17/02/2019 10:00
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Καντόγλου
To 2013 το πρώτο μυθιστόρημα της Χάνα Κεντ (Hannah Kent) «Έθιμα Ταφής» (εκδόσεις Ίκαρος) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Το βιβλίο αφηγείται την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας (Agnes Magnúsdóttir), που καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή της στη βίαιη δολοφονία του εραστή της, στη Βόρεια Ισλανδία του 1829. Οι πρώτες κριτικές είναι διθυραμβικές, το βιβλίο σημειώνει ιδιαίτερη επιτυχία, και συγκεντρώνει μεταξύ άλλων 9 λογοτεχνικά βραβεία, ενώ είναι υποψήφιο για άλλα 10. Το όνομα της πρωτοεμφανιζόμενης Κεντ, αρχίζει να συζητιέται πολύ στους λογοτεχνικούς κύκλους, αφού το ντεμπούτο της δείχνει μια εξαιρετικά ώριμη λογοτέχνη που χειρίζεται έξοχα τον λόγο.
Τρία χρόνια αργότερα, η Κεντ επιστρέφει με το μυθιστόρημα «Οι καλοί» (εκδόσεις Ίκαρος) που διαδραματίζεται περίπου την ίδια εποχή, αυτή τη φορά στην Ιρλανδία, και έχει πρωταγωνίστρια και πάλι μια γυναίκα χτυπημένη βάναυσα από την μοίρα, τη Nora, που καλείται να φροντίσει μόνη της τον ανάπηρο σωματικά εγγονό της, μετά τον θάνατο της κόρης αλλά και του άντρα της. Οι «καλοί» δέχτηκαν μια εξίσου θερμή υποδοχή, καθιστώντας την Κεντ σημαντικό παίκτη στη λογοτεχνική «σκακιέρα». Στις 20 Φεβρουαρίου, η Hannah Kent θα βρεθεί στα Public της Πλατείας Αριστοτέλους, για να συνομιλήσει με το κοινό για το έργο της. Το makthes.gr είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί της, για τις εμπειρίες που διαμόρφωσαν το έργο της, για το πώς εμπνέεται τις ιστορίες της, αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια.
Τόσο τα «Έθιμα ταφής» όσο και « Οι καλοί» διαδραματίζονται στα 1800. Υπάρχει κάτι σε αυτή την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που σας προκαλεί ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ;
Το ενδιαφέρον μου για αυτή τη ιστορική περίοδο προέκυψε επειδή οι ιστορίες που απαρτίζουν τα δύο πρώτα μου βιβλία διαδραματίζονται τότε. Τα έθιμα ταφής είναι εμπνευσμένα από την ιστορική φιγούρα της Agnes Magnusdottir, της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε στην Ισλανδία. Εξερευνώντας αυτόν τον χαρακτήρα έπρεπε αναγκαστικά να ερευνήσω αρκετά την εποχή στην οποία έζησε. Στη διάρκεια αυτής της έρευνας, ανακάλυψα ένα άρθρο εφημερίδας, για τη δίκη μιας γηραιάς γυναίκας στην Ιρλανδία, και από αυτό το άρθρο προήλθε και το δεύτερο βιβλίο μου, «Οι καλοί». Η ιστορική περίοδος λοιπόν ήταν περισσότερο τυχαία. Ωστόσο, λόγω της εκτεταμένες έρευνάς μου, ανέπτυξα ένα έντονο ενδιαφέρον για αυτή την περίοδο, που καλύπτει το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ως μια εποχή τεράστιων αλλαγών: η βιομηχανική επανάσταση άλλαξε αποφασιστικά τα αστικά κέντρα καθώς και τις ζωές όσων κατοικούσαν σε αυτά, αλλά η αλλαγή αυτή δεν είχε φτάσει ακόμα στην επαρχία ή στις φτωχότερες χώρες.
