Και εκδηλώνεται και σε κρίσιμες επετείους, όπως η χθεσινή όπου οι μεν έβαλαν κατά των δε.

Βεβαίως, την μεγάλη εικόνα την καθόρισε η παρέλαση και τα ακροβατικά του Διός αλλά αυτό δεν φθάνει. Το πολιτικό σύστημα τον αναπαράγει καθημερινά.

Την ακραία ωφελιμιστική και παρακμιακή διάσταση της πολιτικής του πολιτικού συστήματος αποκαλύπτουν τα καθημερινά σκάνδαλα που έρχονται στη δημοσιότητα και η παρακμή που παρατηρείται στον δημόσιο βίο με όσα διαβάζουμε σε κοινωνικό επίπεδο.

Σωτηρία, δυστυχώς, δεν διαφαίνεται.