«Ζούμε σε εποχή που όλοι ψάχνουμε κάτι, άλλος την επιτυχία, άλλος την ευτυχία, ο καθένας αναζητάει εκείνο που πιστεύει ότι θα του δώσει νόημα στη ζωή του. Κατά τη γνώμη μου πιστεύω ότι πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα πιο κρίσιμο «εργαλείο» που είναι αυτό της αισιοδοξίας. Πρόκειται για ένα «εργαλείο» που χρησιμεύει και στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα και που έχει παρερμηνευτεί καθώς στο άκουσμα της λέξης φανταζόμαστε χαμόγελα και χαρά, αλλά η αισιοδοξία είναι ένα «μονοπάτι», ένας τρόπος να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής που αναπόφευκτα έρχονται στη ζωή μας. Εγώ το λέω «εργαλείο» γιατί είναι ένας τρόπος, μια δεξιότητα που μπορεί κάποιος να δουλέψει, να αποκτήσει και να εφαρμόσει ώστε να βελτιώσει την αισιοδοξία με την οποία βλέπει και αντιμετωπίζει τη ζωή».

Όπως εξηγεί ο ίδιος, η αισιοδοξία δεν είναι μια κατάκτηση εφάπαξ, αλλά απαιτεί καλλιέργεια και συνεχή προσπάθεια και «όταν κάποιος δει τα οφέλη, θα νιώσει ότι μπορεί να ‘πετάξει’, γιατί σε κάνει να μη φοβάσαι το αύριο, την επόμενη μέρα και όταν δεν φοβάσαι μπορείς να πεις 'θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, θα ζήσω το παρόν'».

Ρεαλιστική προσέγγιση

Ο Δημήτρης Αντωνίου, μέσα από το βιβλίο του που παρουσιάζεται σήμερα στις 6 το απόγευμα στο 7ο Λύκειο- 8ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς, προσπαθεί όπως λέει να δώσει «μια προσέγγιση ρεαλιστικής αισιοδοξίας, γιατί ζούμε σε περίεργες εποχές, όπου κάποιοι εμπορεύονται την επιτυχία και την ευτυχία. Για μένα η αισιοδοξία πηγάζει μέσα από την αρμονική συνύπαρξη του παρελθόντος και του μέλλοντος μέσα μας. Είναι τεράστια πηγή σοφίας το παρελθόν μας, αλλά και το γίγνεσθαι, όλα όσα ζούμε και δεν τα αξιοποιούμε και για το καλό της στιγμής και το μελλοντικό καλό μας. Είναι μια πρόταση ρεαλιστικής αισιοδοξίας, να ζούμε χωρίς πολλές υποσχέσεις, ευκολία και βιασύνη. Εγώ αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο 15χρόνια μετά το ατύχημά μου, 15 δύσκολα χρόνια προσμίξεων, γνώσεων, περισυλλογισμού και τώρα μπορώ να πω ότι ξέρω πως είναι να νιώθεις αισιόδοξος και πως μπορεί να καλλιεργηθεί. Το κυνήγι της ευτυχίας είναι τεχνητή κατάσταση, ενώ το κυνήγι της αισιοδοξίας είναι πιο χρήσιμος και ρεαλιστικός στόχος».

Η ευγνωμοσύνη όπως λέει μπορεί από μόνη της να αποτελέσει πηγή αισιοδοξίας, ενώ καλλιεργώντας την αισιοδοξία μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τις μεταβαλλόμενες συνθήκες με μια διαφορετική οπτική. «Είναι ένας τρόπος ζωής, πως βλέπεις τον χρόνο που έχεις μπροστά σου, πως αλληλοεπιδράς με τους ανθρώπους, πως αντιμετωπίζεις την κακοκεφιά ενός φίλου, την κακή πρόθεση του εργοδότη, είναι ο τρόπος να αντιμετωπίζουμε όσα μας προκύπτουν. Στο βιβλίο θέτω ορισμένα εργαλεία που τα έμαθα στη διαδρομή της ζωής και ένα από αυτά είναι το να είμαστε ευγνώμονες. Στη δική μου ζωή και την κοσμοθεωρία για την δημιουργία της αισιοδοξίας, η ευγνωμοσύνη είναι εξαιρετικά σημαντική. Ένας που δεν εκτιμάει αυτά που έχει, δεν μπορεί να εκτιμήσει την κάθε στιγμή του, δεν μπορεί να ζήσει το παρόν. Πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες κάθε μέρα, δεν γίνεται από μόνο του, πρέπει εμείς να θυμόμαστε και να «γεννάμε» την ευγνωμοσύνη μέσα μας για να είμαστε και αισιόδοξοι. Είναι ένας τρόπος να υπάρχεις και να προσφέρεις στην κοινωνία, να μοιράζεσαι τα μαθήματα που πήρες» λέει, ακολουθώντας ο ίδιος πρώτος τον δρόμο αυτό και μοιράζοντας απλόχερα τα δικά του μαθήματα που αποτελούν και τις προσωπικές του κατακτήσεις που τον διαμόρφωσαν και που μετουσίωσαν τη ζωή του.

Το Βιβλίο του Δημήτρη Αντωνίου με τίτλο "Η Τέχνη της Αισιοδοξίας" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΜΟΛΥΒΙ»

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της "Μακεδονίας" στις 5.9.2021