Και στα δύο βιβλία σας, οι τοπικοί μύθοι και θρύλοι καθώς και οι παραδόσεις φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο.
Πάντα έβρισκα τις μυθολογικές παραδόσεις και τις τοπικές δοξασίες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Όταν ήμουν παιδί αγαπούσα την υπερφυσική και τη μυστηριώδη τους γοητεία. Τώρα που ενηλικιώθηκα, με ενδιαφέρει ο τρόπος που αυτές αποκαλύπτουν πράγματα για τους ανθρώπους που τις πιστεύουν και τις ασκούν. Οι παραδόσεις και τα έθιμα μιας περιοχής αποκαλύπτουν τους φόβους αλλά και τις ελπίδες μιας κοινότητας. Προσφέρουν μια έστω και φευγαλέα ματιά σε ενδεχομένως πραγματικά γεγονότα και εμπειρίες που τις γέννησαν. Στην Ιρλανδία για παράδειγμα, στις τοπικές τους παραδόσεις, φοβούνται τις «νεράιδες». Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως ο φόβος του «Άλλου», του ξένου, και η συνεπακόλουθη ανάγκη να προστατευθούμε από αυτή την κακοτυχία που κομίζει μαζί του.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σας έκανε εντύπωση στην ιστορία της Agnes Magnúsdóttir ?
To γεγονός ότι σε όλες τις αφηγήσεις τις οποίες ανακάλυψα, αναφορικά με τους φόνους που διέπραξε, η Agnes σκιαγραφούνταν ως στερεοτυπικά και καθολικά κακή. Την περιέγραφαν ως μάγισσα, ως γυναίκα-αράχνη, σχεδόν δαιμονική. Η πρόθεση μου με τα «Έθιμα ταφής» δεν ήταν να τη μετατρέψω σε «άγγελο» η να ισχυριστώ ότι καταδικάστηκε άδικα, αλλά να αναδείξω την ανθρωπιά του χαρακτήρα της. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ανακάλυψα στη διάρκεια της έρευνάς μου, ήταν ότι η Agnes υπήρξε μια διακεκριμένη ποιήτρια, κάτι που βρήκα συναρπαστικό. Πέρασα πολύ χρόνο σκεπτόμενη τη σχέση της με τη γλώσσα, και πώς θα μπορούσε να εκφραστεί και να εκπροσωπήσει ή να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Έχετε βασίσει αμφότερα τα βιβλία σας σε πραγματικές ιστορίες. Νιώθετε την υποχρέωση να μείνετε απολύτως πιστή στα ιστορικά γεγονότα, η τα προσεγγίζετε ως βάση για την ανάπτυξη μιας δικής σας ιστορίας;
Νιώθω πράγματι μια υποχρέωση να τιμήσω το παρελθόν και τις ζωές των ανθρώπων για τους οποίους γράφω. Αν ένα γεγονός είναι αποδεδειγμένο, δεν πρόκειται να το παραποιήσω. Αν οι πληροφορίες αλληλοσυγκρούονται, χρησιμοποιώ την ευρύτερη έρευνά μου στις πολιτικό-κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες της εποχής προκειμένου να καταλήξω στην εκδοχή που βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια. Βασίζομαι στην μυθοπλασία, μόνο στα κενά που βρίσκονται ανάμεσα στις αποδείξεις του τι πραγματικά συνέβη, αλλά ακόμα και αυτή η μυθοπλασία στηρίζεται γερά πάνω στην έρευνα. Στην περίπτωση του «Έθιμα ταφής» πολλά από τα γεγονότα που περιγράφω στο βιβλίο είναι διασταυρωμένα από πολλές και διαφορετικές πηγές και κοινώς αποδεκτά από ιστορικής άποψης. Στην περίπτωση του «Οι καλοί» παρά τις προσπάθειες μου, δεν βρήκα βιβλιογραφικές πληροφορίες με εξαίρεση τις καταθέσεις των γυναικών στη δίκη, οπότε οι χαρακτήρες που έπλασα για αυτό το βιβλίο είναι εν πολλοίς φανταστικοί.
