Καρίνα Ιωαννίδου

Πρωτοχρονιά! Ημέρα Χαράς, Αγάπης, Ελπίδας! Ναι, καλά, μας τα είπανε κι οι προηγούμενες! Όλες τους μας τάξανε «λαγούς με πετραχήλια», όμως, αφού ήρθαν, «διασκέδασαν» τις προσδοκίες μας, κι απήλθαν άπρακτες. Κι εμείς βρεθήκαμε να σκαλίζουμε στάχτες από το παρελθόν, να μηρυκάζουμε αναμνήσεις, αφίξεις, αποχωρήσεις…

Πρωτοχρονιά! Η σκέψη ότι αυτή τη μέρα του χρόνου πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι προκαλεί από μόνη της περιδίνηση πανικού και σύγχυσης μέσα μας. Καταναλώνουμε με μανία χωρίς να νιώθουμε το παραμικρό αλλά επιμένουμε να πιστεύουμε πως πρόκειται για απολαύσεις με νόημα. Κακούργα, έχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο να κυριεύεις το μυαλό μας. Να δίνεις χρώμα στα όνειρά μας, να δημιουργείς ψευδαισθήσεις, να πείθεις με συναισθηματικές μεθόδους πως έχεις τη δύναμη ν’ αλλάξεις τα πάντα γύρω μας, μαγικά... Όταν όμως, οι φιέστες και τα βεγγαλικά «σιωπήσουν» τότε κι οι ελπίδες μας άκλαυτες κι αδάκρυτες «πάνε»… «Θάβονται» σε κενοτάφιο μαζί μ΄ άλλες μωρές επιθυμίες που πίστεψαν κι αυτές σε προηγούμενες «τρελές» Πρωτοχρονιές. Γιατί, λοιπόν, να σε πιστέψω φέτος; Οι στατιστικές δεν είναι υπέρ σου. Γιορτές, φανφάρες, πυροτεχνήματα, λάμψεις, κρότοι συνοδεύουν την έλευσή σου και μετά τι; Ώσπου να μπούμε στο mood της αισιοδοξίας εσύ έχεις ήδη διαψεύσει τις προσδοκίες μας.

Κάθε χρόνο μου ζητάς «κλείσιμο ταμείου» και άνοιγμα «νέου λογαριασμού». Με το «καλημέρα», μου δημιουργείς άγχος, στρες, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, καθόλου ευχάριστο. Με βάζεις σε διαδικασία ισολογισμού «εσόδων – εξόδων». «Τραμπαλίσου, μου λες, μόνον κοίτα μην πέσεις» ενώ είμαι ήδη στα πατώματα καθώς επανέρχονται αναμνήσεις, αγάπες, απώλειες, απογοητεύσεις… Ισορροπώ σε μία τραμπάλα τρόμου καθώς μετρώ πόσες φορές γέλασα, έκλαψα, ονειρεύτηκα, φοβήθηκα… Με γεμίζεις ενοχές για πράγματα που δεν έκανα αλλά και για πράγματα που μετάνιωσα που έκανα, λες και δεν είμαι από μόνη μου αρκετά ενοχική. Τραμπαλίζομαι, ζαλίζομαι, πέφτω, «τσακίζομαι». «Στα τσακίδια, εσύ!»… Τί να μετρήσω; Τις πτώσεις, τις ακυρώσεις, τις χρεώσεις, τις υποχρεώσεις;… Όλα όσα κρύβω επιμελώς κάτω από το χαλί, ουπς, η ρομποτική σου σκούπα τα βγάζει στην επιφάνεια στο πλαίσιο της γενικής «καθαριότητας» που μου επιβάλεις στο μυαλό και στις σκέψεις.

Φέτος, όμως, θα σε αγνοήσω, Πρωτοχρονιά!... Για μένα είσαι μια μέρα σαν όλες τις άλλες! Δεν είσαι ξεχωριστή! Πάρ΄ το απόφαση! Για αυτό μπες, βγες, ήσυχα και επ, «κυρία» κλείσε πίσω σου την πόρτα καθώς φεύγεις.

Ψεύτρα! Ποτέ δεν κρατάς το λόγο σου. Πάντα υπόσχεσαι πως θα είσαι καλύτερη από την προηγούμενη αλλά ΔΕΝ… Κλέφτρα! Μου κλέβεις πολύτιμο χρόνο παραπλανώντας με, άνευ λόγου και αιτίας. Μου προσθέτεις χρόνο, μου αφαιρείς ελπίδα, μου πολλαπλασιάζεις κιλά. Με «διαιρείς» και με «μοιράζεις» τελείως και ατελώς στη διάρκεια της «βασιλείας» σου. Είσαι πανομοιότυπη με όλες τις προηγούμενες. Επηρμένη, αλαζονική, θορυβώδης, «ντενεκές ξεγάνωτος» είσαι, αφού δεν αντιλαμβάνεσαι, δε νιώθεις πόσος πόνος υπάρχει γύρω σου και πως δεν είναι καιρός για λέξεις αλλά για πράξεις! Στο όνομά σου ανταλλάσσουμε ευχές: Για Υγεία; Για Ειρήνη; Για Αγάπη; Για Αισιοδοξία; Ευχές που ξεθώριασαν από την πολυχρησία … Με ενθαρρύνεις να «επενδύω» σε υλικά αγαθά για να νιώσω ευτυχής, με ωθείς σε ανούσιες σπατάλες και μου πλασάρεις όλο αυτό το πακέτο ως πανάκεια που μπορεί να θεραπεύσει πόνους υπαρκτούς αλλά κυρίως ανύπαρκτους. Φέτος, όμως, είμαι «ψυλλιασμένη».

