ΑΠΟΨΕΙΣ

Είσαι 33 ετών, έχεις σπουδάσει Ψυχολογία,  έκανες κι ένα μεταπτυχιακό για τον κινηματογράφο (για τα βαμπίρ, για τον Ταρκόφσκι δεν έχει σημασία), εργάζεσαι με σύμβαση στο υπουργείο Εργασίας ως υπάλληλος (τηλεφωνήτρια, γραμματέας, πάλι δεν έχει σημασία) και ένα πρωί σε φωνάζουν και σου λένε ότι θέλουν να σε κάνουν γενική γραμματέα διαχείρισης κοινοτικών πόρων, δηλαδή να παίζεις με τα εκατομμύρια. 

Τι κάνει ο άνθρωπος που έχει επίγνωση των μεγεθών; Πέφτει από τα σύννεφα. Αναρωτιέται αν του κάνουν πλάκα. Ρωτάει γιατί τον θεωρούν πιο κατάλληλο από άλλους που κάτι  παραπάνω ξέρουν. Τους ευχαριστεί για την τιμή και επιστρέφει στη θέση του.  Εφόσον δεν είχε ο ίδιος προκαλέσει την πρόταση, εννοείται. Γιατί αν την είχε προκαλέσει, τότε το κακό γίνεται χειρότερο, αναδεικνύεται η σημερινή Ελλάδα. Από τη μία η αντίληψη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ , το Δημόσιο ως λάφυρο. Και από την άλλη η βεβαιότητα κάποιων ανθρώπων ότι καμία θέση δεν είναι υψηλότερη από την αξία τους.  

Δε βαριέσαι, τα λόγια μας χάνουμε. Η περίπτωση της κυρίας Εξερτζόγλου σήκωσε λίγα κυματάκια και ξεχάστηκε. Από την πρώτη μέρα αυτής της κυβέρνησης, όσοι εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι στον δημόσιο τομέα πρέπει να υπάρχει στοιχειώδης αντιστοιχία καθηκόντων προς προσόντα, βαδίζουμε από συντριβή σε συντριβή. 

Πείτε ό,τι θέλετε για τον Γιώργο Παπανδρέου, μπορεί να έχετε δίκιο, μπορεί άδικο, αλλά σε μια περίοδο που έπεφταν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, επέβαλε δύο μεγάλες μεταρρυθμίσεις, την «Διαύγεια» και το Opengov. Το Opengov, ως προς την καίρια λειτουργία του, τις προσκλήσεις εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τους φορείς της γενικής κυβέρνησης, το πήρε και το σήκωσε το κύμα του ελληνικού Τσαβισμού που η λαϊκή ψήφος έφερε στην εξουσία το 2015 νομίζοντας ότι θα απαλλαγεί από τον ΕΝΦΙΑ («δύο στα δέκα να κάνει….» και άλλα παραμύθια). 

Τσαβισμός και Opengov δεν χωρούν στην ίδια χώρα γιατί οι στρατιές  που περίμεναν να μπουκάρουν στο pay roll του Δημοσίου με προσόν τα χιλιόμετρα στις πορείες και τις κατανύξεις στα αντιμνημονιακά  τσιπουράδικα , σπανίως είχαν προσόντα που άντεχαν να αναρτηθούν στο Διαδίκτυο. Κι ας ξέραμε ότι στο τέλος οι υπουργοί θα έπαιρναν εκείνους που ήθελαν. Κόρες, ανήψια, ξαδέλφια, γαμπρούς, νύφες και συντρόφους επί κλίνης. 

Η «Διαύγεια» ευτυχώς επέζησε και όποιος αντέχει το εγκεφαλικό μπορεί να βλέπει ποιοι πληρώνονται ως «ειδικοί» με το χρήμα των φορολογουμένων. Να ήταν μόνο ο Καρανίκας…

Μιθριδατισμός; Κάτι χειρότερο! Ταύτιση με την μετριότητα. Η γενιά των πατεράδων μας έτρεφε σεβασμό προς όποιον είχε υψηλή μόρφωση. Θαύμαζε τον Τσάτσο, τον Κανελλόπουλο, τον Παπανούτσο, ακόμη και αν δεν τους ψήφιζε. Η δική μας γενιά έμαθε να  φθονεί όποιον ξεχωρίζει.  Με τον Τσίπρα ταυτίζεται. 

Δεν θυμώνει με το θράσος, το ψέμα, την ημιμάθεια του γιατί σε αυτά αναγνωρίζει τον εαυτό της. Με τον Σημίτη, με τον Μητσοτάκη, με τον Βενιζέλο δεν μπορεί να ταυτιστεί. Και όταν έχεις ψηφίσει Τσίπρα, γιατί να σε πειράξουν οι βουλευτές και οι υπουργοί του; Αισθητική είναι κατά βάθος η διαφορά και την μεταμφιέζουμε σε πολιτική.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25 Νοεμβρίου 2018