Πραγματοποιήσατε μια ευρύτατη ιστορική και εθνογραφική έρευνα και για τα δύο βιβλία σας. Πως προσεγγίζετε αυτή την έρευνα;
Θα έλεγα ότι δεν αποτελεί μια ξεκάθαρη διαδικασία που έχω σχεδιάσει από πριν. Συναντιέμαι με πολλούς επαγγελματίες ιστορικούς αυτό το διάστημα, και ντρέπομαι να τους πω για την έρευνα μου, γιατί πολλές φορές νιώθω ότι είναι χαοτική, γεμάτη αδιέξοδα και αχρείαστες πληροφορίες. Παρόλα αυτά, έχω καταφέρει πλέον να βάλω μια τάξη στην έρευνά μου χωρίζοντας τη σε δύο κατηγορίες. Η μία είναι η μικρο-έρευνα, συνήθως βιβλιογραφική, στην οποία αναζητώ συγκεκριμένες πληροφορίες για γεγονότα για τα οποία θέλω να γράψω. Αυτή η βιβλιογραφία είναι συνήθως δύσκολο να βρεθεί, καθώς μπορεί να μην είναι διαθέσιμη στο internet, η να βρίσκεται σε άλλη χώρα, η ακόμα και σε άλλη ήπειρο. Οπότε όσο περιμένω ευκαιρίες να την αναζητήσω, είτε με κάποιο ταξίδι είτε συναντώντας κάποιο ειδικό, επικεντρώνομαι στη δεύτερη κατηγορία, τη μακρο-έρευνα. Σε αυτήν επιχειρώ να εξοικειωθώ αρκετά με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις παραδόσεις, και τον πολιτισμό της περιόδου και την περιοχής που ερευνώ. Διαβάζω εφημερίδες και δημοσιεύματα της εποχής, ιστορικά βιβλία, ακαδημαϊκά άρθρα, βλέπω ταινίες, μελετάω χειρόγραφα. Με τον καιρό καταφέρνω να «μπω» στον κόσμο αυτής της ιστορικής περιόδου, και είμαι έτοιμη να γράψω.
Οι περιγραφές των φυσικών τοπίων τόσο της Ισλανδίας όσο και της Νορβηγίας στα βιβλία σας είναι εξαιρετικές, δημιουργώντας μια πυκνή και υποβλητική ατμόσφαιρα. Πώς καταφέρνετε να δημιουργείτε τόσο λεπτομερείς και ζωντανούς λογοτεχνικούς κόσμους;
Πιστεύω ότι αυτό έχει να κάνει εν πολλοίς με την έρευνα. Όπως ανέφερα και πριν, ερευνώ το θέμα που διαπραγματεύομαι κάθε φορά με διεξοδικότητα, μέχρι να φτάσω σε ένα σημείο που να μπορώ να «βλέπω» μέσα από τους χαρακτήρες μου και το πώς αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τους, και πώς αυτό επηρεάζει την καθημερινότητα τους. Επίσης έχω ταξιδέψει στις περιοχές που περιγράφω στα βιβλία μου, τόσο στην Ιρλανδία όσο και στην Ισλανδία, κάτι που βοηθάει πολύ. Το να βλέπω τις σκιές να κινούνται ανάμεσα στα βουνά, τον πάγο στο έδαφος, και όλα αυτά να τα συνδυάζω στο μυαλό μου με την γνώση μου για αυτούς τους τόπους, με κάνει να εκτιμώ ιδιαίτερα τις ζωές των χαρακτήρων μου. Μου προκαλεί ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση να μπορώ να μετατρέπω αυτή την ομορφιά σε λογοτεχνική πρόζα.
