Η σοβαρότατη, οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση στην οποία περιήλθε η χώρα κατά την τελευταία δεκαπενταετία μας άφησε πολλά κατάλοιπα, μεταξύ των οποίων και αρκετούς πρώην πρωθυπουργούς.

Από τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, ως τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα. Μετά την αποχώρησή τους, ελέω λαού, από το Μέγαρο Μαξίμου, ο καθένας τράβηξε το δικό του δρόμο. Ο ένας εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο για καμιά δεκαετία και πλέον, μπας και ξεχαστεί η μοιραία περίοδος της διακυβέρνησής του η οποία συνετέλεσε τα μέγιστα ώστε να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια. Ο δεύτερος, ο οποίος αποχώρησε κακήν κακώς από την Ηρώδου Αττικού προτού καν να προλάβει να ζεστάνει την πρωθυπουργική καρέκλα, αφού προέβη σε δύο αποτυχημένες προσπάθειες για να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο, έκτοτε (σχεδόν) ιδιωτεύει. Ο τρίτος, ένας πολιτικός από τους λίγους που τους δόθηκε και δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους, καθοδηγείται πλέον από τις χρόνιες αντιμητσοτακικές εμμονές του.

Ο δε, τελευταίας εσοδείας πρώην πρωθυπουργός, αφού ακολούθησε αρχικά το δόγμα Καραμανλή, αποσυρόμενος για λίγο από το πολιτικό προσκήνιο, δραστηριοποιούμενος ωστόσο στο παρασκήνιο, επιχειρεί να επανακάμψει ως δήθεν παράκλητος για να σώσει την κλυδωνιζόμενη δημοκρατική παράταξη και εν συνεχεία και τη χώρα που, όπως διέγνωσε προχθές, ολοένα και ξεμακραίνει από την Ευρώπη. “Αφού το κατάφερε ο Σαμαράς γιατί να μην καταφέρω κι εγώ το come back”, θα σκέφτηκε ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος, άλλωστε, είναι αρκετά νεότερος από τον Μεσσήνιο.

Η προχθεσινοβραδινή εμφάνισή του στο δημοτικό θέατρο του Πειραιά, με όχημα το Ινστιτούτο του, μιας και αυτήν την περίοδο είναι ουσιαστικά πολιτικά άστεγος, μπορεί να θεωρηθεί ως η αφετηρία αυτού του φιλόδοξου εγχειρήματος.

Από σκηνοθετικής απόψεως η εκδήλωση ήταν καλοστημένη και με προφανείς συμβολισμούς. Η σχετικά ευάριθμη χωρητικότητα του κατάμεστου θεάτρου το κατέστησε ιδανικό για να εκπέμψει την εικόνα ότι ο λαός αδημονεί για την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά και η σύνθεση του πάνελ το οποίο αποτελούσαν πρώην υπουργοί Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούσε το στόχο του πρώην πρωθυπουργού να ηγηθεί ενός ευρύτερου σχήματος της κεντροαριστεράς. Το υπαινίχθηκε, άλλωστε με σαφήνεια στην ομιλία του. Υπάρχει, είπε, κοινωνική αντιπολίτευση η οποία όμως δεν εκφράζεται από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, συνεπώς, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για εκείνον, να εμφανιστεί ως ο πολιτικός ο οποίος μπορεί να εκπροσωπήσει αυτό το αντικυβερνητικό κοινωνικό ρεύμα.

Ωστόσο, κάθε νέο ξεκίνημα προϋποθέτει ότι έχεις κλείσει τους παλιούς λογαριασμούς σου. Κι αυτό ο Αλέξης Τσίπρας το απέφυγε, και το 2019 μετά την πρώτη εκλογική ήττα του, αλλά ακόμη και το 2023 παρά την εκλογική συντριβή του. Παρουσιάζοντας προχθές το δικό του Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης μίλησε, μεταξύ άλλων για “μεγάλες μεταρρυθμίσεις και μεγάλες ρήξεις”.

Όμως, ποιες, αλήθεια, μεγάλες μεταρρυθμίσεις και ρήξεις έκανε κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του, ακόμη και σε τομείς που δεν είχαν σχέση με τα μνημόνια; Ήταν μεγάλη μεταρρύθμιση, μήπως, η εν μία νυκτί ανωτατοποίηση των ΤΕΙ σε πανεπιστήμια; Ήταν ο ευτελισμός των θεσμών, από το Κοινοβούλιο ως τις Ανεξάρτητες Αρχές; Ήταν η καθιέρωση της δήθεν απλής αναλογικής στις αυτοδιοικητικές εκλογές που διέλυσε τους δήμους και τις περιφέρειες; Ή μήπως ήταν μεγάλη φορολογική μεταρρύθμιση η φοροεπιδρομή στους ελεύθερους επαγγελματίες και τους μικρομεσαίους;

Και ποιες ήταν, άραγε, οι μεγάλες ρήξεις; Μήπως στη Δικαιοσύνη όπου δεν άγγιξε το παραμικρό ή μήπως στις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας όπου δεν δίστασε να θυσιάσει τον τότε υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη προκειμένου να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός συντηρητικού πυρήνα της Ιεραρχίας;

Και κάτι τελευταίο: όταν φιλοδοξείς να ηγηθείς ενός νέου, ευρύτερου κεντροαριστερού σχήματος θα πρέπει προηγουμένως να εξηγήσεις για ποιους λόγους έκανες πλάτη στην καραμανλική Νέα Δημοκρατία και εν συνεχεία συμπορεύτηκες επί τεσσεράμιση χρόνια με την πλέον χυδαία εκδοχή της ακραίας δεξιάς.

Αλλά και γιατί τον Σεπτέμβριο του 2015 γύρισες την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι που είχαν ψηφίσει άλλωστε το δικό σου τρίτο μνημόνιο και προτίμησες εκ νέου τον Πάνο Καμμένο. Όσο αυτοί οι σκελετοί κρύβονται στα ντουλάπια, όσο αποφεύγεις να αναμετρηθείς με το πρόσφατο παρελθόν σου, κάθε απόπειρα επιστροφής θα φαντάζει με πισωγύρισμα.