Ο Γιώργος Πομάσκι έχει συνδέσει το όνομά του με κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού στίβου. Ο προπονητής του Μίλτου Τεντόγλου δεν κρύβεται όμως πίσω από το δάχτυλό του και μιλώντας στη «ΜτΚ» διεκτραγωδεί τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλασικός αθλητισμό στην Ελλάδα του 2023. Προβλήματα που δεν μπορούν να καλυφθούν από τις επιτυχίες του Τεντόγλου και άλλων, υψηλού επιπέδου, Ελλήνων αθλητών.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής πλέκει το εγκώμιο του νεαρού πρωταθλητή, εκφράζοντας παράλληλα την αγωνία του για το μέλλον του ελληνικού στίβου που, όπως λέει, βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης.

Προπονείτε έναν από τους κορυφαίους αθλητές σε παγκόσμιο επίπεδο. Τελικά, σε τι οφείλονται οι φοβερές επιδόσεις του Μίλτου Τεντόγλου. Στο ταλέντο ή στη σκληρή δουλειά;

«Πίσω από τις επιτυχίες του Μίλτου υπάρχει ταλέντο, πολύ ταλέντο. Δεν αρκεί όμως να έχεις ταλέντο. Πρέπει παράλληλα να έχεις τον τρόπο να το εκφράζεις, να το αξιοποιείς. Ε, λοιπόν, ο Μίλτος έχει και αυτό το ταλέντο. Ξέρει ότι έχει χάρισμα και γνωρίζει πώς να το βγάλει προς τα έξω, ώστε να το μετατρέψει σε υψηλές επιδόσεις. Ξέρει πώς να σκαλίσει το ταλέντο του, να το επεξεργαστεί, όχι μόνο για να το διατηρήσει αλλά και για να το βελτιώσει, ώστε να φτάσει στην τελειότητα.

Ξέρετε, πρέπει να είσαι σε θέση να καταλάβεις ποιο είναι το χάρισμά σου. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι, αλλά λίγοι είναι αυτοί που έχουν επίγνωση του ταλέντου τους. Αυτό έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα. Ο Μίλτος είναι τρομερά επίμονος, ξέρει πάντα πού βρίσκεται και πόσο απέχει από το σημείο που θέλει να φτάσει. Ξέρει να διαχειρίζεται όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να κάνεις πρωταθλητισμό. Τη δύναμη, την αντοχή, την ταχύτητα, την τεχνική, την ακρίβεια. Ο Μίλτος τα συνδυάζει όλα. Τελευταία έχουμε δώσει τέσσερις αγώνες και άκυρο άλμα δεν έχει κάνει».

Η ιστορία με τα παπούτσια σάς ενόχλησε πολύ.

«Το θέμα των παπουτσιών είναι μία περίεργη ιστορία. Υπάρχει μία επιτροπή που έχει ορίσει κανόνες για τα πάντα, ακόμη και για τα παπούτσια. Στην περίπτωση του Μίλτου, το τακούνι του παπουτσιού είχε ύψος δύο πόντους κι αυτό είναι κάτι που όχι μόνον δεν διευκολύνει, αλλά δυσκολεύει το άλμα ενός αθλητή του μήκους. Σε αυτό το αγώνισμα, το παπούτσι πρέπει να ψηλό μπροστά και χαμηλό πίσω για να σε βοηθήσει να κάνεις καλύτερες επιδόσεις. Ο Μίλτος δεν απέκτησε λοιπόν πλεονέκτημα φορώντας το παπούτσι που κρίθηκε ακατάλληλο.

Εφόσον, όμως, η επιτροπή ορίζει τους κανόνες, εμείς τους σεβόμαστε. Το όριο για τα καινούργια παπούτσια είναι πάντως πιο ψηλό. Άρα, όλη αυτή η κουβέντα δεν στέκει. Νομίζω ότι πολύ σύντομα όλα αυτά θα αλλάξουν. Έχουν καταλάβει και οι ίδιοι ότι όλο αυτό δεν βγάζει νόημα».

