Ο φυσίατρος (γιατρός αποκατάστασης) μπαίνει στο θάλαμο του ΚΑΤ με… αμαξίδιο. Αν και φοράει την ιατρική ρόμπα και το στηθοσκόπιο μια μητέρα παραπληγικού τον ρωτάει αν… χάθηκε και σε ποιο δωμάτιο νοσηλεύεται για να τον πάει! Μόλις το περασμένο βράδυ, ο φύλακας του νοσοκομείου όπου εργαζόταν -πολλές φορές ως αργά- του ζήτησε το σχετικό… εξιτήριο! Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουν όλοι όσοι κινούνται με αμαξίδιο. Η κυρίαρχη αντίληψη αντιλαμβάνεται τον χρήστη αμαξιδίου ως… ασθενή! Όμως ο Αλέξανδρος Χέλμουτ Ταξιλδάρης κάτι τέτοια τα έχει αντιμετωπίσει με χιούμορ ή με τη σοβαρότητα που τους αναλογούν σε μια «μισανάπηρη» κοινωνία. Αυτός επέλεξε να είναι ενεργός ανάπηρος πολίτης και πολυπράγμονας. Επιστήμονας, αθλητής, αυτοδιοικητικός και επιχειρηματίας. Κι όπως λέει στο makthes.gr "Ύστερα από ένα ατύχημα στη θάλασσα -στις κατασκηνώσεις του ΑΠΘ στο Ποσείδι- η ζωή δεν… αναιρείται αλλά μπορεί να γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, ακόμη πιο γεμάτη". 

«Ο γιατρός σας είμαι… Εγώ θα σας εξετάσω»

Η μουδιασμένη πρώτη αντίδραση όταν μπαίνει σε αίθουσες νοσηλείας, για μερικούς κρατάει λίγα λεπτά και για άλλους μερικές ημέρες. «Ναι, δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Δεν υπάρχουν πολλοί ιατροί που κινούνται με… αμαξίδιο. Η κοινωνία έχει χαμηλές προσδοκίες για τα ανάπηρα μέλη της. Έχουν γίνει διάφορα... Όμως, γρήγορα μπαίνουμε στην ουσία, δεν υπάρχει χρόνος για αναλύσεις. Απόλυτη προτεραιότητα είναι ο νέος ασθενής με βλάβη. Είμαι ξεκάθαρος. Τους ενημερώνω ότι στόχος μου είναι να αποκτήσουν αυτονομία στην επόμενη ημέρα του ατυχήματος…». Όπως τονίζει ο γιατρός στο makthes.gr μετά το δική του περιπέτεια, δεν άφησε το χρόνο να πάει χαμένος. Και πριν και μετά, απασχολούνταν με πολλά και διαφορετικά πράγματα. «Συνέχισα τη ζωή, τις δουλειές και τις παρέες μου». Σε χρόνο ρεκόρ έκανε αποκατάσταση σε κέντρο της Γερμανίας όπου «…υπήρξα ευνοημένος και τυχερός, ακόμη και σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, το συγκεκριμένο κέντρο είναι πιο εξειδικευμένο από τα περισσότερα στην Ελλάδα». Ωστόσο καθοριστικός παράγοντας στη διαχείριση της νέας κατάστασης, δηλαδή της βλάβης, ήταν ο τρόπος που μεγάλωσε. «Η οικογένεια μας έμαθε -τόσο εμένα όσο και τον αδελφό μου- να βασιζόμαστε στους εαυτούς μας, να επιδιώκουμε την αυτονομία και την αυτάρκεια. Η κοινωνική αποδοχή ξεκινά από τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε να αντιμετωπίσουμε μια νέα κατάσταση και αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την συνέχεια. Από την πρώτη στιγμή δεν ήθελα να δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα από αυτά της ίδιας της κάκωσης. Ο δεύτερος παράγοντας ήταν που μέσα σε δώδεκα ημέρες από το ατύχημα βρέθηκα σε ένα από τα καλύτερα κέντρα αποκατάστασης». 

Δυσκολίες στην... επαγγελματική αποκατάσταση;

