ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταρρεύσει. Εκφράζει μία πολιτική αισθητική και δι’ αυτής αντιστοιχίζεται με ένα υπολογίσιμο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Πολιτική αισθητική, όχι ιδεολογία! Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδεολογία, γι’ αυτό μπορεί χωρίς ντροπή να συνεργάζεται με τον Καμμένο, να ζητά την ψήφο της Χρυσής Αυγής, να κλείνει το μάτι στους «ψεκασμένους», να αγωνιά αν θα φάει το φαγητό του ο Κουφοντίνας, να έχει βουλευτές που πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της 17 Νοέμβρη και να διαπραγματεύεται νομοσχέδια με καταδικασμένους για τρομοκρατία. Όλοι μέσα!

Αυτός ο κόσμος πάντοτε υπήρχε. Δεν τον πολυπροσέχαμε επειδή χανόταν μέσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία υπήρχαν κόμματα του μηδέν και κάτι. Και αριστερά του ΠΑΣΟΚ υπήρχε ο Συνασπισμός του 3%. Ανάμεσά τους, τίποτε! Μπορεί οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις να υπήρξαν πάντοτε μειοψηφία στα δύο μεγάλα κόμματα, όμως λίγο οι ισχυροί ηγέτες που ήξεραν να βάζουν όρια, λίγο το χρήμα -έστω, δανεικό- που κυκλοφορούσε και έκλεινε στόματα, λίγο η υστεροβουλία της συμμετοχής σε κόμματα εξουσίας, έκαναν τους λύκους να παριστάνουν τα αρνάκια και να μένουν στο μαντρί. Αυτό άλλαξε με την οικονομική κρίση. Όταν πρώτα το ΠΑΣΟΚ και ύστερα η Νέα Δημοκρατία ανέλαβαν τις ευθύνες τους και προσπάθησαν να σώσουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και αγκαλιάστηκε με ό,τι πιο λαϊκίστικο είχε εμφανιστεί στη Μεταπολίτευση. Η Νέα Δημοκρατία έχασε κόσμο προς τους ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ σχεδόν απορφανίστηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας ίδιοι ήταν, πράγμα που αποδείχθηκε σύντομα, όταν τα δύο κόμματα θεώρησαν τους εαυτούς τους ως φυσικούς συμμάχους και σταδιακά διαμόρφωσαν έναν νέο τύπο ψηφοφόρου που ονομάσθηκε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η Ραχήλ Μακρή, μεταγραφή αεροδρομίου από τους ΑΝΕΛ που οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοζάνη ψήφισαν το 2015 πρώτη και με διαφορά, πολύ μπροστά από τους «Αριστερούς» υποψηφίους τους οποίους πιθανώς αγνοούσαν. Και από τότε ακολούθησαν πολλές αφού βουλευτές των ΑΝΕΛ έγιναν δεκτοί χωρίς επιφυλάξεις από την βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Στις Ευρωεκλογές του 2019 η Κουντουρά πήρε υπερδιπλάσιους σταυρούς από τον Βαλντέν και τον Πλουμπίδη και στη Θεσσαλονίκη προτίμησαν τον Ζουράρι από τον Μηταφίδη και τον Κουράκη. Στο νέο περιβάλλον όπου πρότυπα ήταν πλέον ο Τσίπρας και ο Καμμένος, απελευθερώθηκαν τα καταπιεσμένα ένστικτα πολιτικού χουλιγκανισμού, θεωρήθηκε αποδεκτό το να αποκαλείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους «όχι και τόσο Έλληνες» ή «τσιράκια του Σόιμπλε» και όχι ιδιαιτέρως γελοίο το να βεβαιώνεις ότι η πτωχευμένη Ελλάδα «θα βαράει τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν». Που κανονικά έπρεπε να πέσει τόσο γέλιο ώστε να κρυφτείς σε μοναστήρι για το υπόλοιπο του βίου σου.

Αυτός ο κόσμος θα παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο τον βλέπει ως δεύτερο πόλο του δικομματισμού. Θα φύγει μόνο εάν αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ «ξαναγυρίζει στα πράγματα», οπότε θα σπεύσει να συνταχθεί με τη νέα εξουσία. Προς το παρόν, ενδιαίτημά του αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων είναι υπολογίσιμη, το +3,36% δεν αποτελεί καλπασμό, γι’ αυτό δεν θα υπάρξουν εντυπωσιακές ανατροπές στις 25 Ιουνίου. Δεν είναι δράμα. Αντιθέτως! Το ΠΑΣΟΚ αυτά τα χρόνια εξαντλήθηκε μεν αλλά ξεσκαρτάρισε. Είναι προτιμότερο ένα ΠΑΣΟΚ με 11,46% και χωρίς αυριανιστές, παρά ένα ΠΑΣΟΚ με 15% και αυριανιστές που θα αρχίσουν πάλι να το μολύνουν. Θα πείτε, και πώς θα ξαναγίνει κοινοβουλευτικά υπολογίσιμο; Κοινοβουλευτικά υπολογίσιμο θα γίνει το ΠΑΣΟΚ εάν πρώτον, δεν ξοδέψει το σεβασμό του δημοκρατικού κόσμου που κέρδισε στα χρόνια της κρίσης, και δεύτερον, εάν δεν μπει σε πειρασμό να λειάνει το πρόγραμμά του ώστε όλοι να χωρέσουν. Εάν γίνει ένας εξευγενισμένος ΣΥΡΙΖΑ. Έχει να αντλήσει υποδείγματα από την ιστορία του. Και όποιος επιστρέψει, να επιστρέψει με όρους ΠΑΣΟΚ. Αλλιώς, ζημιά θα κάνει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 03-04.06.2023