Είστε από τους ιδρυτές του Αυστραλιανού λογοτεχνικού περιοδικού «Kill Your Darlings» Τι έχετε αποκομίσει από αυτή την εμπειρία;
Το Kill your darlings υπάρχει εδώ και δέκα χρόνια, και είναι ένα εγχείρημα για το οποίο είμαι ιδιαιτέρως περήφανη. Ξεκίνησε ως μια τετραμηνιαία έκδοση κυκλοφορώντας σε βιβλιοπωλεία, αλλά πλέον έχει λάβει τη μορφή ηλεκτρονικού περιοδικού, καθώς εξελίχθηκε παράλληλα με τις απαιτήσεις και τις συνήθειες του αναγνωστικού κοινού. Πλέον μπορούμε να εκδίδουμε περισσότερες ιστορίες από ποτέ, και η ιντερνετική φύση του μέσου σημαίνει ότι μπορούν αυτές οι ιστορίες να φτάσουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Το kill your darlings με έχει κάνει ακόμα καλύτερη συγγραφέα, αλλά μου έχει διδάξει και πάρα πολλά για το πώς είναι να διοικείς μια μικρή επιχείρηση. Είναι ένα project που το αγαπώ πολύ, και με ικανοποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι όχι μόνο επιβιώνει, αλλά συνεχίζει να πετυχαίνει τόσα πολλά. Είμαι ευγνώμων για τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει από αυτή την προσπάθεια.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο βιβλίο;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο στάδιο της έρευνας για το τρίτο μου βιβλίο, που θα βασίζεται χαλαρά σε ιστορικά γεγονότα. Επίσης δουλεύω πάνω στην κινηματογραφική μεταφορά του «Οι καλοί» αλλά και σε ένα πρωτότυπο σενάριο. Η εμπειρία του να δουλεύω συνεργατικά με άλλους ανθρώπους είναι εξαιρετική, καθώς μεταξύ άλλων έχω και την ευκαιρία να μάθω από μέσα μια νέα βιομηχανία, αλλά και μια συγγραφική διαδικασία εντελώς διαφορετική .
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Καντόγλου
To 2013 το πρώτο μυθιστόρημα της Χάνα Κεντ (Hannah Kent) «Έθιμα Ταφής» (εκδόσεις Ίκαρος) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Το βιβλίο αφηγείται την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας (Agnes Magnúsdóttir), που καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή της στη βίαιη δολοφονία του εραστή της, στη Βόρεια Ισλανδία του 1829. Οι πρώτες κριτικές είναι διθυραμβικές, το βιβλίο σημειώνει ιδιαίτερη επιτυχία, και συγκεντρώνει μεταξύ άλλων 9 λογοτεχνικά βραβεία, ενώ είναι υποψήφιο για άλλα 10. Το όνομα της πρωτοεμφανιζόμενης Κεντ, αρχίζει να συζητιέται πολύ στους λογοτεχνικούς κύκλους, αφού το ντεμπούτο της δείχνει μια εξαιρετικά ώριμη λογοτέχνη που χειρίζεται έξοχα τον λόγο.
Τρία χρόνια αργότερα, η Κεντ επιστρέφει με το μυθιστόρημα «Οι καλοί» (εκδόσεις Ίκαρος) που διαδραματίζεται περίπου την ίδια εποχή, αυτή τη φορά στην Ιρλανδία, και έχει πρωταγωνίστρια και πάλι μια γυναίκα χτυπημένη βάναυσα από την μοίρα, τη Nora, που καλείται να φροντίσει μόνη της τον ανάπηρο σωματικά εγγονό της, μετά τον θάνατο της κόρης αλλά και του άντρα της. Οι «καλοί» δέχτηκαν μια εξίσου θερμή υποδοχή, καθιστώντας την Κεντ σημαντικό παίκτη στη λογοτεχνική «σκακιέρα». Στις 20 Φεβρουαρίου, η Hannah Kent θα βρεθεί στα Public της Πλατείας Αριστοτέλους, για να συνομιλήσει με το κοινό για το έργο της. Το makthes.gr είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί της, για τις εμπειρίες που διαμόρφωσαν το έργο της, για το πώς εμπνέεται τις ιστορίες της, αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια.
