Έμαθε ελληνικά μέσα στις σκηνές των καμπ στην Αγ. Βαρβάρα Βέροιας και στην Ειδομένη. Το όνομά της, Αμάρ, σημαίνει φεγγάρι και σαν τη Σελήνη που ανατέλλει στο σκοτάδι, η 20χρονη σύρια προσφυγοπούλα αναγεννιέται από τις στάχτες του πολέμου, παρά τα σκληρά βιώματα της προσφυγιάς και του ξεριζωμού. Τώρα, από τη Γερμανία, όπου βρίσκεται, στοχεύει ψηλά, να σπουδάσει Μοριακή Ιατρική στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης.

Έχασε τον έναν αδελφό της και η οικογένεια της 15χρονης τότε αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι και τα υπάρχοντά της. Η φυγή για την Τουρκία τον Δεκέμβριο του 2014 και η επικίνδυνη παραμονή εκεί οδήγησαν την Αμάρ και τους γονείς της στη Σμύρνη, όπου έμειναν για έναν χρόνο. Με την ελπίδα να φτάσουν κάποτε στη Γερμανία, μπήκαν μαζί με άλλους 60 πρόσφυγες σε βάρκα και τον Φλεβάρη του 2016 πέρασαν στη Χίο. 

Η ιστορία της συνεχίζεται, έναν μήνα μετά, στην Ειδομένη, όπου ζει τις χειρότερες στιγμές της ζωής της, όπως τις περιγράφει στη «ΜτΚ»: «Τα δύο μου αδέλφια ήταν ήδη στη Γερμανία και τον Φεβρουάριο του 2016 ξεκινήσαμε για την Ελλάδα. Έφτασα αρχικά στην Ειδομένη και έμεινα 25 μέρες εκεί. Ήταν ακόμα πιο δύσκολα από τον πόλεμο. Ζωή μέσα στις λάσπες και ταραχές... Διάβαζα μέσα στις σκηνές και άρχισα να μαθαίνω Γερμανικά μέσω ενός φορητού υπολογιστή, που μου είχε χαρίσει ο αδελφός μου. Ωστόσο, δεν γνωρίζαμε τι θα γίνει με μας. Για το λόγο αυτό έφυγα για τη Βέροια στο καμπ της Αγ. Βαρβάρας, τον Απρίλιο του 2016».

Από τη Βέροια της Συρίας στη Βέροια της Ελλάδας

Το πολύπαθο Χαλέπι στα ελληνιστικά χρόνια ονομαζόταν Βέροια. Η μοίρα φαίνεται πως επιφύλασσε στην Αμάρ μία νέα Βέροια στη ζωή της. Την ελληνική. Η νεαρή προσφυγοπούλα δεν έχασε ποτέ την πίστη στον εαυτό της και στη δύναμη της αληθινής γνώσης. Στη Βέροια συνάντησε ανθρώπους που άνοιξαν τα σπίτια τους, τη βοήθησαν, τη στήριξαν και κατάλαβαν το ξεχωριστό της χάρισμα: Το πείσμα της για μάθηση. Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι και σήμερα, από τα περίχωρα της Χαϊδελβέργης όπου ζει, αποκαλεί μπαμπά και μαμά τον κ. Διονύση Διαμαντόπουλο και τη σύζυγό του.

«Στη Βέροια με βοήθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι. Έμαθα Γερμανικά στο σπίτι της κ. Βίκυς. Κάναμε μαθήματα εκεί για τρεις μήνες. Μετά άρχισα να μαθαίνω Ελληνικά και γνώρισα τον κ. Διονύση και τη γυναίκα του. Η σχέση μας ήταν δυνατή. Μου έφεραν βιβλία, τετράδια. Πρώτη φορά δεν αισθανόμασταν ότι ήμασταν ξένοι. Τους αγάπησα πολύ και αυτοί με αγαπούν. Είναι σαν οικογένειά μου. Τους λέω μπαμπά και μαμά…» λέει στη «ΜτΚ» η 20χρονη Αμάρ.

Όταν η νεαρή Σύρια κατάλαβε ότι θα έμενε για αρκετό διάστημα στην Ελλάδα, άρχισε να μαθαίνει Ελληνικά, ελπίζοντας ότι θα φοιτήσει σε σχολείο, όπως πάντα επιθυμούσε. Λόγω της ηλικίας της όμως δεν μπορούσε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα εκπαίδευσης των προσφυγόπουλων, ωστόσο έμπαινε στις τάξεις κάνοντας μετάφραση στα παιδιά των ομοεθνών της. 

Λόγω της εντυπωσιακής της απόδοσης, οι άνθρωποι του καμπ στην Αγ. Βαρβάρα Βέροιας της εξασφάλισαν τον Ιούλιο του ’17 υποτροφία από την Αμερικανική Γεωργική Σχολή και η Αμάρ μαζί με τους γονείς της αποφασίζουν να μετακομίσουν για 7 μήνες στη Θεσσαλονίκη.

«Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι πρόκειται για διάνοια. Πρόκειται για έναν άνθρωπο προσηλωμένο στο στόχο του» λέει ο διευθυντής της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας Διονύσης Διαμαντόπουλος.

Στόχος η Μοριακή Ιατρική στο κορυφαίο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης

Πριν από έναν χρόνο η 20χρονη προσφυγοπούλα και η οικογένειά της ειδοποιήθηκαν ότι θα αναχωρούσαν για την Κολονία. Εκεί η Αμάρ μπήκε σε ελληνικό λύκειο και αρίστευσε με 19,1. Έγινε δεκτή από αμερικανικό πανεπιστήμιο, ωστόσο λόγω γραφειοκρατικών και οικογενειακών θεμάτων στοχεύει τώρα στο κορυφαίο γερμανικό πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης με εισαγωγή για σπουδές στη Μοριακή Ιατρική. Το τελευταίο διάστημα κατοικεί κοντά στη μεσαιωνική πόλη της Γερμανίας, διανύοντας το β’ εξάμηνο του προπαρασκευαστικού έτους.

«Ακόμα κι αν δεν έχουμε τίποτα, δεν πρέπει να τα παρατάμε. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα όταν έχουμε μεγάλη στήριξη και μας δίνονται ευκαιρίες. Έκανα μαθήματα στην Ειδομένη μέσα σε μία σκηνή. Η επιτυχία δεν συνδυάζεται με το μέρος που βρισκόμαστε. Ακόμα κι αν συμβαίνουν άσχημα γεγονότα, ο κόσμος μάς χρειάζεται. Η ανθρωπότητα προχωρά» ολοκληρώνει τη συνέντευξή της στη «ΜτΚ» η νεαρή προσφυγοπούλα.

Ο κάθε άνθρωπος που συνάντησε, της άλλαξε τη ζωή. Τώρα εκείνη μαχήτρια, όπως το έχει αποδείξει άλλωστε, ζει και σχεδιάζει το μέλλον που ονειρεύεται.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27-28 Απριλίου 2019