Η σπαρταριστή κωμωδία του Γούντι Άλεν «Play it again, Sam» παρουσιάζεται από χθες στο Θέατρο Σοφούλη και είναι μια παράσταση γεμάτη ρυθμό, έρωτα και σουρεάλ καταστάσεις.

Πρόκειται για ένα από τα σπάνια θεατρικά κείμενα του γνωστού ηθοποιού, σκηνοθέτη, σεναριογράφου, κωμικού, συγγραφέα και μουσικού, που τον έχουμε ταυτίσει περισσότερο με τον κινηματογράφο. 

«Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τα χαρακτηριστικά του Γούντι Άλεν επί σκηνής. Δυστυχώς, εμείς δεν μπορούμε να ακουμπήσουμε τον κινηματογράφο, είναι μια άλλη τέχνη άλλωστε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και ο σκοπός μας. Κάποιος θαυμαστής του που ξέρει ότι αυτό που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, γνωρίζει το συγκεκριμένο θεατρικό που είναι από τα πολύ πρώιμά του έργα. Γράφτηκε στην αρχή της καριέρας του», λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Μιχαλάκος που έχει επιμεληθεί τους φωτισμούς.

Ο πρωταγωνιστής του έργου, ο Άλλαν, χώρισε πριν δύο μήνες. Θα καταφέρει να αντιμετωπίσει ώριμα και με ηρεμία την κατάσταση; Ή θα καταφύγει σε καταχρήσεις, δεκανίκια, κλάψες σε φίλους, αξιολύπητες απόπειρες, φλερτ… 

Από το μικροσκοπικό του διαμέρισμα μέχρι τις ντίσκο των 70’ς, τα μουσεία σύγχρονης τέχνης και την… Ανταρκτική, ο Άλαν Φέλιξ έχει έναν μόνο στόχο: Να σαγηνεύσει όποιο θηλυκό βρεθεί στον δρόμο του, προκειμένου να γιατρέψει τις πληγές του χωρισμού του από την πρώην γυναίκα του. 

Ωστόσο, με σύμμαχο τις ξεπερασμένες συμβουλές του φανταστικού του φίλου, Χάμφρευ Μπόγκαρτ, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα.

Το έργο είναι γνωστό από την κινηματογραφική εκδοχή του με τίτλο «Ωραίος & Sexy» και αποτελεί τη δουλειά του Άλεν πριν κάνει τα βήματα για τον «Νευρικό εραστή». Παρακολουθώντας το το κανείς είναι σαν να βλέπει μια μέρα πριν ξεκινήσει η υπόθεση της συγκεκριμένης ταινίας. 

«Ο λόγος που το έργο μάς αρέσει ακόμη και σαν θεατρικό, ενώ ο Γούντι Άλεν γράφει κινηματογραφικά, είναι η απλότητά του. Είμαστε σε ένα σπίτι, ένας άνθρωπος έχει χωρίσει και δεν μπορεί με τίποτα να το ξεπεράσει. Έχει διαολίσει, βάζει την ίδια ταινία 12 φορές τη μέρα, έχει πιει ένα μπουκάλι μπέρμπον, παίρνει παυσίπονα γιατί όλο δεν νιώθει καλά και αντί να σταματήσει αυτά που κάνει, συνεχίζει. Αρχίζει κάποιες καταχρήσεις οι οποίες φυσικά δεν φτάνουν σε κάποιο καλό σημείο», επισημαίνει ο σκηνοθέτης.

Η παράσταση διαφέρει από άλλες ταινίες του Γούντι Άλεν. 

