Παρά τα θετικά πρόσημα στο ΑΕΠ και το πρωτογενές μας πλεόνασμα, η ασθενής παραγωγική μας δυναμικότητα, οι θεσμικές δυσλειτουργίες, η παντοδύναμη γραφειοκρατία, η θηριώδης πολυνομία, η συνεχιζόμενη αιμορραγία του καλύτερα εκπαιδευμένου δυναμικού των νέων, η δημογραφική συρρίκνωση και η καταγραμμένη αποεπένδυση, όλα πασιφανή σε όλους, δεν μας επιτρέπουν μια «ελαφριά» προσέγγιση των εκλογών. Με λίγα λόγια και σύμφωνα με τις επισημάνσεις παραγωγικών φορέων, διεθνών οργανισμών αλλά και των ίδιων των υπηρεσιών της κυβέρνησης και της Βουλής, η Ελλάδα δεν πρέπει να εφησυχάζει γιατί έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει, καθώς δεν έχει σχέδιο αξιοποίησης των παραγωγικών της δυνατοτήτων.

Αυτό λοιπόν που θα περίμεναν οι πολίτες μετά την επίσημη λήξη των μνημονιακών αυστηρών και συχνά τιμωρητικών επιτηρήσεων, είναι το ΣΧΕΔΙΟ για την επίτευξη μιας θαλερής εθνικής προσπάθειας με στόχους, προτεραιότητες χωρικές και θεματικές, με ευφυείς προτάσεις που θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν εκείνο το περιβόητο αναπτυξιακό σπιράλ, που χάθηκε από το δημόσιο λόγο.

Εκεί που άλλοι τα καταφέρνουν, εμείς συνεχίζουμε να υστερούμε. Πέραν των μεσογειακών χωρών που προσελκύουν επενδύσεις σε κλάδους υψηλής τεχνογνωσίας (γιατί άραγε;) είναι και άλλες βαλκανικές, όπως η Ρουμανία, της οποίας το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε λίγο μπορεί να ξεπεράσει το ελληνικό.

Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ακόμα στην αντίθεση αριστεράς - δεξιάς πολιτικής με την ιστορική έννοια της υπερσυσσώρευσης - αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Μόνο που για να έχει λόγο αναφοράς η αντιδιαστολή, πρέπει πρώτον να υπάρχει παραγωγή, άρα να μιλάμε για αναδιανομή πλούτου και όχι φτώχειας και δεύτερον να κατατεθούν τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η μέχρι σήμερα ενίσχυση στους πλέον αδύναμους γίνεται από τους πλουσίους και όχι, συστηματικά, από τους λιγότερο φτωχούς. 

Αυτός είναι ο πυρήνας του αινίγματος της «μεσαίας τάξης» και της αποστροφής που κατέθεσε στην κάλπη, καθώς εδώ και χρόνια είναι αυτή που τροφοδοτεί τα λογής επιδόματα, βιώνοντας η ίδια μια καινούργια παράξενη φτώχεια. Αυτήν του να είσαι καταγραμμένος ως εύπορος, συχνά κάτοχος μιας σχολάζουσας περιουσίας και να μην μπορείς να καλύψεις ούτε τα έξοδα συντήρησης του σπιτιού σου. Από την άλλη πλευρά, η εύκολη συνταγή της ελάφρυνσης βαρών, κυρίως μέσω της μείωσης των φόρων, δεν μπορεί από μόνη της να αποτελεί απάντηση. 

Εάν αρκεστούμε στις δεσμεύσεις μειώσεων μπορεί να ζήσουμε την επανάληψη της «κατάργησης του ΕΝΦΙΑ» του 2015. Γιατί η ελάχιστη εθνική ταλάντωση, είτε λόγω εξωτερικής είτε εσωτερικής αιτίας, θα προκαλέσει μια επανάληψη της Ιστορίας. Άλλωστε με μία απλή τροπολογία μιας παραγράφου μπορούν να μειωθούν οι φόροι και με μια αντίστοιχη να επανέλθουν, λόγω έκτακτων αναγκών. Το αίτημα έρχεται πλέον από παντού. 