«Η αλήθεια είναι ότι λόγω των ποικίλων δραστηριοτήτων μου δεν ανησύχησα ποτέ για δουλειά. Όμως δεν είναι έτσι για τα περισσότερα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα». Για το τι θα έπρεπε να γίνει - ή τι θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος πχ ως υπουργός υγείας ή παιδείας- μας απαντά «Θα αντέγραφα άμεσα τα μοντέλα αποκατάστασης άλλων προηγμένων χωρών. Μοντέλα που έχουν άμεσα και τεράστια αποτελέσματα όχι μόνο για τους ασθενείς αλλά και για το κράτος». Επίσης θα δημιουργούσε δυο μεγάλα εξειδικευμένα κέντρα αποκατάστασης που θα κάλυπταν όλη τη χώρα (Σήμερα υπάρχει μόνο το ΚΑΤ στην Αθήνα). «Οι περισσότερες ιδιωτικές κλινικές αποκατάστασης έχουν ξενοδοχειακή κάλυψη και δεν ρίχνουν βάρος στην ιατρική αποκατάσταση, κι για αυτό άλλωστε διαφημίζονται τόσο πολύ…». Στις άμεσες αλλαγές που θα επιδίωκε ο ίδιος συμπεριλαμβάνονται ο σεβασμός στους νόμους -από όλους- για προσβάσιμα σπίτια, δουλειές, συγκοινωνίες, δημόσια κτήρια κλπ καθώς η πρόληψη και η αντιμετώπιση καταχρήσεων πχ ναρκωτικών, τσιγάρου, αλκοόλ κλπ. «Όταν αιμορραγούν οι ασθενείς, οι οικογένειες, αιμορραγεί και το κράτος και συνεπώς η δημόσια υγεία, περίθαλψη και αποκατάσταση. Αναγνωρίζω και τους κοινωνικούς παράγοντες που συντελούν στον αποκλεισμό μας από την κοινωνική αλληλεπίδραση. Οι ανάπηροι δεν είμαστε απόκλιση από μια κανονικότητα. Αν απολαμβάνουμε κοινωνικά δικαιώματα μπορούμε να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας, όπως και η… μη ανάπηρη κοινωνία. Με τις βλάβες στα σώματα μας συμφιλιωνόμαστε ενώ με τα εμπόδια, όχι». 

Κλινική αποκατάστασης στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης

Σήμερα ο κ. Ταξιλδάρης στόχο έχει να οργανώσει κέντρο αποκατάστασης στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, κοντά στη γενέτειρα του. Επιστρέφει στον τόπο του, με όσα έχει μάθει στα ανάλογα κέντρα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Κι όπως όλα δείχνουν θα διευθύνει την κλινική αποκατάστασης στο νοσηλευτικό ίδρυμα της Θράκης, όπως ακριβώς διεύθυνε ένας άλλος γιατρός που κινούνταν με αμαξίδιο σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα αποκατάστασης της Γερμανίας όπου και ο ίδιος εξειδικεύθηκε. «Η αλήθεια είναι ότι όταν μπαίναμε μαζί με τον μέντορα μου στις αίθουσες νοσηλείας οι ασθενείς μας αντιμετώπιζαν με ιδιαίτερο χιούμορ λέγοντας… όσο περνάει ο καιρός τόσο γίνονται… περισσότεροι οι φυσίατροι που κινούνται με αμαξίδιο». Μακάρι. Ίσως αν βλέπαμε περισσότερους επαγγελματίες της υγείας, της παιδείας κι άλλων τομέων της κοινωνίας να κινούνται και να εργάζονται με αμαξίδιο, τότε αποδεδειγμένα, θα είχαν δημιουργηθεί και βελτιωθεί οι δομές και υποδομές για… όλους.

Λίγα λόγια για τον φυσίατρο που κινείται με αμαξίδιο 

Ο 40χρονος φυσίατρος γεννήθηκε στην Κομοτηνή, σπούδασε στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, εργάστηκε στο νοσοκομείο ΚΑΤ, έχει αμέτρητες διακρίσεις και πριν το ατύχημα σε παγκόσμια πρωταθλήματα μπάσκετ (1997 Ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ στην Οστράβα, Χρυσό μετάλλιο στο Εθνικό Σχολικό Πρωτάθλημα Μπάσκετ στην Τρίπολη) και μετά το ατύχημα (κολύμβηση (S1)-σκοποβολή (Sh2 R4&R5)-Χειρήλατο - Χάλκινο Μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης,Argentina - Ασημένιο Μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας - 2 Χάλκινα Μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης South Africa - 4η θέση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο - 2 χάλκινα μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης στο Ρέκιαβικ - 5η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης στο Αϊντχόβεν, - 4η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης στο Βερολίνο, Γερμανία - 6η θέση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου). Υπήρξε πρώτος σε σταυρούς δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Κομοτηνής, συνιδρυτής του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα Ν. Ροδόπης ΠΕΡΠΑΤΩ. Αντιδήμαρχος Νεολαίας Άθλησης και Πολιτισμούς στον Δήμο Κομοτηνής. Ιδιοκτήτης καφέ και πρακτορείου ΟΠΑΠ. Ειδικευόμενος Φυσίατρος στο Νοσοκομείο ΚΑΤ. Ειδικευόμενος στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Ειδικευόμενος στο Χειρουργικό Κέντρο Κάκωσης Νωτιαίου Μυελού WWK Bad Wildungen της Γερμανίας. Ειδικευόμενος στην Κλινική Αποκατάστασης Κακώσεων. 

Μ. Α. Καραπαναγιωτίδου