Τον γνώρισα από κοντά λίγο πριν τις εκλογές του 2004, όταν για πρώτη φορά κατέβηκε υποψήφιος με τη ΝΔ στην Α΄ Θεσσαλονίκης. Τον ήξερα φυσικά χρόνια. Από την εικόνα που όλοι είχαμε για τον «ξανθό» ως προπονητή που μαζί με τον Γκάλη άλλαξε την πορεία του ελληνικού μπάσκετ.

Με πέρασε από σαράντα κόσκινα μέχρι να με εμπιστευθεί για το ρεπορτάζ. Ξεκινώντας με τη γνωστή δυσπιστία που είχε για τους πάντες και για τα πάντα.

Έγραφες κάτι για τον Γιάννη Ιωαννίδη και μπορούσε να παρεξηγηθεί μαζί σου αν για κάποιον λόγο δεν του άρεζε.

Έτσι δύσπιστα ξεκινήσαμε. Είχα κάνει το ρεπορτάζ για την πρώτη συνεδρίαση της Διοικούσας της ΝΔ Θεσσαλονίκης μετά τις εκλογές του 2004 όταν και πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής της ΝΔ. Αρπάχτηκε με τον Σταύρο Καλαφάτη για κάποια ανακοίνωση των φιλάθλων του ΠΑΟΚ πριν από τις εκλογές που θεώρησε ότι είχε υποκινηθεί από αυτόν. Και αρπάχτηκε και με εμένα που το έγραψα…

Γιατί ο «ξανθός» είχε βγει με την πρώτη δεύτερος σε σταυρούς βουλευτής στην Α΄ Θεσσαλονίκης και αυτό δεν του άρεσε. Γιατί ήθελε πάντα να είναι πρώτος.

Μετά γνωριστήκαμε και όταν έμαθε ότι ήμουν γιός του ορθοπαιδικού Γιώργου Οικονόμου μαλάκωσε. «Ο πατέρας σου μού έσωσε αυτό το δάκτυλο που το είχα σπάσει σε ένα αγώνα του Άρη» μου έλεγε συχνά και μπροστά σε κόσμο. Γιατί ο «ξανθός» έτσι ήταν. Ήθελε τον κόσμο, ήθελε να μιλά μπροστά σε ακροατήριο, ήθελε να έχει τον πρώτο λόγο.

Τον θυμάμαι τα επόμενα χρόνια να μπαίνει στο στίβο της πολιτικής με τον δικό του τρόπο. Οι δια ζώσης συνεντεύξεις ήταν πάντα δύσκολες, γιατί ο «ξανθός» ξέφευγε στον προφορικό λόγο και μετά δε μαζευόταν εύκολα. Μετά είχε το δικό του τρόπο ανάγνωσης των πραγμάτων. Αγαπούσε και εκτιμούσε πολύ τον Καραμανλή, γιατί αυτός τον έβαλε στην πολιτική το 2004, αλλά και για τον πατριωτικό τρόπο με τον οποίο έβλεπε τα πράγματα. Αλλά δεν έκρυψε την κριτική του ακόμη και δημόσια για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες του 2009. Γιατί όπως έλεγε και ξαναέλεγε εκείνη την περίοδο «είχαμε πολλά πράγματα ακόμη να κάνουμε ως κυβέρνηση στο χώρο του αθλητισμού», όπου βρέθηκε στη δεύτερη κυβέρνηση του Καραμανλή ως υφυπουργός αθλητισμού. Στήριξε αθόρυβα την Ντόρα Μπακογιάννη στις εσωκομματικές εκλογές του 2009, αλλά ήταν εκ νέου ο υφυπουργός αθλητισμού στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Και χωρίς πολλές αντιρρήσεις από κανένα κόμμα. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη πολιτική μαγκιά του Ιωαννίδη. Πως ένας άνθρωπος με τεράστιες γωνίες στο λόγο, στη ζωή και στον τρόπο σκέψης του κατάφερε να χαίρει εκτίμησης από όλα τα κόμματα και από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας. Για ποιο άλλο δημόσιο πρόσωπο έγιναν μετά θάνατον τόσες επαινετικές, μακροσκελείς και συγκινητικές ανακοινώσεις, όπως συνέβη από χτες με τον Γιάννη Ιωαννίδη;

Από τον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό και τον φυσικά τον Άρη μέχρι τον σημερινό πρωθυπουργό της χώρας, τον Νίκο Ανδρουλάκη, το νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ;

Νομίζω για κανένα. Και αυτό το υπερκομματικό και συναινετικό πρόσημο που κατέκτησε ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι ίσως η πιο σημαντική κληρονομιά που αφήνει πίσω του. Ίσως πιο σημαντική και από τη συνεισφορά του στον ελληνικό μπάσκετ…