Ολοένα και περισσότεροι πολίτες αναρωτιούνται που οδηγεί η αλαζονική πολιτική του κ. Μητσοτάκη που αποδομεί ό,τι αποτέλεσε μέχρι σήμερα συνεκτική ουσία της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμη και ο πρώην πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς ανησύχησε για τον ρόλο της δεξιάς- όπως εκδηλώνεται από τον κ. Μητσοτάκη- στην εθνική συνοχή και μίλησε στην «Καθημερινή». Ουσιαστικά, προσπάθησε να προβάλει την ιδεολογία της παραδοσιακής δεξιάς από την οποία αποκλίνει η σημερινή κυβέρνηση. Η απάντηση κυβερνητικών κύκλων στη συνέντευξή του ήταν εξόχως αλαζονική. Γνωρίζουμε- είπαν οι κύκλοι- τις απόψεις του πρώην πρωθυπουργού αλλά εμείς θα εφαρμόσουμε τις δικές μας. Καμιά αναφορά στο ότι ο πρώην πρωθυπουργός στον οποίο απαντούσαν ήταν ο προηγούμενος πρόεδρος του κόμματος. Τον αντιμετώπισαν με την ίδια απαξίωση όπως και τον Κ. Καραμανλή. Μια εσωτερική βεντέτα της ΝΔ παίρνει τη μορφή άδηλης πολιτικής αντιπαράθεσης.

Τι είπε ο κ. Σαμαράς; Επιγραμματικά θεώρησε λάθος τον διάλογο με την Τουρκία, κράτησε επιφυλάξεις από το φορολογικό νομοσχέδιο και δήλωσε κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων.

Ο κ. Μητσοτάκης νοιώθει ασφαλής εσωκομματικά διότι η οργάνωση της ΝΔ έχει συνταχθεί απολύτως μαζί του και θεωρεί ότι είναι κυρίαρχος και στο πολιτικό σκηνικό αφού δεν υπάρχει αντιπολίτευση, ή η αντιπολίτευση περιμένει να πέσει η κυβέρνηση ως ώριμο φρούτο. Να της ανατεθεί ρόλος όχι λόγω της επικράτησης στην κοινωνία των θέσεών της αλλά επειδή θα οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο η σημερινή κυβέρνηση.

Η αντιπολίτευση δεν έχει το στελεχιακό δυναμικό που θα μπορούσε να παράγει πολιτική. Και τον κ. Μητσοτάκη το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πως με την ολοκλήρωση της δεύτερης πρωθυπουργικής θητείας του θα πλουτίσει, ακόμη, περισσότερο και θα παράσχει στα διεθνή κέντρα τα αναγκαία διαπιστευτήρια να του εμπιστευθούν κάποια σημαντική διεθνή η ευρωπαϊκή θέση.

Το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας είναι απόλυτο.

Την ίδια στιγμή που ο Σαμαράς προσπαθεί να αναβιώσει την ιδέα μιας γκωλικής -σε ό,τι αφορά την Ευρώπη- ή Καραμανλικής σε ό,τι αφορά τα καθ ημάς, δεξιάς και η μητσοτακική πτέρυγα την απορρίπτει, στην Ευρώπη η τάση αυτή αποκτά ισχυρό έδαφος.

Η άνοδος της δεξιάς στην Ευρώπη έχει γκωλικά χαρακτηριστικά, μας διαμηνύουν οι πρωταγωνιστές της και όχι λεπενικά.

Και η άνοδος αυτή προκλήθηκε από τα ισχυρά μεταναστευτικά ρεύματα στην Ευρώπη και τον συνακόλουθο κίνδυνο να αλλοιώσουν τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της ηπείρου και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και την καθολική αντίδραση κατά της Ρωσίας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων με την υπόδειξη των ΗΠΑ. Οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί χρειαζόταν αυτός ο πόλεμος ο οποίος οδηγεί σε μεγαλύτερη τραγωδία την Ουκρανία ενώ ήταν δυνατή η επίλυση του προβλήματος διπλωματικά.

Αυτό το ευρωπαϊκό ρεύμα λαϊκής αντίδρασης επιχειρεί να εκφραστεί πολιτικά με την τοποθέτησή του στις εκλογές των διαφόρων κρατών μελών της Ε.Ε. Αυτό το ρεύμα αυξάνει και σε ελληνικό επίπεδο αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει σοβαρός πόλος εκπροσώπησής του.

Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο Συριζα δείχνουν να μπορούν να το εκφράσουν. Όλο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αναχαιτίσει αυτό το ρεύμα όχι με πολιτικές αλλά εξοβελίζοντας το με χαρακτηρισμούς περί ακροδεξιάς, ναζισμού, φασισμού κλπ. Που όχι, μόνο, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αλλά και δεν πείθουν.