Υπάρχει όριο σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες και τις φιλοδοξίες του Μίλτου Τεντόγλου; Θα μπορούσε να απειλήσει τα μεγάλα ρεκόρ, να γίνει δηλαδή ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών;

«Στην Ελλάδα είναι αναμφίβολα ο καλύτερος που έχει αγωνιστεί ποτέ. Αλλά αν διευρύνουμε τα όρια και μιλήσουμε για τους κορυφαίους στον κόσμο, είναι σαφές πως υπάρχουν αθλητές - θρύλοι, με πολύ υψηλότερες επιδόσεις. Ξέρετε όμως κάτι; Ο Καρλ Λιούις, για παράδειγμα, έκανε πολύ μεγαλύτερα άλματα γιατί δούλευε υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ο Λιούις δεν έκανε ποτέ προπόνηση με 4 ή 8 βαθμούς, όπως ο Μίλτος.

Ο Καρλ Λιούις δεν γυμνάστηκε ποτέ σε χαλασμένο ταρτάν. Δεν χρειάστηκε ποτέ να ανησυχεί για τις συνθήκες της προπόνησης. Φρόντιζαν άλλοι ώστε να μην έχει προβλήματα γιατί έπρεπε να είναι αφοσιωμένος στην προπόνηση, στην προετοιμασία. Οι πολύ μεγάλες επιδόσεις λοιπόν δεν έχουν να κάνουν μόνον με το ταλέντο, αλλά και με τις συνθήκες δουλειάς. Παγκόσμια ρεκόρ με προπόνηση σε χαλασμένο ταρτάν δεν γίνονται».

Αυτή είναι η κατάλληλη πάσα ώστε να μιλήσουμε για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αθλητές του στίβου στην Ελλάδα. Μιλάτε χρόνια για όλα αυτά που σας ταλαιπωρούν. Σας ακούει κανείς;

«Φωνάζουμε εδώ και πολλά χρόνια αλλά, όπως φαίνεται, τζάμπα μιλάμε. Δεν μας δίνει σημασία κανείς. Εγώ έχει λάβει υποσχέσεις όχι από μία, αλλά από πολλές κυβερνήσεις. Τα προβλήματα υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν αντιμετωπίζονται και στην πορεία προκύπτουν νέα, που προστίθενται στα παλιά. Κάπως έτσι φτάσαμε στο απροχώρητο. Το οξύτερο πρόβλημα είναι οι εγκαταστάσεις και δεν αναφέρομαι μόνον στον Άγιο Κοσμά.

Η Παιανία δεν δουλεύει εδώ και 12 χρόνια. Σε ό,τι αφορά τον Άγιο Κοσμά, αναρωτιέμαι, δεν μπορούσαν να φτιάξουν πρώτα το στάδιο, ώστε να μπορούμε να μεταφέρουμε εκεί τους αθλητές και μετά να ξεκινήσουν τα έργα; Τώρα τι ακριβώς θα γίνει; Θα κάνουν τα παιδιά προπόνηση και δίπλα τους θα ανοίγουν τρύπα για ουρανοξύστη; Εγώ σας λέω ότι έτσι δεν γίνεται προπόνηση. Είναι ανυπόφορη η κατάσταση στον Άγιο Κοσμά. Επί της ουσίας, τις χάνουμε κι αυτές τις εγκαταστάσεις.

