Όλα αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο χώρο του ΚΙΝΑΛ με την θορυβώδη, όπως εξελίσσεται, πορεία του κόμματος προς τις εκλογές για τον νέο αρχηγό του, είναι άκρως διδακτικά. Το θέμα κερδίζει πρωτοσέλιδα, απρόσμενα ίσως. Επίσης χρόνο στα δελτία ειδήσεων, χώρο στα κοινωνικά μέσα, αλλά φέρνει και τις πρώτες αψιμαχίες σε γραφεία, καφενεία ταβέρνες.

Η κούρσα διαδοχής, καταρχήν έχει υποψήφιους για όλα τα γούστα. Έμπειρους κοινοβουλευτικούς και διατελέσαντες υπουργούς, ευρωβουλευτή, στελέχη της νέας γενιάς που είναι φορείς ανανέωσης -ή τουλάχιστον την επικαλούνται κατά κόρον- και έναν πρώην πρωθυπουργό και αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αντισυμβατικό και απρόβλεπτο με ένα απίστευτο βιογραφικό.

Εκτός από την απρόσμενη ευκαιρία που του έδωσαν οι εξελίξεις με την απόσυρση από την κούρσα της Φώφης Γεννηματά λόγω του θέματος με την υγεία της αλλά και την αξιοπρεπή και άψογη πολιτικά στάση της ως εγγυήτριας της διαδικασίας εκλογής αρχηγού, ο Γιώργος Παπανδρέου πιθανότατα πιστεύει ότι βρήκε και ένα «κενό» από αυτά που η ζωή σπεύδει να γεμίσει.

Τόσο η ανανέωση που επιδιώκει και προβάλλει ο Νίκος Ανδρουλάκης όσο και η επιστροφή στο ένδοξο ΠΑΣΟΚ και στα σύμβολά του που συνεχώς υπόσχεται ο Ανδρέας Λοβέρδος τους βάζουν στη διεκδίκηση, αλλά δεν τους έχουν προσδώσει ακόμα την μεγάλη δυναμική νίκης. Ούτε τα καθοριστικά διλήμματα που θέτει ένας υποψήφιος για να έχει νικηφόρα κατάληξη η προσπάθειά τους. Από την άλλη όμως, στη ζωή τίποτα δεν προχώρησε χωρίς ανανέωση. Ο πάντα σοβαρός και συγκροτημένος Χάρης Καστανίδης καταθέτει επίσης ενδιαφέρουσα πρόταση.

Ο Γ. Παπανδρέου επιχειρεί αν όχι ένα πρωτόγνωρο για την ευρωπαϊκή εμπειρία come back, τουλάχιστον ένα σπανίως εμφανιζόμενο. Ένα «κόλπο γκρόσο», που περιέχει και επίκληση του Ανδρέα και της «αλλαγής» -και γι’ αυτό οι θριαμβευτικοί τόνοι του με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 18 Οκτωβρίου του 1981- και μια υπόσχεση για «προοδευτική διακυβέρνηση» με διαρκές μέτωπο κατά της «συντήρησης».

Το με ποιον θα συμπήξει την «προοδευτική διακυβέρνηση» βέβαια είναι το σημείο τριβής, για το οποίο θα ακούσουμε πολλά μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου, σε ένα σκηνικό που έχει «ελέφαντα στο δωμάτιο» και αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ .

Με μια πρώτη ματιά, αλλά και σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, όμως, η πλειοψηφία των σημερινών ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ δεν θα ενθουσιαστούν με μια πρόταση συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο αν τα «κουκιά» δεν βγαίνουν και θα χρειαστούν και τον Βαρουφάκη. Πολλοί μιλούν για διασπαστικά φαινόμενα και ακραία πόλωση, αν συμβούν αυτά.