Με την αλαζονεία που τον διακατέχει και ως πρόσωπο και με όσην του προσθέτει η νομή της εξουσίας και η απουσία σοβαρής αντιπολίτευσης,ο Μητσοτάκης αδιαφορεί για την ενδυνάμωση του ρεύματος αυτού ίσως και διότι δεν τον ενδιαφέρει η επόμενη ημέρα μετά από αυτόν. Εδώ διαπραγματεύεται προς ίδιον όφελος την διεθνή θέση της χώρας θα ενδιαφερθεί τι θα γίνει το πολιτικό σκηνικό και η χώρα όταν αποχωρήσει από την εξουσία;

Ενδιαφέρει, ή πρέπει να ενδιαφέρει, την κοινωνία. Γιατί η κοινωνία είναι που θα υποστεί τις συνέπειες των σημερινών πολιτικών.

Η πλειονότητα του ρεύματος αυτού αποδίδει τα δεινά στην παγκοσμιοποίηση και την συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. Πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. Η παγκοσμιοποίηση ήταν μια διεθνής επιλογή που ξεπερνούσε τις δυνατότητες της Ε.Ε. να την ανακόψει, αν ήθελε, ασχέτως αν δεν ήθελε. Η συμμετοχή στην Ε.Ε. είναι η μόνη επιλογή για την ύπαρξη του ελληνικού έθνους.

Είναι άλλο το έθνος και άλλο το εθνικό κράτος το οποίο δημιουργήθηκε το 1830. Ο τρόπος που δημιουργήθηκε και οι κυρίαρχες δυνάμεις που επικράτησαν μετά την δημιουργία του απέκοψαν τον λαό από τις παραδόσεις του, του επέβαλαν ένα συγκεντρωτικό μοντέλο για να τον ελέγχουν και μια απόλυτη εξάρτηση από τα ισχυρά κέντρα της εποχής που ήθελαν να προωθήσουν την πολιτική τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Το κατέστησαν, δηλαδή, προτεκτοράτο και προτεκτοράτο παραμένει ως σήμερα.

Οι αγωνιστές που πολέμησαν για την ανεξαρτησία όχι μόνο δεν συμμετείχαν στην διοίκησή του αλλά και διώχθηκαν, φυλακίσθηκαν ή ζητιάνευαν πένητες για να επιβιώσουν.

Αυτό το κράτος υπήρξε καταστροφικό για την πορεία του έθνους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων χάριν της παρουσίας ισχυρών προσωπικοτήτων με εθνική συνείδηση, το κράτος επιβλήθηκε στους πολίτες του αφού προηγουμένως διαχωρίσθηκε από αυτούς.

Αυτός ο διαχωρισμός κράτους πολίτη είναι πολύ έντονος σήμερα διότι η σημερινή ηγετική ομάδα είτε από ιδεολογία είτε απο αλαζονεία δεν προσπαθεί καν να τον αποκρύψει.

Κοινός τόπος των αναλυτών σήμερα είναι η ολιγαρχική δομή του κράτους και η επιβολή της Εκτελεστικής Εξουσίας σε όλους τους άλλους θεσμούς. Αυτό το φαινόμενο θα ήταν πολύ πιο έντονο αν η χώρα δεν συμμετείχε στην Ε.Ε.

Μια Ομοσπονδιακού τύπου Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει το ελληνικό έθνος σε μια περιοχή που στον πολυπολικό κόσμο που διαμορφώνεται θα κυριαρχούν οι περιφερειακές δυνάμεις. Και στην περιοχή μας η περιφερειακή δύναμη που διεκδικεί την κυριαρχία είναι η Τουρκία.

Μια ομοσπονδιακή Ευρώπη θα διεκδικήσει και θα κερδίσει κατά πάσα πιθανότητα τον περιφερειακό ρόλο στην Ευρώπη.

Μια ομοσπονδία χαρακτηρίζεται από τρία κοινά χαρακτηριστικά. Την οικονομία, την άμυνα και την εξωτερική πολιτική. Η ευρωπαϊκή οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό ομογενοποιημένη από άποψη θεσμών.

Η Ευρώπη δεν έχει αυτήν την στιγμή ούτε εξωτερική πολιτική κοινή, ούτε άμυνα.

Το πρόβλημα με την κοινή εξωτερική της πολιτική είναι ότι τα κράτη μέλη δεν μπορούν να συμφωνήσουν. Διακυβεύονται συμφέροντά τους τα οποία δεν τους επιτρέπουν να αποδεχθούν ένα πλειοψηφικό σύστημα στη λήψη αποφάσεων κοινής εξωτερικής πολιτικής.

Το μείζον διακύβευμα των κρατών μελών μιας Ένωσης είναι η διασφάλιση της ακεραιότητας της επικράτειάς τους. Και την ακεραιότητα αυτή μπορεί να την εγγυηθεί ένας κοινός στρατός. Γι αυτό πρέπει πρώτα να υπάρξει καθορισμός των συνόρων της Ε.Ε. να ακολουθήσει κοινή άμυνα με κοινό στρατό που θα υποστηρίζει τα σύνορα και στη συνέχεια αφού θα έχει εξασφαλισθεί η επικράτεια, να υπάρξουν και αλλαγές στον τρόπο που διαμορφώνεται η κοινή εξωτερική πολιτική. Για να το πω πιο απλά: αν έχεις εξασφαλισμένη την επικράτειά σου, δεν είναι και τόσο επικίνδυνη μια εξωτερική πολιτική η οποία δεν θα σε βρίσκει απολύτως σύμφωνο.