Τόσο τα «Έθιμα ταφής» όσο και « Οι καλοί» διαδραματίζονται στα 1800. Υπάρχει κάτι σε αυτή την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που σας προκαλεί ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ;
Το ενδιαφέρον μου για αυτή τη ιστορική περίοδο προέκυψε επειδή οι ιστορίες που απαρτίζουν τα δύο πρώτα μου βιβλία διαδραματίζονται τότε. Τα έθιμα ταφής είναι εμπνευσμένα από την ιστορική φιγούρα της Agnes Magnusdottir, της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε στην Ισλανδία. Εξερευνώντας αυτόν τον χαρακτήρα έπρεπε αναγκαστικά να ερευνήσω αρκετά την εποχή στην οποία έζησε. Στη διάρκεια αυτής της έρευνας, ανακάλυψα ένα άρθρο εφημερίδας, για τη δίκη μιας γηραιάς γυναίκας στην Ιρλανδία, και από αυτό το άρθρο προήλθε και το δεύτερο βιβλίο μου, «Οι καλοί». Η ιστορική περίοδος λοιπόν ήταν περισσότερο τυχαία. Ωστόσο, λόγω της εκτεταμένες έρευνάς μου, ανέπτυξα ένα έντονο ενδιαφέρον για αυτή την περίοδο, που καλύπτει το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ως μια εποχή τεράστιων αλλαγών: η βιομηχανική επανάσταση άλλαξε αποφασιστικά τα αστικά κέντρα καθώς και τις ζωές όσων κατοικούσαν σε αυτά, αλλά η αλλαγή αυτή δεν είχε φτάσει ακόμα στην επαρχία ή στις φτωχότερες χώρες.
Και στα δύο βιβλία σας, οι τοπικοί μύθοι και θρύλοι καθώς και οι παραδόσεις φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο.
Πάντα έβρισκα τις μυθολογικές παραδόσεις και τις τοπικές δοξασίες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Όταν ήμουν παιδί αγαπούσα την υπερφυσική και τη μυστηριώδη τους γοητεία. Τώρα που ενηλικιώθηκα, με ενδιαφέρει ο τρόπος που αυτές αποκαλύπτουν πράγματα για τους ανθρώπους που τις πιστεύουν και τις ασκούν. Οι παραδόσεις και τα έθιμα μιας περιοχής αποκαλύπτουν τους φόβους αλλά και τις ελπίδες μιας κοινότητας. Προσφέρουν μια έστω και φευγαλέα ματιά σε ενδεχομένως πραγματικά γεγονότα και εμπειρίες που τις γέννησαν. Στην Ιρλανδία για παράδειγμα, στις τοπικές τους παραδόσεις, φοβούνται τις «νεράιδες». Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως ο φόβος του «Άλλου», του ξένου, και η συνεπακόλουθη ανάγκη να προστατευθούμε από αυτή την κακοτυχία που κομίζει μαζί του.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σας έκανε εντύπωση στην ιστορία της Agnes Magnúsdóttir ?