Μετά από τόσα χρόνια έχω διαμορφώσει την άποψη ότι υπάρχει πολιτική γραμμή να μην λύνονται τα προβλήματα, να μην τηρούνται οι υποσχέσεις. Αν με ρωτάτε γιατί συμβαίνει αυτό, δεν έχω απάντηση. Έπρεπε να έχουμε μόνιμα ένα κλειστό. Αυτή τη χρονιά τα παιδιά που τρέχουν 60, 200, 400, 800, 1500 μέτρα ή αυτά που κάνουν έπταθλο και δέκαθλο δεν μπορούν να γυμναστούν. Σε αυτά τα αγωνίσματα, τα παιδιά δεν είχαν στροφή να κάνουν ώστε να προπονηθούν και να προετοιμαστούν για τους αγώνες. Σοβαρά τώρα; Ζητάμε καλά αποτελέσματα, όταν τα παιδιά παλεύουν σε αυτές τις συνθήκες;».

Και πού γυμνάζονται όλα αυτά τα παιδιά;

«Πού γυμνάζονται; Θα σου πω εγώ πού γυμνάζονται. Όπου βρούνε! Αλλά δεν είναι ποιοτική αυτή η προπόνηση, αυτό το καταλαβαίνει και κάποιος που δεν γνωρίζει από στίβο. Φαίνεται πως οι υπεύθυνοι έχουν άλλες προτεραιότητες και λειτουργούν με βάση άλλες σκοπιμότητες».

Μετά από όλα αυτά που έχετε βιώσει, εξακολουθείτε να ελπίζετε πώς κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει ή έχετε πια παραιτηθεί;

«Δεν θα σταματήσω ποτέ να παλεύω για τα συμφέροντα του στίβου. Κάποια μέρα ελπίζω πως θα λύσουμε τα προβλήματα. Έχω λάβει υπόσχεση από τον υφυπουργό Αθλητισμού ότι θα αναβαθμιστούν το Ολυμπιακό Στάδιο και η Παιανία. Έχω λάβει, όμως, εδώ και δύο χρόνια αυτές τις υποσχέσεις από αυτήν την κυβέρνηση και πολλές άλλες από την προηγούμενη. Ξέρετε πόσο πίσω θα πάμε αν αρχίσουμε να ψάχνουμε για ανεκπλήρωτες κυβερνητικές υποσχέσεις;

Από το 1990 και μετά, λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα. Μόνον την περίοδο 1985-1990 τα πράγματα λειτουργούσαν όπως έπρεπε. Το Ολυμπιακό Στάδιο ήταν στολίδι, φιλοξενούσε μεγάλους αγώνες, έρχονταν κορυφαίοι αθλητές από το εξωτερικό για να αγωνιστούν εδώ. Από το 1990 και μετά άρχισε η κατάρρευση. Δεν θέλουμε άλλες υποσχέσεις, ζητούμε αποτελέσματα τώρα. Υπάρχει μία ολόκληρη γενιά αθλητών που δεν έχει καταφέρει να αγωνιστεί στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι μόνον θέμα άνεσης. Είναι και θέμα υγείας, σωματικής ακεραιότητας.

Ένα κακό ταρτάν μπορεί να προκαλέσει σοβαρούς τραυματισμούς, ακόμη και κατάγματα. Θα σας πω και κάτι ακόμη. Δεν είναι μόνον αθλητικό ζήτημα. Είναι και κοινωνικό. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεσαι στους νέους αθλητές δείχνει το πώς συμπεριφέρεσαι στους νέους ανθρώπους, γενικά. Νομίζετε πως δεν υπάρχει κοινωνικός αντίκτυπος; Τι είναι ο αθλητισμός; Μία μικρή κοινωνία μέσα στην κοινωνία. Πιστεύετε ότι αποκλείεται, κάποια στιγμή, αυτή η νεολαία να αντιδράσει;

Θα στραφούν εναντίον μας οι επόμενες γενιές, να το θυμάστε. Αναγκάζουμε τα παιδιά μας να φύγουν έξω. Η Ελλάδα είναι το καλύτερο οικόπεδο της Ευρώπης και οι νέοι πηγαίνουν στη βροχή και στο κρύο. Όχι γιατί το θέλουν, ούτε γιατί θα γίνουν πλούσιοι. Απλά για να επιβιώσουν. Επίσης, για να επιστρέψουμε στον αθλητισμό, λόγω αυτής της κατάστασης, χάνουμε και πολλούς καλούς προπονητές που είτε αλλάζουν προσανατολισμό, είτε φεύγουν στο εξωτερικό. Ξέρετε πόσους ακόμη σπουδαίους αθλητές - ίσως και σαν τον Μίλτο - θα είχαμε αν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες;