«Δεν αλλάζουμε τοποθεσίες, είμαστε σε ένα σπίτι. Ό,τι συμβαίνει επιστρέφει σε αυτό. Ο ίδιος ο κεντρικός ήρωας κάνει το σαλόνι του ντίσκο. Επιλέγει αναμνήσεις και επειδή παίρνει πολλά χάπια έχει φαντασιώσεις και πολλές παραισθήσεις. Το σπίτι είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε όλοι. Είσαι σε μια κακή στιγμή, είσαι σπίτι σου, δεν θες να βγεις, παίζεις τις ίδιες συζητήσεις, κάνεις τους ίδιους τσακωμούς ξανά και ξανά στο κεφάλι σου, μιλάς με τα σαμπουάν σου ενώ κάνεις μπάνιο… Όλα αυτά λίγο πολύ τα έχουμε περάσει όλοι και αυτό μας συνδέει αυτόματα και αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που επιλέξουμε το έργο. Το ότι χώρισες και δεν είσαι καλά είναι πολύ αληθινό μέσα στο σουρεάλ, αλλά και στο κωμικό κομμάτι του», υπογραμμίζει ο Γιώργος Μιχαλάκος.

Γοητεύεται από τον αμερικανό σκηνοθέτη, σεναριογράφο, κωμικό, συγγραφέα και μουσικό, που ο μεγάλος όγκος των έργων και το εκφραστικό ύφος του τον κατέστησαν έναν από τους πιο διάσημους και δημιουργικούς παραγωγούς ταινιών της σύγχρονης εποχής. 

 «Κοντεύει τις 100 κάτι ταινίες. Αν οι 50 από αυτές είναι πολύ καλές, είναι τρομερό. Είναι ευφυΐα μεγάλη και επίσης αξιοποιεί πρόσωπα. Δηλαδή, η Σκάρλετ Γιόχανσον ξεκίνησε μαζί του. Εννοώ πως θέλω να θυμίσω ότι έδινε ευκαιρίες σε νέους και δίνει ακόμα. Είναι και αυτός ο λόγος που έχει χαθεί λίγο, γιατί τώρα ακολουθούν όλοι τα γνωστά πρόσωπα αλλά ο Γούντι Άλεν συνεχίζει να παίρνει άγνωστους ηθοποιούς πολλές φορές στα έργα του».

Η παράσταση ανεβαίνει από την ομάδα «Monks Theatre Company», που αποτελείται από έξι παιδιά από τη Σχολή Θεάτρου Θεσσαλονίκης.

«Συναντηθήκαμε σε αυτό ακριβώς το έργο όπου γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε. Μας άρεσε αυτό που κάναμε και θελήσαμε να το συνεχίσουμε με παράλληλη και διαρκή αναζήτηση. Προσπαθούμε να κάνουμε ένα τμήμα στη Θεσσαλονίκη και να μην φύγουμε στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού. Προσπαθούμε γιατί πιστεύουμε ότι είναι μια πολύ μεγάλη πόλη και ότι πρέπει κάπως να χωρέσουν και οι νέοι καλλιτέχνες και εδώ. 

Προσπαθούμε πολύ να βρούμε ανθρώπους χωρίς να μας νοιάζει η ηλικία. Μας ενδιαφέρει να έχουν την ίδια αγάπη για το θέατρο όπως και εμείς και να προσπαθούν να ανεβάσουν την ποιότητα της τέχνης αυτής χωρίς υπεροψία. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι ερασιτεχνισμού στη Θεσσαλονίκη. Οποιοσδήποτε έχει χρήματα ανεβάζει απλά μια παράσταση. Έτσι, εντέλει πάει κάποιος να δει μια παράσταση μια φορά τον χρόνο στη Θεσσαλονίκη, βλέπει κάτι πολύ κακό και νομίζει ότι αυτό είναι θέατρο», καταλήγει ο σκηνοθέτης.

Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Τρίτη και Πέμπτη

Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Εύα Σουγιουλτζή

Παίζουν: Ανθούλα Αηδώνη, Γιάννης Μαυρόπουλος, Ιωάννης Καμπούρης, Βικτώρια Παπαδοπούλου Σισκοπούλου, Κωνσταντίνος Τσώνης. Απρόσμενος επισκέπτης: Δημήτρης Ναζίρης