To γεγονός ότι σε όλες τις αφηγήσεις τις οποίες ανακάλυψα, αναφορικά με τους φόνους που διέπραξε, η Agnes σκιαγραφούνταν ως στερεοτυπικά και καθολικά κακή. Την περιέγραφαν ως μάγισσα, ως γυναίκα-αράχνη, σχεδόν δαιμονική. Η πρόθεση μου με τα «Έθιμα ταφής» δεν ήταν να τη μετατρέψω σε «άγγελο» η να ισχυριστώ ότι καταδικάστηκε άδικα, αλλά να αναδείξω την ανθρωπιά του χαρακτήρα της. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ανακάλυψα στη διάρκεια της έρευνάς μου, ήταν ότι η Agnes υπήρξε μια διακεκριμένη ποιήτρια, κάτι που βρήκα συναρπαστικό. Πέρασα πολύ χρόνο σκεπτόμενη τη σχέση της με τη γλώσσα, και πώς θα μπορούσε να εκφραστεί και να εκπροσωπήσει ή να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Έχετε βασίσει αμφότερα τα βιβλία σας σε πραγματικές ιστορίες. Νιώθετε την υποχρέωση να μείνετε απολύτως πιστή στα ιστορικά γεγονότα, η τα προσεγγίζετε ως βάση για την ανάπτυξη μιας δικής σας ιστορίας;
Νιώθω πράγματι μια υποχρέωση να τιμήσω το παρελθόν και τις ζωές των ανθρώπων για τους οποίους γράφω. Αν ένα γεγονός είναι αποδεδειγμένο, δεν πρόκειται να το παραποιήσω. Αν οι πληροφορίες αλληλοσυγκρούονται, χρησιμοποιώ την ευρύτερη έρευνά μου στις πολιτικό-κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες της εποχής προκειμένου να καταλήξω στην εκδοχή που βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια. Βασίζομαι στην μυθοπλασία, μόνο στα κενά που βρίσκονται ανάμεσα στις αποδείξεις του τι πραγματικά συνέβη, αλλά ακόμα και αυτή η μυθοπλασία στηρίζεται γερά πάνω στην έρευνα. Στην περίπτωση του «Έθιμα ταφής» πολλά από τα γεγονότα που περιγράφω στο βιβλίο είναι διασταυρωμένα από πολλές και διαφορετικές πηγές και κοινώς αποδεκτά από ιστορικής άποψης. Στην περίπτωση του «Οι καλοί» παρά τις προσπάθειες μου, δεν βρήκα βιβλιογραφικές πληροφορίες με εξαίρεση τις καταθέσεις των γυναικών στη δίκη, οπότε οι χαρακτήρες που έπλασα για αυτό το βιβλίο είναι εν πολλοίς φανταστικοί.
Πραγματοποιήσατε μια ευρύτατη ιστορική και εθνογραφική έρευνα και για τα δύο βιβλία σας. Πως προσεγγίζετε αυτή την έρευνα;
Θα έλεγα ότι δεν αποτελεί μια ξεκάθαρη διαδικασία που έχω σχεδιάσει από πριν. Συναντιέμαι με πολλούς επαγγελματίες ιστορικούς αυτό το διάστημα, και ντρέπομαι να τους πω για την έρευνα μου, γιατί πολλές φορές νιώθω ότι είναι χαοτική, γεμάτη αδιέξοδα και αχρείαστες πληροφορίες. Παρόλα αυτά, έχω καταφέρει πλέον να βάλω μια τάξη στην έρευνά μου χωρίζοντας τη σε δύο κατηγορίες. Η μία είναι η μικρο-έρευνα, συνήθως βιβλιογραφική, στην οποία αναζητώ συγκεκριμένες πληροφορίες για γεγονότα για τα οποία θέλω να γράψω. Αυτή η βιβλιογραφία είναι συνήθως δύσκολο να βρεθεί, καθώς μπορεί να μην είναι διαθέσιμη στο internet, η να βρίσκεται σε άλλη χώρα, η ακόμα και σε άλλη ήπειρο. Οπότε όσο περιμένω ευκαιρίες να την αναζητήσω, είτε με κάποιο ταξίδι είτε συναντώντας κάποιο ειδικό, επικεντρώνομαι στη δεύτερη κατηγορία, τη μακρο-έρευνα. Σε αυτήν επιχειρώ να εξοικειωθώ αρκετά με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις παραδόσεις, και τον πολιτισμό της περιόδου και την περιοχής που ερευνώ. Διαβάζω εφημερίδες και δημοσιεύματα της εποχής, ιστορικά βιβλία, ακαδημαϊκά άρθρα, βλέπω ταινίες, μελετάω χειρόγραφα. Με τον καιρό καταφέρνω να «μπω» στον κόσμο αυτής της ιστορικής περιόδου, και είμαι έτοιμη να γράψω.
Οι περιγραφές των φυσικών τοπίων τόσο της Ισλανδίας όσο και της Νορβηγίας στα βιβλία σας είναι εξαιρετικές, δημιουργώντας μια πυκνή και υποβλητική ατμόσφαιρα. Πώς καταφέρνετε να δημιουργείτε τόσο λεπτομερείς και ζωντανούς λογοτεχνικούς κόσμους;
Πιστεύω ότι αυτό έχει να κάνει εν πολλοίς με την έρευνα. Όπως ανέφερα και πριν, ερευνώ το θέμα που διαπραγματεύομαι κάθε φορά με διεξοδικότητα, μέχρι να φτάσω σε ένα σημείο που να μπορώ να «βλέπω» μέσα από τους χαρακτήρες μου και το πώς αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τους, και πώς αυτό επηρεάζει την καθημερινότητα τους. Επίσης έχω ταξιδέψει στις περιοχές που περιγράφω στα βιβλία μου, τόσο στην Ιρλανδία όσο και στην Ισλανδία, κάτι που βοηθάει πολύ. Το να βλέπω τις σκιές να κινούνται ανάμεσα στα βουνά, τον πάγο στο έδαφος, και όλα αυτά να τα συνδυάζω στο μυαλό μου με την γνώση μου για αυτούς τους τόπους, με κάνει να εκτιμώ ιδιαίτερα τις ζωές των χαρακτήρων μου. Μου προκαλεί ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση να μπορώ να μετατρέπω αυτή την ομορφιά σε λογοτεχνική πρόζα.
Είστε από τους ιδρυτές του Αυστραλιανού λογοτεχνικού περιοδικού «Kill Your Darlings» Τι έχετε αποκομίσει από αυτή την εμπειρία;
Το Kill your darlings υπάρχει εδώ και δέκα χρόνια, και είναι ένα εγχείρημα για το οποίο είμαι ιδιαιτέρως περήφανη. Ξεκίνησε ως μια τετραμηνιαία έκδοση κυκλοφορώντας σε βιβλιοπωλεία, αλλά πλέον έχει λάβει τη μορφή ηλεκτρονικού περιοδικού, καθώς εξελίχθηκε παράλληλα με τις απαιτήσεις και τις συνήθειες του αναγνωστικού κοινού. Πλέον μπορούμε να εκδίδουμε περισσότερες ιστορίες από ποτέ, και η ιντερνετική φύση του μέσου σημαίνει ότι μπορούν αυτές οι ιστορίες να φτάσουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Το kill your darlings με έχει κάνει ακόμα καλύτερη συγγραφέα, αλλά μου έχει διδάξει και πάρα πολλά για το πώς είναι να διοικείς μια μικρή επιχείρηση. Είναι ένα project που το αγαπώ πολύ, και με ικανοποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι όχι μόνο επιβιώνει, αλλά συνεχίζει να πετυχαίνει τόσα πολλά. Είμαι ευγνώμων για τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει από αυτή την προσπάθεια.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο βιβλίο;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο στάδιο της έρευνας για το τρίτο μου βιβλίο, που θα βασίζεται χαλαρά σε ιστορικά γεγονότα. Επίσης δουλεύω πάνω στην κινηματογραφική μεταφορά του «Οι καλοί» αλλά και σε ένα πρωτότυπο σενάριο. Η εμπειρία του να δουλεύω συνεργατικά με άλλους ανθρώπους είναι εξαιρετική, καθώς μεταξύ άλλων έχω και την ευκαιρία να μάθω από μέσα μια νέα βιομηχανία, αλλά και μια συγγραφική διαδικασία εντελώς διαφορετική .
ΣΧΟΛΙΑ