Στο πάνθεον του αθλητισμού οι στιγμές μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο. Το βράδυ της 6ης Αυγούστου 1992 η παγκόσμια αθλητική κοινότητα παρακολούθησε αποσβολωμένη μία άγνωστη μέχρι τότε αθλήτρια να τερματίζει πρώτη στον τελικό των 100 μέτρων με εμπόδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. 

Αμέσως μετά τον τερματισμό, οι κάμερες στράφηκαν στην Γκέιλ Ντίβερς, που είχε σκοντάψει στο τελευταίο εμπόδιο. Το αμέσως επόμενο πλάνο έδειξε τη Βούλα Πατουλίδου, με εκείνο το ιστορικό, τεράστιο χαμόγελο, να τρέχει στο ταρτάν μην μπορώντας να πιστέψει ό,τι είχε πετύχει.

Ακολούθησε η απονομή. Η δακρυσμένη Βούλα Πατουλίδου παρέλαβε το χρυσό μετάλλιο δια χειρός Λάμπη Νικολάου. Δακρυσμένοι και οι Έλληνες στις κερκίδες. «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!».

«H κορυφή κερδίζεται με κόπο», έγραψε σήμερα η νυν αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης.

Σε συνέντευξή της στη «Μακεδονία της Κυριακής» τον Ιούλιο του 2021, η Βούλα είχε αποκαλύψει το συναίσθημα των πρώτων στιγμών μετά τον τερματισμό:

«Τερματίζω και ξέρω ότι έχω πάει πάρα πολύ καλά. Το ξέρεις αυτό, το νιώθεις, αλλά δεν ξέρεις πόσο. Κοιτάω τους δημοσιογράφους και τους ρωτάω "τι έγινε;". Και αυτοί δεν τολμούν να μου πουν ότι βγήκες πρώτη, ενώ όποιος βλέπει τη γραμμή τερματισμού το ξέρει. Ελληνίδα; Σε δρόμο ταχύτητας; Στον κλασικό αθλητισμό; Γυναίκα; Δεν υπάρχει περίπτωση να βγήκε πρώτη. Άρα ας είμαστε 1000% σίγουροι. Στη συνέχεια, αυτό που ακολούθησε δεν ξεχνιέται.

Όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι έπεσαν πάνω στους δικούς μας για να μάθουν ποια ήταν αυτή, που τερμάτισε πρώτη. Ούτε καλά καλά το επίθετό μου μπορούσαν να προφέρουν σωστά. Ξαφνικά όλοι ήθελαν να μάθουν λεπτομέρειες για τη μεγαλύτερη έκπληξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης. Νομίζω ότι, αφού δεν τρελάθηκα εκείνη την ώρα, ίσως να μην τρελαθώ ποτέ σε αυτή τη ζωή μου.

Αμέσως άρχισα να ψάχνω τον σύζυγό μου, που ήξερα ότι καθόταν πάντα στην εκκίνηση, γιατί εκεί είναι το πιο σημαντικό σημείο. Στον τελικό είδε το γυρισμένο το μάτι το δικό μου και είπε "αυτή ή θα τα πάρει σβάρνα όλα τα εμπόδια ή κάτι καλό θα κάνει".

Ε, προφανώς επικράτησε το δεύτερο. Ήθελα, επειδή έχει ένα πολύ πολύ μεγάλο μερίδιο σε αυτήν την επιτυχία, τόσο ο ίδιος όσο και ο Πλούταρχος ο Σαρασλανίδης, που ήταν ο άνθρωπος που με γύρισε στα εμπόδια μου -γιατί δεν ήταν αγαπημένο μου άθλημα τα εμπόδια, αλλά ήταν αυτό που μου έδωσε τη μεγαλύτερη διάκριση στη ζωή μου μέχρι τώρα- να τους έχω κοντά μου σε αυτήν τη στιγμή».