«Ηλία ρίχ’ το!». Η μνημειώδης ατάκα της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος» είναι πια ταυτισμένη με τον Γιώργο Αρμένη. «Στην Αθήνα με βλέπουν στον δρόμο και μου το φωνάζουν. Γυρίζω γιατί μου αρέσει. Αλλά εγώ δεν είμαι ο Ηλίας ως ρόλος. Ηλίας είναι αυτός που χειρίζεται την μπουλντόζα η οποία γκρεμίζει το μαγαζί. Στην ουσία δεν τον βλέπουμε ποτέ», λέει στη «ΜτΚ» ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Η σκηνή ανασύρεται στη μνήμη του με αφορμή το 65^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην πόλη. Θυμάται ότι πέρσι το έργο αυτό προβλήθηκε στο πλαίσιο της διοργάνωσης για την επέτειο των τριάντα χρόνων της ταινίας.

Φέτος, την ίδια σχεδόν περίοδο, βρίσκεται και πάλι στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, αυτή τη φορά για θεατρικό λόγο. «Χόρεψέ με πατέρα» είναι ο τίτλος του έργου που παρουσιάζουν μαζί με την Κατερίνα Αντωνιάδου, η οποία έγραψε το κείμενο και συμπρωταγωνιστεί με τον ηθοποιό. Στην παράσταση ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από τη δική του διαταραχή πάλλεται, αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση. «Ο πατέρας έχει και έναν γιο. Ήταν διευθυντής τράπεζας και αφού πήρε σύνταξη έχασε τα λογικά του, αλλά το κρύβει συνέχεια επειδή γενικά έχει λόγο. Για να παίξω τον άνθρωπο που πάσχει από άνοια επικεντρώνομαι στο σώμα, στα μάτια, στον φόβο. Αυτόν τον φόβο που εκδηλώνεται όταν ο ασθενής σε κοιτάει, δεν σε θυμάται και σε παρατηρεί καλά».

Ο ίδιος είχε εμπειρία και στη ζωή αφού η μητέρα του είχε νοσήσει. «Έφυγε στα 93 και επί τρία ολόκληρα χρόνια δεν με γνώριζε. Πήγαινα σπίτι, προσπαθούσα να την αγκαλιάσω και μου έλεγε: ‘Ποιος είστε κύριε, δεν σας ξέρω. Σας παρακαλώ, αφήστε με’. Φοβόταν ότι θα της πάρω κάτι», επισημαίνει ο Γιώργος Αρμένης.

Στο έργο η κόρη έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον πατέρα της. «Η ίδια στα τριάντα έχει πάθει καρκίνο στη μήτρα και της τα έχουν αφαιρέσει όλα. Δηλαδή πλέον δεν μπορεί να τεκνοποιήσει και έχει μία υστερία. Όλο αυτό βγαίνει στη σχέση της με τον πατέρα της. Στο τέλος βλέπουμε πώς αυτή η σχέση εξελίσσεται», τονίζει ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας.

Η Κατερίνα Αντωνιάδου υπήρξε μαθήτριά του. «Είναι υπέροχη και παίζει και πολύ ωραία. Τελείωσε τη σχολή μου, την έχασα για λίγο, μετά ήρθε και μου έφερε το έργο. Ήξερα ότι γράφει, άλλωστε είναι μορφωμένη και απόφοιτη πανεπιστημίου. Μου πρότεινε να παίξουμε μαζί το κείμενο, αγκαλιαστήκαμε και αρχίσαμε αμέσως πρόβες».

