«Δεν έχω οξυγόνο»: Πώς δύο φίλοι αποτύπωσαν τις τελευταίες λέξεις των θυμάτων των Τεμπών σε ένα χωράφι
Επι πέντε ολόκληρες μέρες ο Κρστιάν και ο Ανέστης χαρτογραφούσαν το σημείο κάνοντας μετρήσεις στο χωράφι
- Newsroom
Η ζωή με την αναπηρία δεν αποτελεί ηρωισμό παρά μοναδική επιλογή. Πέρα από τις δυσκολίες και τους περιορισμούς που επιφυλάσσει η ζωή είναι υποχρέωση του ανθρώπου να μην τις αντιμετωπίζει ως εμπόδια αλλά ως κίνητρα για ενδυνάμωση της θέλησης και διεκδίκησης με αποφασιστικότητα μιας νέας χαρούμενης ζωής.Δείτε την ανάρτηση από την σελίδα του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Νιγρίτας:
“Ο Μάριος είναι ένας νέος άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι μαθητές του σχολείου μας. Αγαπά τον αθλητισμό και παίζει με την τοπική ομάδα των Σερρών μπάσκετ. Έχει τελειώσει το Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και μαζί με την αγαπημένη του καθηγήτρια κ. Βούλα Γιαγκάζογλου βρίσκουν χρόνο να επισκέπτονται σχολεία και κοινωνικές δομές και να ενημερώνουν και να ευαισθητοποιούν τους συμπολίτες μας σε θέματα αποδοχής της αναπηρίας.
Το καλοκαίρι της ενηλικίωσής του σημαδεύτηκε από ένα σοβαρό ατύχημα που τον παρέλυσε. Ο Μάριος άνοιξε την ψυχή του στους μαθητές μας και μοιράστηκε μαζί τους τη διαδρομή του μέχρι την αποδοχή από τον ίδιο των νέων δεδομένων και την απόφασή του να επιλέξει τη διεκδίκηση μιας καλύτερης γι’ αυτόν ζωής αντί της παραίτησης.
Η ζωή με την αναπηρία δεν αποτελεί ηρωισμό παρά μοναδική επιλογή. Πέρα από τις δυσκολίες και τους περιορισμούς που επιφυλάσσει η ζωή είναι υποχρέωση του ανθρώπου να μην τις αντιμετωπίζει ως εμπόδια αλλά ως κίνητρα για ενδυνάμωση της θέλησης και διεκδίκησης με αποφασιστικότητα μιας νέας χαρούμενης ζωής.
Η ανταπόκριση των μαθητών μας στα μηνύματα του Μάριου αποτυπώνεται στο κείμενο του μαθητή που δημοσιεύουμε.”
Διαβάστε περισσότερα εδώ.