Αλήθειες για το πού βρισκόμαστε. Συγκεκριμένα σχέδια για το πού θέλουμε να πάμε. Το ζήτησαν οι πολίτες στην κάλπη. Το απαιτούν τα παιδιά μας που βρίσκονται στο εξωτερικό. Το έθεσαν ως προϋπόθεση ανάπτυξης και οι «ανάλγητοι» τροϊκοθεσμοί. Θα σοβαρευτούμε; Θα μιλήσουμε ποτέ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ;

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ

Μιλώ συγκεκριμένα σημαίνει καταθέτω επιστημονικές αναλύσεις και τεκμηριωμένες προτάσεις-δεσμεύσεις για όλους τους τομείς της παραγωγής. 

Τι θέλω να κάνω στον αγροτικό χώρο, ποιες καλλιεργητικές κατευθύνσεις αλλά και πρακτικές προκρίνω. Ποιες προτάσεις υιοθετώ για τη βιωσιμότητα του τουριστικού κλάδου, τι κάνω με την ψηφιακή υστέρηση ΠΑΝΤΟΥ, τι σχέδιο έχω για την αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας, των ρημαγμένων ιαματικών πηγών, πάλαι ποτέ λουτροπόλεων, ποιες προτεραιότητες θέτω για την περιβόητη σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή, πώς αξιοποιώ το κεφάλαιο της ομογένειας.

Μιλώ συγκεκριμένα σημαίνει ότι σταματώ να χρησιμοποιώ τα στερεότυπα «ενθάρρυνση των επενδύσεων», «ενίσχυση της οικογένειας» και άλλα βαρετά. Αφήστε πια αυτό το καινοτόμο «όλα τα παιδιά σε παιδικούς σταθμούς», για το οποίο συναγωνίζονται όλοι, παραβλέποντας ότι σε λίγο δεν θα υπάρχουν παιδιά.

Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Αυτές δε οι ανιστόρητες προσομοιώσεις με ξεπερνούν. Τι Θάτσερ και τι Πινοσέτ ανασύρονται, για να προκληθεί φόβος μείωσης κεκτημένων. 

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση δεν έχει τελειώσει και όλοι οι κίνδυνοι είναι πιθανοί. Ευρύτερα δε, συντάσσομαι με αυτούς που είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί με τη διάχυση της ευημερίας που προκύπτει παγκόσμια από τις συγκλονιστικές τεχνολογικές και συνακόλουθα κοινωνικές αλλαγές. 

Η ιλιγγιώδης και απάνθρωπη σύγχρονη συσσώρευση πλούτου σε ένα ελάχιστο ποσοστό πληθυσμού και οι καινούργιες ομάδες φτωχών, είτε από τεχνολογικό αναλφαβητισμό είτε από εύνοια στο παρασιτικό κεφάλαιο, είτε από προσφυγικά ρεύματα εξαιτίας καινοφανών περιβαλλοντικών καταστροφών στο «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» μας, είναι ζητήματα που πρέπει να σφραγίζουν τη σύγχρονη πολιτική. Αλλά αυτά απέχουν έτη φωτός από τις προσεγγίσεις του άσπρου - μαύρου και τις αναφορές σε ιστορικές εποχές άλλων τρόπων παραγωγής και άλλων καθεστώτων.

ΚΑΙ Ο ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ

Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ιστορικά ο Γκριγκόρι Γιεφίμοβιτς Ρασπούτιν, καθώς στην κοινή μας γλώσσα, τουλάχιστον την ελληνική, έχει καταγραφεί ως το συνώνυμο του πανούργου, ραδιούργου, τρομακτικού λειτουργού του παρασκηνίου. 

Οι επιστολές και οι αναφορές ανώτατων δικαστών περί υπουργού, που τον αποκαλούν ή ακόμα χειρότερα που «αρέσκεται να αυτοαποκαλείται» Ρασπούτιν και που όλοι τον ταυτοποιούν με κυβερνητικό υπηρέτη της Θέμιδας, αλλά κανείς δεν τον κατονομάζει, παρά μάλιστα τις προκλήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, παραπέμπει σε άλλα καθεστώτα.

Εάν λοιπόν αυτές οι απεχθείς αναφορές δεν έχουν υπόσταση, ας παρουσιαστούν οι πρωταγωνιστές να αποποιηθούν το «χαρακτηρισμό» και ας βρουν έναν τρόπο να σταματήσουν τον αυτοδιασυρμό της Δικαιοσύνης.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16 Ιουνίου 2019