Πολλοί έγραψαν αυτές τις μέρες για το ηχηρό μήνυμα της αυτοδιοικητικής κάλπης ενώ παλιοί συνάδελφοι θυμήθηκαν τις δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου πριν από 37 χρόνια όταν το ΠΑΣΟΚ που ήταν στην κυβέρνηση με τον ίδιο πρωθυπουργό, έχανε τους δήμους Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Πειραιά: «Το πήραμε το μήνυμα».

Ήταν οι θορυβώδεις δημοτικές εκλογές του 1986.

Αυτό που λιγότεροι θυμήθηκαν είναι η κατάληξη της λήψης αυτού του μηνύματος δυόμισι χρόνια αργότερα. Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές του Ιουνίου του 1989. Παρά την προσπάθεια ανανέωσης που ακολούθησε.

Βέβαια τότε απέναντι στο 44,5% της ΝΔ το ΠΑΣΟΚ αντέτασσε ένα απολύτως ανταγωνιστικό 39% που ήταν αρκετό ως αφετηρία για την πορεία επανόδου στην εξουσία το 1993.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοια πολυτέλεια.

Σήμερα ακόμα κι αν η κάλπη κατέγραψε κυβερνητική φθορά ο ΣΥΡΙΖΑ του σημερινού 15-17% (σύμφωνα με εκτιμήσεις από τις επιδόσεις των υποψηφίων του) και το ΠΑΣΟΚ του αισιόδοξου 14% απέχουν πολύ για να θεωρηθούν απειλή με τα δεδομένα όμως του πολιτικού χρόνου όπως έτρεχε στο παρελθόν και όχι σήμερα που μέσα σε δυο μήνες τα φαινόμενα Κασσελάκης και Δούκας θεωρούνται ικανά να φέρουν ανατροπές.

Ο πρωθυπουργός λάθος διάβασε τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του Ιουνίου και συνέχισε το λάθος με τα αποτελέσματα του πρώτου και του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών.

Το ΠΑΣΟΚ, αντιθέτως είναι παντού. Μέσα στην κυβέρνηση, στη διοίκηση των τριών μεγαλύτερων δήμων της χώρας, στη διοίκηση δυο περιφερειών (Κρήτη και Θεσσαλία) και σε πάνω από εκατό άλλους δήμους στη χώρα.

Ξεκινά από πολύ καλύτερη αφετηρία σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ για την πιο κρίσιμη μάχη των Ευρωεκλογών την άνοιξη του 2024 για να δει αν ο λαός είναι διατεθειμένος να μετατρέψει την κίτρινη κάρτα που έδειξε στον Κυριάκο Μητσοτάκη σε κόκκινη, πράγμα που δεν είναι καθόλου σίγουρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έχασε παταγωδώς. Δεν έχει κανένα έρεισμα στην αυτοδιοίκηση, τα ποσοστά του κατρακύλησαν και η εικόνα γνωστών στελεχών του , βουλευτών κ.α έξω από τα εκλογικά κέντρα πανηγυριζόντων ΠΑΣΟΚων νικητών, να κάνουν δηλώσεις για την ανάγκη συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» ήταν μάλλον μελαγχολική.

Το ίδιο και στα πάνελ των τηλεοράσεων και στα ραδιόφωνα: Ζητούσαν να «ακούσουμε την κοινωνία» «που θέλει συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ -ΠΑΣΟΚ».

Να τα βρούνε δηλαδή οι …επίμονοι και …ευκίνητοι στις κωλοτούμπες πρώην πασόκοι -που μετανάστευσαν στη σιγουριά του ΣΥΡΙΖΑ τον καιρό των μνημονίων και με περισσό πάθος έβριζαν τους πρώην συντρόφους τους ως «προδότες», «γερμανοτσολιάδες» και «νενέκους» -με όσους υπομονετικά άντεξαν και παρέμειναν στο ΠΑΣΟΚ. Το ψυχικό χάσμα είναι ακόμα μεγάλο και ο Ν.Ανδρουλάκης το γνωρίζει καλά λεγοντάς για συγκλίσεις από τη βάση και όχι σύμπραξη μεταξύ κομμάτων. Τώρα βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η αγωνία καθώς χωρίς Τσίπρα δυσκολεύονται, ενώ το τοπίο της προοπτικής με Κασσελάκη ειναι θολό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα κόμμα χωρίς ενότητα, χωρίς ηθικό, που αποτυγχάνει σχεδόν σε όλα τα πολιτικά, εκλογικά και ιδεολογικά επίπεδα.

Στη ΝΔ έχουν σχεδόν αποδεχθεί ότι ούτε ασχολήθηκαν, ούτε μελέτησαν τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης, ούτε έχουν κάποια πολιτική ενσυναίσθηση με τις αγωνίες της πόλης. Πάνω από τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμπεριφέρεται σαν να μην καταλαβαίνει καλά καλά,τι γίνεται εδώ πάνω και δείχνει σαν να αναβάλλει να ασχοληθεί σοβαρά , κύριος οίδεν γιατί.

Ακόμα και τώρα η αίσθηση στην Αθήνα είναι πως η μεγάλη πολιτική και επικοινωνιακή ήττα ήρθε από τον Μπακογιάννη.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει χρόνο να προσπαθήσει να στρώσει τα πράγματα αλλά και να κρατήσει την κυβέρνηση και το κόμμα «γειωμένους».

Για τη λάθος προσέγγιση , σκέψη και πολιτική στα θέματα της Θεσσαλονίκης όμως, δεν βλέπουμε ενδείξεις αλλαγής στάσης.