Όπως αναμενόταν η Ιταλία έκλινε προς την (άκρα) δεξιά σπέρνοντας βάσιμες ανησυχίες σε όλο το οικοδόμημα της ΕΕ.

Η συμμαχία των παρατάξεων της ιταλικής δεξιάς και ακροδεξιάς (Αδέλφια της Ιταλίας, Λέγκα και Φόρτσα Ιτάλια) φαίνεται να κυριαρχεί συγκεντρώνοντας πάνω από 40%.

Το «προοδευτικό» μέτωπο των πιο κεντρώων πολιτικών δυνάμεων (Δημοκρατικό Κόμμα, Περισσότερη Ευρώπη, Συμμαχία Οικολόγων και Ιταλικής Αριστεράς, Επιλογή Πολιτών) παρουσιάζεται, από την άλλη πλευρά, να ακολουθεί στη δεύτερη θέση, με ποσοστά συνολικά γύρω στο 30%.

Το «Θα πρέπει να ανησυχεί η Ευρώπη;» του εξωφύλλου του Economist και το «Η πιο επικίνδυνη γυναίκα της Ευρώπης» του αντίστοιχου του Stern που επισημαίνουν τους κινδύνους από την προέλαση της άκρας Δεξιάς στην Ιταλία με αιχμή του δόρατος της Georgia Meloni, έγιναν το βράδι της Κυριακής ακόμα πιο επίκαιρα.

Στο πρώτο εξώφυλλο κάνοντας χιούμορ κανείς μπορεί να παρατηρήσει ότι η Μελόνι …εκθρονίζει τον Βλάντιμιρ Πούτιν από τα πρωτοσέλιδα του «κινδύνου»!

Η εκτυφλωτική άνοδος της 45χρονης ηγέτιδας των «Αδελφών της Ιταλίας» , μιας «πραγματικά μια συντηρητικής εθνικίστριας» ( όπως έγραψε η Κατρίν Φιεσί στους Financial Times) συνιστά απειλή πράγματι μόνο αν αθροιστεί με την σοκαριστική για πολλούς άνοδο της σουηδικής ακροδεξιάς υπό την ηγεσία του Τζίμι Ακεσον αλλά και το εξίσου σοκαριστικά υψηλό 41% που πήρε η Μαρίν Λεπέν τον περασμένο Απρίλιο στη Γαλλία.

Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και τους ακροδεξιούς εθνικιστές στην Ουγγαρία και την Πολωνία , έχει πράγματι πένα «εκρηκτικό μείγμα»

Ποια όμως από αυτά που υπαινίσσεται ή χρησιμοποιεί για απειλές η Meloni μπορεί να ενεργοποιήσει χωρίς συνέπειες από την ΕΕ:

Για ένα μεγάλο μέρος των Ιταλών ψηφοφόρων που σήμερα πειραματίστηκαν με «κάτι καινούργιο» (στο μυαλό τους) η Ευρώπη είναι κακιά αλλά χρήσιμη για τα λεφτά της , διότι το όνειρο της εξάλειψης του χρέους θα γίνει εφιάλτης χωρίς αυτά

Ο «κυρίαρχος λαός» στην Ιταλία του οποίου η ετυμηγορία θα πρέπει να γίνει με σεβαστή μεν αλλά και να τυγχάνει τεκμηριωμένης και σκληρής κριτικής, έχει δείξει μεγάλη άνεση τα τελευταία είκοσι χρόνια , στο να αποκαθηλώνει τα είδωλα που ο ίδιος ανέδειξε στην πορεία των πειραματισμών του και της αναζήτησης του ιδανικού κυβερνήτη, του «νέου και άφθαρτου» , όπως ο αγέραστος αλλά «ξεπουπουλιασμένος» καβαλιέρε Μπερλουσκόνι (43% στις εθνικές εκλογές του 1994) ή αργότερα ο Ματέο Ρέντσι (41% στις ευρωεκλογές του 2014), ο Πέπε Γκρίλο (32% στις εθνικές εκλογές του 2018), ο Σαλβίνι (34% στις ευρωεκλογές του 2019). Όλοι αυτοί απέτυχαν να αγγίξουν καν τις προσδοκίες που δημιούργησαν .

Η ευμετάβλητη διάθεση μεγάλου τμήματος των Ιταλών ψηφοφόρων υπογραμμίζεται από το γεγονός μέχρι τις αρχές του περασμένου Αυγούστου το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα του Ενρίκο Λέτα ειχε κάνει, δημοσκοπικά έστω, «ντέρμπι» την αναμέτρηση με το κόμμα της Μελόνι.

Ωστόσο η υποψήφια της ακροδεξιάς εκμεταλλευόμενη και τις ιδιαιτερότητες του εκλογικού νόμου για τις συμμαχίες πεδίο των συμμαχιών, και κατόρθωσε να σχηματίσει έχοντας συγκροτήσει έγκαιρα τον ενιαίο συνασπισμό με την (ξενοφοβική) Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και το Forza Italia του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Με άλλα λόγια η Μελόνι χρειάζεται και την ΕΕ , αλλά θα χρειαστεί και μια «σωφροσύνη» απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς παρά μια διαρκή ρήξη, αν δεν θέλει να αποδειχθεί ένα «πυροτέχνημα», όσο κι αν οι φίλοι της και ο ευμενώς προς αυτήν διακείμενος Τύπος επιμένουν ότι «ήρθε για να μείνει».

Συνεπώς η πιθανότητα να ολισθήσει ο κυβερνητικός συνασπισμός σε κάτι που θα θυμίζει «φασιστική δικτατορία» είναι με τα σημερινά δεδομένα μηδαμινή. Η σχέση όμως της Μελόνι με την ΕΕ θα περάσει δύσκολες ώρες.