Τέλος στα σενάρια των επιθετικών κινήσεων προς το ΚΙΝΑΛ δείχνει να έβαλε χθες ο πρωθυπουργός.

«Θα ήμουν ανόητος αν πίστευα ότι ένας ιστορικός πολιτικός χώρος μπορεί να αλωθεί ή να εξαϋλωθεί και θα ήμουν ακόμη πιο ανόητος αν ήταν και πολιτική μου στρατηγική», είπε χθες ο κ. Τσίπρας.

Ας πούμε ότι είναι έτσι ως προς την άλωση. Δεν το αποπειράθηκε καν. Ως προς την εξαϋλωση όμως, ίσως δεν είχε προσέξει ότι ένας υπουργός του, πολύ πρόσφατα είχε προβλέψει ότι το ΚΙΝΑΛ θα έχει δυσκολίες να μπει στη βουλή.

Αλλά ο πρωθυπουργός μάλλον δεν θυμάται τι έπαθε ο ιστορικός πολιτικός χώρος του κέντρου, ο οποίος από το 1981 εξαφανίστηκε εκλογικά, εξαϋλώθηκε, και έδωσε τα κορυφαία του στελέχη σε άλλα κόμματα. Το ενδεχόμενο να θεωρεί τον κ.Λεβέντη διάδοχο του χώρου, δεν δείχνει πολύ πιθανό.

Και αν θέλει να πάει παραπίσω και παραέξω, το Κομμουνιστικό Κόμμα που στη Γαλλία έπαιρνε στις εκλογές περίπου 20% μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980μ εξαϋλώθηκε και δεν υφίσταται.

Σε κάθε περίπτωση, ας κρατήσουμε ότι ο πρωθυπουργός βάζει στο ράφι μία στρατηγική που έπαιξε τον τελευταίο διάστημα. Δεν του βγήκε και έχει την ευελιξία να την ανακαλέσει.

Αλλά δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ανόητος για να πιστέψει ότι μπορεί να εξαϋλωθεί ένας πολιτικός χώρος.

Χρειάζεται να είναι αφελής για να πιστέψει ότι μπορεί να υπάρχει αν δεν υφίστανται οι συνθήκες που να του επιτρέπουν να έχει κοινωνικές αναφορές.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ όμως. Διότι μετά από την άνοδο του στην εξουσία, υφίσταται ως μηχανισμός παραγωγής αποτελεσμάτων εξουσίας και όχι ως πολιτικός χώρος με συγκεκριμένες πολιτικές αναφορές. Αυτό καταγράφουν οι εκλογές στα διάφορα συνδικάτα αλλά και οι μετρήσεις που δημοσιεύονται κυρίως για τις δημοτικές εκλογές.

Η εξαϋλωση δεν χρειάζεται να είναι στρατηγική, μπορεί να είναι αποτέλεσμα.