Στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, ο δήμος Θεσσαλονίκης μόνο δύο φορές εξέλεξε δήμαρχο από την πρώτη Κυριακή. Κι ήταν και οι δύο επανεκλογές.

Το 1994 ο Ντίνος Κοσμόπουλος είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο με την ομιλία του στο πρώτο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία και το 2002 και εξελέγη με 55% απέναντι στον τότε υπουργό του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ακριτίδη.

Το 2002 ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κέρδισε με άνεση και διαφορά 20 μονάδων τον Σπύρο Βούγια, στο πρόσωπο του οποίου εκδήλωσαν τη εσωκομματική δυσαρέσκεια τους διάφοροι τότε ΠΑΣΟΚοι της αριστεράς του κόμματος.

Η διαφορά ανάμεσα στο μακρινό 2002 και στο τωρινό 2019 είναι 60.000 ψηφοφόροι.

Τότε είχαν ψηφίσει 189.000 με 6 υποψήφιους δημάρχους και καμιά 300 υποψηφίους συνολικά, εφέτος ψήφισαν 129.000 με 19 υποψήφιους δημάρχους και πάνω από 1900 υποψηφίους.

Προφανώς πλέον η πολιτική δεν κόβει εισιτήρια.

Σήμερα -με τον κ. Ταχιάο και τον κ. Ζέρβα να διεκδικούν στον δεύτερο γύρο τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, έχοντας πάρει και οι δύο μαζί περίπου 45.000 ψήφους στον πρώτο γύρο- είναι προφανές ότι η τελική εκλογή μπορεί να καθοριστεί από μικρές οργανωμένες ομάδες συμφερόντων, που μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Συνήθως όχι άνευ τιμήματος, το οποίο δεν είναι υποχρεωτικά υλικό, αλλά μπορεί να εμπεριέχει προσδοκώμενα οφέλη από την διαχείριση της διοίκησης.

Αυτό είναι κάτι που δεν απέτρεψε αλλά ενίσχυσε ο Κλεισθένης και είναι το πιο επικίνδυνο για τη διαδικασία, δηλαδή για τη δημοκρατία.