Βουβαμάρα, καύσωνας και χασμουρητά. Πέθαναν οι προεκλογικές συγκεντρώσεις. Πέθανε και το πάθος στις συζητήσεις. Στις πιο πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συζητήσεις οι φωνές και τα όσα λέγονται ηχούν σαν ένας… καθησυχαστικός θόρυβος. Κι όσο σκέφτομαι ότι άλλα χρόνια θα πηγαίναμε να μετρήσουμε πούλμαν στο Καυτανζόγλειο και στα Δικαστήρια για να δούμε πόσους μεταφερόμενους χειροκροτητές έφεραν…

Έχουμε εκλογές του διαδικτύου και του κυνισμού.

Σε κάθε «απίθανο» που στέλνει ο κυρίαρχος λαός στη Βουλή, πιθανόν να αντιστοιχούν δυο - τρεις πνευματικοί άνθρωποι, διανοούμενοι και επιστήμονες που, βλέποντας ποιοι εκλέγονται βουλευτές, δήμαρχοι και ευρωβουλευτές, φεύγουν τρέχοντας και αποσύρονται στα της οικογένειας και της επιστήμης τους. Στους δύο πιο αξιοπρεπείς κοινωνικούς προμαχώνες που μας απέμειναν. Αν πάλι θέλουν να πολιτευθούν, αποφασίζουν κι αυτοί να μιμηθούν στα κανάλια, στα παζάρια με τα κόμματα και στις επαφές με τον κόσμο, τα καμώματα του «σούργελου».

Αυτό είναι και μια απάντηση στα σπαραξικάρδια ερωτήματα μερίδας του Τύπου «γιατί δεν αντιδρά ο πνευματικός κόσμος στη σήψη που ζούμε». Πού και πώς να αντιδράσει μ’ αυτά που βλέπει. Είναι σαν να ψάχνει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μία μαύρη γάτα που δεν είναι εκεί.

Πώς να αντιδράσει και τι να πει ένας κορυφαίος νομικός, γιατρός, φιλόσοφος, συγγραφέας, βλέποντας τα μπουμπούκια της Χρυσής Αυγής στα έδρανα και ακούγοντας τα «εγέρθητω» ή το πώς διάλεξε την ευέλικτη πολιτικά, όπως απεδείχθη, Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου ο Β. Λεβέντης για υποψήφια βουλευτή, ή το πόσο εύκολα σήμερα αλλάζεις κόμμα, ιδέες, και επιχειρήματα, για να μπεις σε μία λίστα;

Παλιά κάποιοι μερακλήδες πολιτικοί συντάκτες μάζευαν τα «μαργαριτάρια» των πολιτικών και έγραφαν ολόκληρα δηκτικά και σπαρταριστά ταυτοχρόνως άρθρα. Τα κείμενα αυτά δημιουργούσαν αίσθηση. Πίσω από αυτούς τους σεβάσμιους συναδέλφους κρύβονταν λαμπροί φιλόλογοι, που τους έμαθαν καλά αρχαία ελληνικά και παιδαγωγοί που τους οδήγησαν με τις αρχές που διεκήρυσσαν, σε εκείνη την παλιά ουμανιστική δημοσιογραφία που σιγά σιγά ξεχνιέται.

Η κρίση μαζί με την κυρίαρχη εικόνα των social media και των reality show έφεραν τα πάνω κάτω. Η γενιά μου κάποτε έμαθε να θαυμάζει διάσημες προσωπικότητες και να συζητά γι’ αυτές στην παρέα. Έδινε μάχη για να πάρει ένα αυτόγραφο. Τώρα έγιναν πολλοί αυτοί που θέλουν να κάτσουν οι ίδιοι στο «θρόνο» του διάσημου. Είτε σαν πολιτικός είτε σαν «παρατράγουδο», είτε σαν τηλεπερσόνα.

Γίναμε μια κοινωνία που δεν θαυμάζει κανέναν. Όλο στο «τι να μας πει κι αυτός» καταλήγουμε.

Σε παρέα, από τις λίγες που απέμειναν να μιλούν για τις εκλογές, κάποιος βάλθηκε να συντάξει το… εγχειρίδιο του υποψηφίου βουλευτή:

- Πάνε να «αρπαχτείς» στον αέρα με τον Άδωνι.

- Φρόντισε να προκαλέσεις και να αντιπαρατεθείς με τον Πολάκη. Ακόμα κι αν σε βρίσει, κερδισμένος θα βγεις.