Είναι όμως ο 70χρονος Γ. Παπανδρέου πολιτικό «όχημα» Αλλαγής πλέον ή έχασε τη σειρά του; Ο ίδιος θα εμφανιστεί ως εγγυητής της ενότητας και θα κάνει αυτό που προτιμούσε στο παρελθόν: Θα παρουσιάσει σειρά νεαρών στελεχών στην ηγετική του ομάδα. Φτάνει όμως αυτό;

*Διαύγεια, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, κλιματική αλλαγή, πράσινη ανάπτυξη που σήμερα είναι τα κρίσιμα θέματα στην ατζέντα της ΕΕ και τα μεγάλα στοιχήματα του 21ου αιώνα που ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε πρώτος στον εσωτερικό πολιτικό διάλογο από το 2004, πηγαίνοντας μάλιστα με τα καινούργια τότε λάπτοπ στη Βουλή (πράγμα που κάποιοι παραπολιτικοί συντάκτες το είχαν χλευάσει). Τώρα τέτοια θέματα είναι στα χείλη ολονών. Φτάνει όμως αυτή η ιδιόμορφη δικαίωση για να του δώσει ώθηση; Η θα μετρήσει περισσότερο η ολέθρια -εκ του αποτελέσματος, 2,5%- επιλογή του να ιδρύσει το ΚΙΔΗΣΟ το 2015 και να διασπάσει στην ουσία ό,τι είχε απομείνει από το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου;

Πολλοί σχολίασαν την κάθοδό του Γ. Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές ως κίνηση επιδίωξης «ρεβάνς» από αυτούς που κατά τη γνώμη του, τον συκοφάντησαν, διαστρέβλωσαν μέσα από άκρατο λαϊκισμό τα λόγια του («λεφτά υπάρχουν»), παραχάραξαν την πολιτική του και ουσιαστικά τον παρέδωσαν στη κατακραυγή του πλήθους στις πλατείες του 2011-12.

Εκείνη η εποχή έδωσε πλεονέκτημα -για να μην πούμε και «παρήγαγε»- δύο πρωθυπουργούς. Τον Αντώνη Σαμαρά των «Ζαππείων» και στη συνέχεια τον Αλέξη Τσίπρα πού άφησε τον Γ. Παπανδρέου να λούζεται το αποκρουστικό πολιτικά προσωνύμιο «Πινοσέτ» η και το ευρωπαϊκής εσάνς «Ολανδρέου».

Και οι δύο κάθε άλλο παρά πολιτική απείθεια και αντιμνημονιακή στάση επέδειξαν στην κυβερνητική θητεία τους.

Ο Γ. Παπανδρέου παρέλαβε μία Ελλάδα χρεωκοπημένη με νωπές τις μνήμες από την αμφιλεγόμενη οικονομική διαχείριση του 2004-2009. Επέλεξε και πορεύθηκε δύο πρωθυπουργικά εφιαλτικά χρόνια, κρατώντας μια «βόμβα» που έσκασε στα χέρια του. Δυστυχώς γι’ αυτόν δεν ενημέρωσε τον Ελληνικό λαό και δεν πήγε σε εκλογές για να έχει πολιτική νομιμοποίηση για τα όσα θα επιχειρούσε για να βγούμε από την κρίση, πράγμα που ευφυώς έκανε λ.χ. ο Αλέξης Τσίπρας μετά την χιλιοτραγουδισμένη «κωλοτούμπα» με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015 και το τέταρτο μνημόνιο που έρχονταν.

Για να μην λέμε περισσότερα, όλα τα παραπάνω σήμερα πολιτικοί και σχολιαστές τα ξεπερνούν, λέγοντας σε δηλώσεις και γράφοντας σε άρθρα πως «αυτά τα έχει η πολιτική». Μόνο που δεν υποχρεούται αυτός που τα υπέστη και αισθάνεται «εξιλαστήριο θύμα», να είναι τόσο cool.

Το δράμα της εκλογής αρχηγού έχει μπροστά μας πολλές πράξεις ακόμα ακόμα και στις μικρές λεπτομέρειες κρύβεται μάχη εντυπώσεων και φιλοδοξιών όπως οι αριθμοί υπογραφών μελών της Κεντρικής Επιτροπής η απλών ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ για τον κάθε υποψήφιο. Στο τέλος μένει η αγωνία και η ελπίδα για το μέλλον της κεντροαριστεράς στη χώρα και πάνω από όλα της χώρας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Οκτωβρίου 2021