Ούτε ψύλλος στον κόρφο της! Η ηθοποιός και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη τρεις μονολόγους που συνολικά έχουν διάρκεια πέντε ώρες. Πρόκειται για τις παραγωγές του Μεταξουργείου «Αγγέλα Παπάζογλου» του Γιώργη Παπάζογλου, «Γάμος» της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη και «Το Βεραμάν Φόρεμα» της ίδιας. Υποδύεται σε αυτές τρεις γυναίκες σε τρεις διαφορετικές εποχές. 

Η πρώτη είναι Μικρασσιάτισσα πρόσφυγας, η δεύτερη αγρότισα μάνα, η τρίτη μια σημερινή μητέρα. Τα δύο από τα έργα έχουν ανεβεί με επιτυχία και μάλιστα σε επαναλήψεις, ενώ το τρίτο κάνει πανελλήνια πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη. Το ενδιαφέρον είναι ότι για πρώτη φορά ανεβαίνουν στην πόλη όλα μαζί, σαν ένας πραγματικός θεατρικός μαραθώνιο.

Τι απαιτεί όλο αυτό;

Καταρχήν καλή φυσική κατάσταση. Οι ηθοποιοί κάνουμε αθλητισμό και μάλιστα στον μονόλογο πρωταθλητισμό. Παρά τα 76 μου χρόνια νιώθω ακμαία. Δεν έχω καπνίσει ποτέ στη ζωή μου, δεν ξενυχτάω χωρίς λόγο, γιατί δεν μου άρεσαν. Νομίζω ότι έχουμε μια μικρή υποχρέωση στη φύση, στο Θεό να φροντίσουμε το σώμα που μας έδωσε, να το δούμε ως ένα θαυμάσιο εργαλείο. Αν παρατηρήσουμε τις λειτουργίες του, απορούμε με τη σοφία που δημιουργήθηκε. Δεν μπορούμε να το τσαλαπατάμε, να το κακοποιούμε.

Ο Λουκιανός πόσο συμφωνούσε με αυτά;

Καθόλου. Είχε έναν εξαιρετικά γερό οργανισμό, που έκανε τα πάντα να εξοντώσει. Όταν έπεφτα για ύπνο, εκείνος έβγαινε στα μπαράκια. Ίσως γι’ αυτό ζήσαμε 44 χρόνια μαζί. Αν ήμασταν στο ίδιο μοτίβο, θα πλήτταμε.

Σας λείπει τώρα;

Ε πώς, δεν μου λείπει; Αλίμονο. Μου λείπει ως σύνολο, ως αισθητική. Βέβαια, καλύτερα που έφυγε γιατί αν έβλεπε τη βαρβαρότητα που μας κατακλύζει, θα ήταν βαθιά πληγωμένος. Είναι πολύ χυδαία αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Σε τι αναφέρεστε ακριβώς;

Καταρχάς σε αυτό το φοβερό δυστύχημα που έγινε στον καταπέλτη του πλοίου όπου οι παρόντες. Έβλεπαν έναν άνθρωπο να πνίγεται μπροστά στα μάτια τους και δεν πήδηξε ένας στη θάλασσα, δεν πέταξαν ένα σωσίβιο, παρά νοιάζονταν πώς να το καταγράψουν στα κινητά. Αυτό με πλήγωσε βαθύτατα. 

Δυστυχώς, η πραγματική ζωή έχει υποκατασταθεί από την εικονική, αυτή που οι περισσότεροι ζουν μέσα από τα έξυπνα τηλέφωνα, τα οποία, τελικά, είναι για χαζούς ανθρώπους. Αυτό έχει επιφέρει αδρανοποίηση, αλλοίωση στα συναισθήματα, στα αντανακλαστικά. 

Οι άνθρωποι τα αποδέχονται όλα και εάν η βαρβαρότητα που υπάρχει φτάσει στο σπίτι τους, τότε θα ξαφνιαστούν. Όταν δηλαδή μπει κάποιος εν ψυχρώ να τους κακοποιήσει και δεν αντιδράσει κανείς από τους γύρω, τότε θα καταλάβουν τι κάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Ο Λουκιανός στο τραγούδι «Κοιτάω την πάρτη μου» λέει: «Συνήθισα πια να βλέπω μικρά εγκλήματα, μικρές δολοφονίες και να μην δίνω μια για όλα αυτά… Πώς γίναμε έτσι παιδιά;».

Η χλεύη για την προσωπική ζωή σας ενοχλεί;

Πάρα πολύ, γιατί την έχω υποστεί στα οκτώ χρόνια που ήμουν βουλευτής. Δεν μπορούσαν να με χτυπήσουν στον πολιτικό λόγο γιατί οι παρεμβάσεις μου ήταν ουσιαστικές και μεστές. Έτσι, έβρισκαν χαζομάρες όπως ότι φόρεσα κάποτε ένα πολύχρωμο φόρεμα ή ότι έβαλα κάποια στιγμή τα πόδια μου λίγο πιο ψηλά σε μια καρέκλα στη Βουλή, όχι μέσα στην ολομέλεια αλλά σε ένα φουαγιέ, όπου διάφοροι ασχημονούν με τρόπους που αντίστοιχα πληγώνουν τη δική μου αισθητική. 