- Προσπάθησε να είσαι σε πάνελ με τραγουδιστές, ηθοποιούς, «γόνους» πολιτικών και «καβγατζήδες», που ανεβάζουν την τηλεθέαση.

- Αν δεν έχεις το «μπάτζετ», αν δεν είσαι στο δημόσιο όπου ακόμα κι αν σε «μαυρίσουν» πάντα θα σε περιμένει η θέση σου, αν δεν είσαι λαμπερός και επώνυμος, καλύτερα να κάτσεις στα αυγά σου.

Σε λίγες ώρες τα γεγονότα τον είχαν ξεπεράσει σε ευρηματικότητα: Υποψήφια από τη Θεσσαλονίκη ανάρτησε τη φωτογραφία του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε αφίσα της με τα εμβλήματα και τα συνθήματα του κόμματός της. Μετά το «κράξιμο», την κατέβασε, αλλά τα σημεία των καιρών κραυγάζουν.

Μία κινηματογραφική φιγούρα, ο «Μαυρογιαλούρος» (στον πασίγνωστο ρόλο ο υπέροχος Λάμπρος Κωνσταντάρας) και μια ιστορική δήλωση «Ανθ’ ημών, Γουλιμής. Καληνύχτα σας», που εκστόμισε ο μεγάλος πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης στις 16 Απριλίου 1895 έμαθε τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, στις οποίες το κόμμα του κυριολεκτικά ταπεινώθηκε ενώ και ο ίδιος ούτε καν εκλέχτηκε βουλευτής, αφού του έλειπαν τέσσερις σταυροί, θεωρούνται κορυφαίες στιγμές της εκλογικής μας παραλογοτεχνίας.

Μόνο που ο πολύς κόσμος τις έμαθε με λάθος τρόπο. Ο Μαυρογιαλούρος, έντιμος πολιτικός, όταν έμαθε ότι ακόμα το ίδιο το πολιτικό του γραφείο έκανε απάτες, ρουσφέτια και λαμογιές πίσω από την πλάτη του, σύμφωνα με το σενάριο, τα βρόντηξε και πήγε σπίτι, μουντζώνοντας το άθλιο πολιτικό σύστημα και τον εαυτό του συμβολικά. Ο κόσμος επιμένει εδώ και μισόν αιώνα και αποκαλεί «μαυρογιαλούρους» τους διεφθαρμένους πολιτικούς!

Το «Ανθ’ ημών, Γουλιμής» έμεινε στην ιστορία και χρησιμοποιείται όταν κάποιος πολύ σπουδαίος πολιτικός αποδοκιμάζεται εκλογικά και τη θέση του παίρνει κάποιος, που είναι άγνωστος και ασήμαντος.

Ο Μιλτιάδης Γουλιμής, όμως, μόνο ασήμαντος δεν ήταν. Δικηγόρος στο Μεσολόγγι, σπουδαγμένος στο Παρίσι, γιος βουλευτή, γόνος παλιάς οικογένειας αρματολών και ήδη βουλευτής για δύο θητείες, παρακαλώ. Μόνο που δύο φορές είχε εκλεγεί με το κόμμα του Τρικούπη, ενώ την επόμενη και θλιβερή για τον Τρικούπη εκλογική αναμέτρηση είχε «αποστατήσει» στους «Δηλιγιαννικούς». Αυτό σόκαρε και πίκρανε τον Τρικούπη, επί 11 χρόνια πρωθυπουργό.

Ο Γουλιμής, σε μία κίνηση που σήμερα φαντάζει αδιανόητη, προσφέρθηκε να παραιτηθεί, έτσι ώστε ο πρώην πρωθυπουργός να παραμείνει τουλάχιστον βουλευτής. Ο Τρικούπης αρνήθηκε και επέλεξε αυτοεξοριστεί στη Γαλλία, όπου και πέθανε έναν χρόνο αργότερα. Πικραμένος άλλωστε πέθανε σαράντα χρόνια αργότερα -στη Γαλλία κι αυτός- και ο άλλος μεγάλος πολιτικός της Ελλάδος όλων των εποχών: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Τέλος πάντως, τα λέω για τους πρώην πανίσχυρους πολιτικούς, που είναι έτοιμοι να αποκαλέσουν «Γουλιμή» αυτόν του τους παραγκώνισε. Και από τέτοια φαινόμενα, άλλο τίποτα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30 Ιουνίου 2019