Ξέρετε πόσα ακόμη μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιάδες θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει; Ακόμη κι έτσι, υπάρχουν παιδιά που κάνουν σπουδαίες επιδόσεις. Πού θα τρέξει όμως ένας καλός 200άρης αν δεν υπάρχει διάδρομος για 200 μέτρα; Πώς θα τον ετοιμάσουμε για μεγάλους αγώνες και θριάμβους; Δεν είναι όλα τα παιδιά σαν τον Τεντόγλου, που κάνει 8.40, τον ακυρώνουν και μετά από λίγο κάνει 8.41. Δεν έχουν όλα τα παιδιά αυτήν την ψυχική δύναμη. Τα περισσότερα, αν απογοητευτούν θα τα παρατήσουν.

Πρέπει να γνωρίζετε και κάτι ακόμη. Ο κόσμος θέλει να δει στίβο. Το ΣΕΦ γέμισε προχθές. Ο κόσμος θέλει να έρθει αλλά πού να έρθει; Δεν γίνονται πια αγώνες στην Ελλάδα, γιατί δεν μπορούμε να τους διοργανώσουμε. Σήμερα στο ΟΑΚΑ ούτε προπόνηση μπορεί να γίνει, όχι μεγάλος αγώνας. Και το Καυτανζόγλειο, στην πόλη σας, στη Θεσσαλονίκη, είναι σε κακή κατάσταση. Το έφτιαξαν πέρσι και χάλασε μία εβδομάδα πριν το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Έγινε κακή, πρόχειρη δουλειά και πήγε χαμένη, μαζί με τα χρήματα που ξοδεύτηκαν».

Οι αθλητές πώς αντιδρούν; Μπορούν να κάνουν κάτι για να πιέσουν;

«Πέρσι ο Μίλτος είπε "δεν κατεβαίνω να αγωνιστώ" και αμέσως έκαναν μία μικρή ανακαίνιση στο ΣΕΦ. Αυτή είναι όμως η λύση; Να δηλώνουν τα παιδιά ότι θα απέχουν για να γίνει και κανένα έργο, έστω μικρό; Ακούστε, έχουμε φτάσει πια στο παρά πέντε. Από φέτος, σε όλη την Ευρώπη ισχύουν οι νέες, πολύ αυστηρές προδιαγραφές, σε ό,τι αφορά τις υποδομές. Για να φιλοξενήσεις οποιαδήποτε επίσημη διοργάνωση, τα γήπεδά σου πρέπει να έχουν εξασφαλίσει τη σχετική πιστοποίηση καταλληλότητας.

Μας έδωσαν περιθώριο ακόμη έναν χρόνο για να συμμορφωθούμε και να φτιάξουμε τα στάδιά μας. Αν δεν το κάνουμε, το 2024 ο ελληνικός στίβος τελειώνει. Ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα δεν θα αναγνωρίζεται. Ούτε αγώνες, ούτε ρεκόρ, ούτε τίποτα. Η Πολιτεία ξέρει τα πάντα για αυτό το θέμα, έχει ενημερωθεί επισήμως, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτα. Ας φτιάξουμε έστω ένα στάδιο, ας πούμε το ΟΑΚΑ, αλλά να το κάνουμε καλά. Να είναι συμβατό με τις νέες προδιαγραφές. Το ξαναλέω. Ο χρόνος τελειώνει. Δεν υπάρχει πια περιθώριο για άλλες αναβολές. Εμείς κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Ας κάνει επιτέλους και η Πολιτεία τη δική της».

*Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 26.02.2023