Εκείνη την ημέρα ο Λουκιανός, που μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία διαρκώς, έκανε μετάγγιση αίματος και ήμουν από το πρωί όρθια. Όταν πήγα στη Βουλή αισθάνθηκα την ανάγκη να απλώσω λίγο τα πόδια μου. Έγινε βούκινο και με κατηγόρησαν ότι δεν σέβομαι.

Πώς σχολιάζετε τον χλευασμό που δέχεται ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ για το ίδιο θέμα;

Είναι φρικτό. Καταρχήν ο Κασσελάκης είχε το θάρρος να δημοσιοποιήσει την προτίμησή του και τη σχέση του. Αυτό δεν είναι εύκολο. Σκέφτομαι πόσοι από αυτούς που πετάνε πέτρες, στα κρυφά όνειρά τους θα ήθελαν να έχουν τέτοια σχέση. Γιατί ο γάμος πολλές φορές ξέρετε ποιανού είναι φερετζές…

Στηρίξατε δημόσια τον Κασσελάκη. Τώρα πώς βλέπετε τον ΣΥΡΙΖΑ;

Δύσκολα. Ήταν απογοητευτικό το αποτέλεσμα των εκλογών και ίσως γίνει μάθημα για να καταλάβουμε ότι όλο αυτό αφορά κυρίως σε πρόσωπα. Θα πρότεινα να αφήσουμε για λίγο τις ιδεολογικές αναλύσεις για την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ταυτότητα κάθε κόμματος είναι οι ανάγκες του κόσμου. Όταν η ακρίβεια καλπάζει, όταν υπάρχει η αγωνία των τεράστιων λογαριασμών ή των φυσικών φαινομένων, πρέπει να κατανοήσουμε ότι το πραγματικό μας πρόβλημα είναι πως είμαστε ανοχύρωτη χώρα. 

Ο κόσμος προτίμησε σε μεγάλο βαθμό ανθρώπους που πρακτικά θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα του. Ας μην υποτιμούμε την καθημερινή πρακτική παρουσία κοντά στα προβλήματα του κόσμου. Φαίνεται ότι ο Στέφανος Κασσελάκης το ξέρει, το κατάλαβε και το εφάρμοσε σε αυτό το σύντομο διάστημα. Και βεβαίως δεν ευθύνεται για τις επιλογές των προσώπων που προηγήθηκαν.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το «Βεραμάν φόρεμα»;

Περιμένω με μεγάλη λαχτάρα και αγωνία τις εντυπώσεις του κόσμου. Είναι σαν να κερνάω μια πίττα που την έφτιαξα με τα χεράκια μου. Αφορμή να το γράψω ήταν η πανδημία, μια συνθήκη που μας συντάραξε. Κυρίως με στεναχωρούσε όλο αυτό που συνέβαινε με τους ηλικιωμένους στους οίκους ευγηρίας και όσα έλεγαν για τα υποκείμενα νοσήματα. Όταν τα άκουγες ως ηλικιωμένος αισθανόσουν προγραμμένος. 

Ήταν σαν να μας κατηγορούσαν που φτάσαμε εδώ. Δεν μπορείς να διαγράψεις κανέναν πριν έρθει η στιγμή του και ο ηλικιακός ρατσισμός είναι απαράδεκτος. Έτσι, το έργο διαδραματίζεται σε έναν οίκο ευγηρίας και ασχολείται με τη μοναξιά των γηρατειών, την ανάγκη για αγάπη, τρυφερότητα, στοργή, τη συγκίνηση που δίνει ο έρωτας, ο οποίος αντέχει μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Αλήθεια; Το πιστεύετε;

Θεωρώ ότι όσο μεγαλώνει κανείς τόσο πιο πολύ το έχει ανάγκη. Μάλιστα, από μια ηλικία και μετά, οι έρωτες είναι λίγο παιδικοί, ασυλλόγιστοι, όχι τόσο ώριμοι… Όσο έζησα με τον Λουκιανό ήταν έρωτας μέχρι την τελευταία στιγμή. Και ήμασταν μεγάλοι πια όταν έφυγε. Μου λένε τα παιδιά μου να βρω σύντροφο. Δεν θέλω. Καταρχήν τι σύντροφο να βρω τώρα, όταν έζησα με έναν άνθρωπο σαν αυτόν;

Ποια ήταν η αίσθησή σας με τις πλημμύρες στη Θεσσαλία;

Όλα τα μέρη που αναφέρονταν στις ειδήσεις, κυρίως γύρω από τη Λάρισα, είναι η πατρίδα μου, η γη μου, οι τόποι που μεγάλωσα, που πήγαινα με το Θεσσαλικό Θέατρο αλλά και ως βουλευτής. Εκεί είναι οι φίλοι μου. Πληγώθηκα πάρα πολύ. Πιο πολύ όμως αισθάνθηκα ότι όταν η φύση και το νερό επιμένουν είμαστε αδύναμοι. Αυτό ας το έχουμε υπόψη μας.

Θέατρο Αμαλία -Παραστάσεις:

20 Οκτωβρίου- «ο Γάμος» /21 Οκτωβρίου-«το Βεραμάν Φόρεμα»/
22 Οκτωβρίου- «Αγγέλα Παπάζογλου»

* Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής στις 15/10/2023