Το έργο, παρότι ασχολείται με ένα πραγματικά σοβαρό και θλιβερό ζήτημα, ακροβατεί μεταξύ δραματικού και κωμικού. Άλλωστε ο ίδιος στους ρόλους του έχει πάντα ένα υφέρπον κωμικό στοιχείο όσο δραματικοί και αν είναι. Επίσης, έχει παίξει όλο τον Αριστοφάνη και πρωταγωνίστησε στις έντεκα κωμωδίες στην Επίδαυρο. «Γυρίσαμε όλη την Ευρώπη. Ήμασταν και νέοι τότε. Το έργο αυτό που έγραψε η Κατερίνα ήταν λίγο σκληρό. Για να μην της πω εκείνη τη στιγμή αν μου άρεσε, της είπα ότι θα το διάβαζα και θα της απαντούσα. Κράτησα κάποιες σημειώσεις μέσα, κάποια πράγματα και την παρότρυνα να δώσει λίγο φως και λίγο γέλιο. Έτσι ελευθερώνεται το πράγμα, γιατί αλλιώς ο κόσμος ψυχοπλακώνεται. Όταν κάναμε την πρεμιέρα στην Αθήνα το κοινό φώναζε επιδοκιμαστικά. Χτυπούσε παλαμάκια και μας έφερε πολλές φορές στη σκηνή. Στα καμαρίνια η Κατερίνα με αγκάλιαζε», θυμάται.

«Δεν ζήτησα ποτέ να πάρω έργο»

Έχοντας μία δύσκολη παιδική ηλικία, αφού μεγάλωσε μόνο με τη μητέρα του, ο Γιώργος Αρμένης αναγκάστηκε να κάνει πολλές και διαφορετικές δουλειές πριν καταλήξει στην υποκριτική στα 26 του χρόνια. Σε μία από αυτές, ένα καφέ όπου δούλευε, γνώρισε τυχαία τον Αλέκο Αλεξανδράκη με την προτροπή του οποίου μπήκε στο θέατρο Κουν. Έτσι υπήρξε μαθητής του σπουδαίου Έλληνα θεατρανθρώπου και έμεινε στο θέατρό του για περίπου είκοσι χρόνια, μέχρι εκείνος να πεθάνει. Στη συνέχεια αποχώρησε και έφτιαξε το δικό του θέατρο. «Μπήκα μέσα στην τέχνη αυτή και από τότε δεν σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί της. Μακάρι να κοιμόμουν και μέσα στο θέατρο. Ακόμη και τώρα που έχω μπει στα 82 παίζω. Δεν μπορώ αλλιώς. Έχω το σπίτι μου, τον γιο μου, αλλά μου λείπει όταν δεν παίζω».

Η παρουσία του δεν είναι σημαντική όμως μόνο στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, αφού έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Γι’ αυτό και δεν έχει απωθημένα, όπως τονίζει. «Το λέω ειλικρινά και με μεγάλη εντιμότητα: Δεν ζήτησα ποτέ να πάρω έργο. Όλα ήρθαν σ’ εμένα μόνα τους. Και αυτά που έρχονταν, ήταν σαν παιδιά που τα αγαπούσα και τα αγκάλιαζα και έμπαινα μέσα σε αυτά και αυτό συνέβαινε εκατέρωθεν. Με βράβευσαν σε πολλές πόλεις, με βράβευσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αλλά ποτέ δεν είπα θέλω να κάνω αυτό το έργο ή ένα μεγάλο έργο».

Δάσκαλος ο ίδιος, αν και τα τελευταία χρόνια έχει αφήσει τη διεύθυνση της σχολής του στον γιο του, λέει στη «ΜτΚ» πώς θα αντιμετώπιζε ένα παιδί που θα του έλεγε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. «Δεν δίνω συμβουλές. Κουβεντιάζω. Θα συζητούσα μαζί του. Θα προσπαθούσα να καταλάβω το παιδί και εκείνο εμένα. Θα μιλούσα μαζί του για το θέατρο, θα το ρωτούσα αν έχει δει σινεμά, αν του αρέσει να γράφει, θα αναζητούσα αν έχει ευαισθησίες, συναίσθημα, αγάπη για την τέχνη του, αν είναι έτοιμος και καλός στην υποκριτική. Πάντως, δεν θα τον απέτρεπα», καταλήγει.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Χόρεψέ με πατέρα»

Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη»

Σάββατο 9 Νοεμβρίου στις 21:00

Κυριακή 10 Νοεμβρίου στις 20:00