Στη Θεσσαλονίκη επιστρέφουν για δύο παραστάσεις οι «Όρνιθες» του Άρη Μπινιάρη, η παράσταση η οποία γέμισε θέατρα σε όλη την Ελλάδα κατά την καλοκαιρινή της περιοδεία και πρωτοσυστήθηκε στην πόλη μας τον περασμένο Ιούνιο. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκονται ο Γιώργος Χρυσοστόμου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, οι οποίοι συναντιούνται για δεύτερη φορά στο ίδιο αριστοφανικό έργο μετά το 2012 -τότε σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα- για να ξαναπούν την ιστορία μέσα από την οπτική του Μπινιάρη σε ένα κείμενο, που, όπως περιγράφει ο Γιώργος Χρυσοστόμου στη «ΜτΚ», θα κάνει το κοινό να περάσει από διάφορα «στάδια»: θα το συγκινήσει, θα το κάνει να γελάσει και να προβληματιστεί.

Σύμφωνα με τον ηθοποιό, σε αυτή τη διασκευή, αφαιρέθηκαν τα αστεία και οι βωμολοχίες του συγγραφέα και κρατήθηκε το μεδούλι της ιστορίας με αποτέλεσμα η παράσταση να είναι πιο συγκινητική αλλά και πιο ποιητική, τουλάχιστον κατά τη γνώμη του. Χαρακτηρίζει την αισθητική της παράστασης ως αρκετά προχωρημένη, που «δε θυμίζει σε τίποτα οτιδήποτε παλιό»: από τα κοστούμια της μέχρι και τη μουσική της πρόκειται για μία «σύγχρονη» και «εξελιγμένη» οπτική.

Με λέξεις κλειδιά το «μαζί» και την «ουτοπία» η παράσταση αφήνει κάποια «χρώματα» στον πίνακα, όπως λέει χαρακτηριστικά ο ηθοποιός, με σκοπό ο καθένας να δει αυτό που θέλει. «Άλλος μπορεί να συνδεθεί με το ‘μαζί’, άλλος με την αλλαγή του τόπου, άλλος με την ουτοπία που δε θα βρει ποτέ. Προσωπικά με συγκίνησε πιο πολύ το ‘μαζί’ μιας κι εγώ δεν ήμουν ιδιαίτερα τέτοιος τύπος -όχι ότι δεν αγαπώ τους ανθρώπους μου, απλά ήταν πιο εύκολο να είμαι μόνος μου στην καθημερινότητα. Έτσι είπα να το δω και να το… ξορκίσω λίγο γιατί και για μας λειτουργούν θεραπευτικά κάποια έργα. Και έδωσα λίγο ένταση και προσοχή στο ‘μαζί’ περισσότερο από την ουτοπία και το βλέπω ότι λειτουργεί. Διαπιστώνω ότι μαζί είμαστε πιο καλά στις δύσκολες αυτές εποχές από το ο καθένας για την πάρτη του. Κι επειδή εγώ έβρισκα πάντα ευκαιρίες να απομονώνομαι συνειδητοποιώ κι εγώ σιγά-σιγά ότι το μαζί είναι πολύ πιο…. γευστικό» τονίζει.

Για τον ίδιο, είναι πολύ προφανής η απάντηση στο γιατί οι τραγωδίες και εν γένει τα αρχαία έργα παραμένουν πάντα είναι επίκαιρα. «Θέτουν ερωτήματα που είναι υπαρξιακά και οφείλουν να μην απαντηθούν για να έχουμε κάτι για να κουβεντιάζουμε και για να παλεύουμε. Όλοι συνδέονται με την ιδέα ότι από κάπου θέλουν να φύγουν και κάπου θέλουν να πάνε, είτε αυτό είναι τόπος, είτε σχέση, είτε δουλειά, είτε οτιδήποτε, οπότε είναι λογικό να υπάρχει ταύτιση. Υπάρχουν επίσης χαρακτήρες που ο κόσμος επικοινωνεί με αυτούς και τους αναγνωρίζει μέχρι σήμερα όπως π.χ. ο διεφθαρμένος πολιτικός ή πολεοδόμος.

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου συνεργάζεται για δεύτερη φορά φέτος με τον Άρη Μπινιάρη, μετά την επιτυχημένη χειμερινή σεζόν που είχαν με την παράσταση «Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι», μία σκοτεινή παράσταση η οποία θα συνεχιστεί και για δεύτερη σεζόν στην Αθήνα. Περιγράφει την συνεργασία τους ως εξαιρετική με πολλά κοινά σημεία. «Με συγκινεί πάντα και με δελεάζει να δουλεύω με κάποιον που θέλει να μετακινείται και να μη μένει στα ‘έτοιμα’» τονίζει και εξηγεί πως αυτό συνέβη και με τον ρόλο του στις «Όρνιθες», τον Ευελπίδη.