Δεν είσαι καν δημοκρατική αφού δεν πας την ίδια μέρα σε όλους τους ανθρώπους. Εν κατακλείδι δεν πιστεύω πως θα μου βελτιώσεις τη ζωή γιατί απλά αυτό ποτέ δεν ήταν στις προθέσεις σου. Ακολουθείς στερεοτυπικά έθιμα χωρίς συναίσθημα. Επαναλαμβάνεις μηχανικά την ίδια διαδικασία κάθε χρόνο. «Φάε, φάε» μου λες μέχρι να μπουκώσω, να σκάσω... Κι ως επιδόρπιο μου σερβίρεις κουραμπιέ Καρβάλης που έχει το «διάολο» μέσα του. Έχεις «πνιγεί» ποτέ από κουραμπιέ; Σου έχει κάτσει ποτέ στο λαιμό το αμύγδαλο που έχει επιμελώς κρυμμένο στη ζύμη του; Όχι, βέβαια, αλλιώς πώς θα μιλούσαμε τώρα… Ύπουλη, μου γαρνίρεις με άχνη ζάχαρη το όνειρο πως θα ξυπνήσω πρωί Πρωτοχρονιάς απαλλαγμένη από φόβους, πόνους, ενοχές, πως Θα ξυπνήσω ευτυχής, η αφελής…

-Αλλά, μόνον φαΐ, φαΐ, είσαι! Νιξ ψυχή!

-Τελείωσες; Άκου, δεν θα μου φορτώσεις εμένα τις αμαρτίες του κόσμου όλου! Έχω «ευαίσθητες» πλάτες. Μόλις παρέλαβα το «χαρτοφυλάκιο» μου που ομολογουμένως είναι πολύ βαρύ…

-Ξέρεις πόσοι άνθρωποι ακουμπούν τις ελπίδες τους επάνω σου και κάθε φορά εσύ τους τις ματαιώνεις;

-Έτσι εξηγείται ο ανυπόφορος πόνος στην πλάτη μου. Επιτέλους, ας επωμιστεί ο καθένας σας το βάρος που του αναλογεί. Δεν θα γίνω κι ο «βαστάζος» σας. Ήμαρτον!

-Ήμαρτον…

Ο παραπάνω μυθοπλαστικός διάλογος γίνεται στο πλαίσιο της προετοιμασίας μου όταν βρεθώ αντιμέτωπη μαζί της. Επειδή, στο «δια ταύτα» θέλω να πω ότι λύεται η εθιμική «σύμβαση» μεταξύ μας. Απαιτώ τον τερματισμό της σχέσης μου μαζί της, η οποία ανατρέχει στο παρελθόν και με καταδυναστεύει.

Αγρυπνώ, λοιπόν, και την … περιμένω!

Κι ήρθε η Πρωτοχρονιά. «Έσκασε» με το πρώτο φως του ήλιου. Εγώ, μόλις την αντιλήφθηκα της γύρισα επιδεικτικά την πλάτη, όμως, η αντανάκλασή της στον καθρέφτη απέναντί μου με γέμισε απορία. Ήταν τόσο διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Έλαμπε με ένα φως πρωτόγνωρο, χαμογελούσε τόσο γλυκά που ξέχασα όλα όσα της είχα «σούρει» παραπάνω - λες κι ο λωτός των Χριστουγέννων μου έφερε παροδική; αμνησία-. Έφερνε μαζί της αρώματα, γεύσεις, πρόσωπα, ιστορίες… όλα μαζί σε ένα κράμα μαγικό… Με την είσοδό της ακούστηκε ένα κλάμα νεογέννητου. Ένα κλάμα παρηγοριάς κι αισιοδοξίας, κλάμα που ποτέ πριν δεν είχε ακουστεί σε αυτό το σπίτι. Μετά ακολούθησε ένα νανούρισμα που έρχονταν από μακριά κι απλώνονταν στο χώρο: «Θα κεντήσω |Πάνω στου αλόγου σου τη σέλα |Με διαμαντόπετρες σωρό | Του φεγγαριού το πήγαινε-έλα | Στο πελαγίσιο το νερό| Αγόρι μου | Αγόρι μου | Αγόρι μου να σε χαρώ…»

Ένα «σσσσς το αγόρι μου κοιμάται» ακούστηκε πριν απλωθεί μια σιωπή γλυκιά… «Σσσσς την ευτυχία, την φέρνουν πάντοτε οι άλλοι άνθρωποι στη ζωή μας» ψιθύρισα…

Πρωτοχρονιά μου, να είσαι καλή για όλους όπως ήσουνα καλή για μένα φέτος… Δε θέλω να σε τρομάξω αλλά έχεις πολύ δουλειά να κάνεις… Επειδή, όλοι φυλάνε μέσα τους μια ελπίδα ότι κάτι καλό μπορεί να φέρει η έλευσή σου και προπάντων εκείνοι που τα όνειρά τους έχουν φτάσει στον πάτο… Μην τους απογοητεύσεις…

Καλή Χρονιά κι ας ανταλλάξουμε ευχές με συναίσθηση και ενσυναίσθηση για Υγεία, Αγάπη, Ειρήνη, Ευημερία, Καλοτυχία…