Όταν γράφονταν τα υπέροχα ρεμπέτικα για τη ‘’φτωχομάνα Θεσσαλονίκη’’ στους χωματόδρομους και τα ανήλιαγα στενά ζούσαν μέσα στη στέρηση οικογένειες με δυο, τρία και τέσσερα παιδιά. Ακόμα και τις φωτογραφίες της εποχής να δεις , διαπιστώνεις ότι το χαμόγελο και  το βλέμμα της  ελπίδας δεν έλειπαν

Η σημερινή φτώχεια συνυπάρχει με τη θεαματική μείωση των γεννήσεων, την σταθερά αυξανόμενη διάθεση των ζευγαριών να αργούν – ή να μην θέλουν καθόλου-να αποκτήσουν παιδί, το Brain drain και την αύξηση του προσδόκιμου ζωής.

H μελέτη, λοιπόν, του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, που εκτιμά ότι σε περίπου 50 χρόνια ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι ο μισός, δεν γεννά έκπληξη αλλά περίσκεψη και δύο σχολές απόψεων. Η μία λέει ότι οι μικρομεσαίοι, οι νεόπτωχοι και  οι άνεργοι επλήγησαν από τα διεθνή συμφέροντα και την εγχώρια ολιγαρχία, οπότε τα επιδόματα , ακόμα και η άσκηση πελατειακής πολιτικής είναι απαραίτητα –ειδικά το δεύτερο-για να είναι εφικτή η ‘’προστασία των αδυνάτων’’.

Η άλλη λέει, απλά και με στοιχεία, ότι με επιδόματα και χωρίς επενδύσεις δεν λύνεται το ασφαλιστικό , ούτε αίρονται οι τρομακτικές συνέπειες στην οικονομία, την παραγωγή και την ανάπτυξη.

Τα δύο αυτά αφηγήματα θα τα δούμε πολλές φορές στη σφοδρή όπως αναμένεται, προεκλογική σύγκρουση.