ΑΠΟΨΕΙΣ

To 2022 ξεκίνησε με βίαια και πρωτόφαντα εγκλήματα. Την περασμένη εβδομάδα προστέθηκε η είδηση της δολοφονίας ενός παιδιού 7 ετών από τη μητέρα του και το σύντροφό της. Δεν είναι η πρώτη παιδοκτονία που προκαλεί σάλο. Ωστόσο, αυτή έχει κάτι το απόκοσμο πέραν της απανθρωπιάς της πράξης. Το παιδί είχε «χαθεί» εδώ και 5 χρόνια μέχρι που τα οστά του βρέθηκαν στο μπαλκόνι(!) της μητέρας του. Η τελευταία απέκρυπτε την πραγματικότητα ισχυριζόμενη σε φίλους και γείτονες ότι το παιδί είχε μετοικίσει στο εξωτερικό, όπου ζει ο βιολογικός πατέρας του.

Μέχρι εδώ το ζήτημα θα συγκλόνιζε μεν αλλά δεν θα έθετε σε αμφισβήτηση κρατικές δομές λειτουργίας αλλά και την ίδια τη Δικαιοσύνη. Πολλά εγκλήματα συγκαλύπτονται για ένα διάστημα. Δεν μπορείς να καταλογίσεις ευθύνες στους ποικιλώνυμους αρμοδίους. Ωστόσο, στην κρισιολογούμενη περίπτωση υπήρχε μια ουσιαστική διαφορά. Το φονευθέν παιδί είχε αδελφή, η οποία συστηματικά κακοποιούνταν. Το τελευταίο, ως γεγονός, αποκαλύφθηκε το 2018 ύστερα από καταγγελία της οργάνωσης «Χαμόγελο του Παιδιού» και του διευθυντή του σχολείου όπου φοιτούσε. Αποκαλύφθηκε, επίσης, ότι 10 χρόνια πριν η ανωτέρω οργάνωση είχε παρέμβει για καταγγελία που αφορούσε τη θύτρια (ανήλικη τότε) μητέρα. Ουδείς, όμως, μπήκε στον κόπο να αναζητήσει το φονευθέν παιδί.

Τα γεγονότα αμείλικτα. Το πρόβλημα υπήρχε επί μακρόν στο συγκεκριμένο σπίτι. Η οργανωμένη πολιτεία κώφευσε επί μακρόν μέχρι που ανακαλύφθηκε το έγκλημα. Αντί να δούμε τις αιτίες της κρατικής αβελτηρίας ξεκίνησε το σύνηθες παίγνιο της κίβδηλης αναζήτησης ευθυνών. