Η εμμονή του δημοσίου στη στασιμότητα
Από μικρό παιδί ακούω το θαυμασμό των Ελλήνων όταν μιλούν για χώρες, όπως η Γερμανία, όπου πηγαίνεις, λένε, στο γκισέ της δημόσιας υπηρεσίας και, ακόμη κι αν δεν γνωρίζεις καλά καλά τη γλώσσα, κάνεις τη δουλειά σου άμεσα, χωρίς να νιώσεις ότι είσαι στη μειονεκτική θέση αυτού που ζητά, αλλά στην προνομιακή θέση αυτού που έχει στη διάθεσή του βοήθεια.
Ιστορίες με παρόμοιο περιεχόμενο, που θύμιζαν «Άρλεκιν» αλλά στο… δημοσιοϋπαλληλικό του, έφερναν στη χώρα οι έλληνες μετανάστες που επέστρεφαν ή επισκέπτονταν τη χώρα τους τη δεκαετία του ’80 από προηγμένες χώρες της Ευρώπης, την Αμερική ή την Αυστραλία.
Δυστυχώς, σχεδόν 40 χρόνια μετά γίνεται ακριβώς το ίδιο πράγμα. Μόνη διαφορά ότι πλέον την ίδια περιγραφή την ακούμε από εκπροσώπους του brain drain, που έρχονται στην πατρίδα μόνο για διακοπές και δηλώνουν πως ούτε καν σκέφτονται την επιστροφή…
Ένα τεράστιο «γιατί» είναι πολύ λίγο για να περιγράψει την απορία για αυτήν την εμμονή στη στασιμότητα και τον… αγώνα να μην αλλάξει τίποτα.
Μήπως φταίει το ελληνικό DNA; Μήπως δηλαδή υπάρχει κάποια γονιδιακή σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί κάποιος μόλις τον τοποθετήσεις από τη μέσα πλευρά του γκισέ και τον μονιμοποιήσεις;
Μήπως φταίει το κλίμα;
Μήπως το γεγονός ότι ο διορισμός στο δημόσιο υπήρξε και παραμένει σε πολλές περιπτώσεις «ανταμοιβή» για κομματικούς αγώνες;
Μήπως η έλλειψη οποιασδήποτε αξιολόγησης;
Μήπως το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα κίνητρο και καμία ανταμοιβή για όσους -και δεν είναι λίγοι- με φιλότιμο κάνουν τη δουλειά τους και παράγουν αποτέλεσμα;
Είμαι σίγουρος ότι αν είχατε τη δυνατότητα να προσθέσετε τα δικά σας «μήπως», η λίστα δεν θα χωρούσε ούτε στη στήλη ούτε σε ολόκληρη τη σελίδα.
Ωστόσο, το μόνο σίγουρο είναι ότι το πράγμα δεν πάει άλλο.
Η νέα κυβέρνηση έχει μια ευκαιρία, που της δίνει το momentum, να φέρει αλλαγές που θα βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών αλλά και θα εξοικονομήσουν πόρους με την πιο αποτελεσματική λειτουργία των υπηρεσιών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι από την πλευρά τους πρέπει να αποφασίσουν αν θα βοηθήσουν τη χώρα να πάει μπροστά ή αν θα βοηθήσουν τους συναδέλφους τους, που προσβάλλουν τη χώρα, να διατηρήσουν τη συμπεριφορά και τις θέσεις τους.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο τρόπος που λειτουργεί το δημόσιο είναι δείκτης πολιτισμού, παιδείας ακόμη και της ίδιας της δημοκρατίας.
Δεν γίνεται το 2019 να καλείς για ρεπορτάζ στη γραμματεία της Συγκλήτου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και η κυρία που απαντά να σου κλείνει το τηλέφωνο, επειδή δεν της άρεσε η ερώτηση. Δεν γίνεται…
*Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουλίου 2019.