«Στην αρχή λίγο με δυσκόλεψε γιατί είναι πολύ θετικός ήρωας και εγώ όλο τον χειμώνα έκανα έναν εντελώς αντίθετο χαρακτήρα. Ξαφνικά μέσα λίγες ημέρες έπρεπε να βρω το φως του Ευελπίδη. Ευτυχώς το βρήκα γρήγορα με πολύ καλή καθοδήγηση από τον σκηνοθέτη και νομίζω πως φτιάξαμε έναν πολύ ωραίο ήρωα» σημειώνει και προσθέτει πως είναι δύσκολη αυτή η μετάβαση γιατί η επανάληψη είναι σαν συνήθεια και για να την αλλάξεις θέλει να της δώσεις λίγο χρόνο, κάτι που χρειάζεται διαχείριση και στην πραγματική ζωή από πλευράς του ηθοποιού.

«Κάτι που έμαθα κι εγώ πρόσφατα είναι πως το νευρικό σύστημα του ανθρώπου δεν καταλαβαίνει ότι εμείς πάνω στη σκηνή κάνουμε ‘παιχνίδι’ οπότε το βιώνει σαν εμπειρία, ειδικά όταν κάτι συμβαίνει με μεγάλη επανάληψη. Σου αφήνει μία ‘σκιά’ και λες τώρα τι έχω; γιατί δεν είμαι καλά; Σου αφήνει κάτι οπότε θέλει λίγη αποτοξίνωση κάθε φορά. Όσο δύσκολο και να ακούγεται θέλει λίγη δουλειά μετά την παράσταση στο σπίτι -να βγαίνεις και να λες ‘είμαι ο Γιώργος’, αυτός και κανένας άλλος γιατί το σύστημα ακούει και μπορεί να πιστέψει ότι ζεις όντως το σκοτάδι ή το φως του χαρακτήρα» αναφέρει. Αυτό δεν συμβαίνει όμως όταν βρίσκεται σε δύο δουλειές με αντίθετους ρόλους γιατί, όπως εξηγεί, «δεν προλαβαίνει να κάτσει το ένα συναίσθημα γιατί μπαίνει το άλλο και το ξεχνάς γρήγορα και άρα εκεί λειτουργεί πιο εύκολα».

Πριν ανέβει στη σκηνή έχει τη δική του τελετουργία: Ένα μισάωρο δικό του, ρούχα, βάψιμο, ησυχία, ένα τσιγάρο, ίσως λίγο νερό. Έπειτα μπαίνει ο κόσμος στο θέατρο, κουδούνι και πάμε. Στον ρόλο μπαίνει τη στιγμή που πατάει το πόδι του στη σκηνή, όχι νωρίτερα. Μόνο που δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να… βγαίνει από αυτόν. Πάει σπίτι και περιμένει, ώρες, κάτι που πολλές φορές μπορεί να γίνει βασανιστικό.

Σε ό,τι αφορά την αναγνωρισιμότητα, παραδέχεται ότι πλέον τα πάει πολύ καλύτερα συγκριτικά με το παρελθόν που ένιωθε αμηχανία. «Όταν με χαιρετάει ο κόσμος τους χαιρετάω κι εγώ και βλέπω πόση χαρά τους δίνω, λες και έγινε κάτι τεράστιο. Βλέπεις όμως τη χαρά αυτή τόσο μεγάλη και λες κοιτά να δεις, του έφτιαξα την ημέρα και μου αρέσει. Άλλωστε κι αυτό μία μίνι παράσταση είναι». Πλέον νιώθει αισιόδοξος αλλά και τυχερός γιατί όπως εξομολογείται εντέλει του έχουν έρθει όλα πολύ ευλογημένα.

Πώς γίνεται όμως να είναι αισιόδοξος στους καιρούς που ζούμε;

«Δε γίνεται να αφήσω την πραγματικότητα να με επηρεάσει γιατί αυτό είναι ουτοπία» λέει χαρακτηριστικά. «Θέλω να ζήσω κάπου που να μην έχει προβλήματα και αυτό δεν παίζει. Η ζωή έχει μέσα ένα σκασμό πράγματα, το θέμα είναι πού θα εστιάσεις. Κι εγώ τώρα το ανακαλύπτω. Δεν έχει νόημα να είσαι αισιόδοξος όταν όλα είναι τέλεια. Αισιόδοξος είσαι όταν είναι και δύσκολα τα πράγματα και λες ότι εγώ επιλέγω να είμαι θετικός» τονίζει.

Για τον ίδιο άλλωστε, το νόημα της ζωής είναι να προσπαθείς ακόμα κι όταν δεν έχει κανένα νόημα. «Τα πρωινά που λες αποκλείεται εγώ τώρα να θέλω να υπάρξω αλλά ας σηκωθούμε να πάμε στο γυμναστήριο. Αυτό είναι για μένα το νόημα και δίνει καρπούς μετά από προσπάθεια. Η δουλειά του νοήματος είναι να χάνεται και να ξαναβρίσκεται. Το βρίσκεις όταν κάνεις κάτι ενώ πιστεύεις ότι τίποτα δεν έχει νόημα. Βρες ένα νόημα, βρες έναν λόγο, οποιονδήποτε. Μπορεί να μην υπάρχει ουτοπία αλλά αξίζει να παλεύουμε γι’ αυτήν» καταλήγει.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Όρνιθες του Αριστοφάνη

Θέατρο Δάσους

9 και 10 Σεπτεμβρίου στις 21:00

Εισιτήρια: more.com

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 01.09.2024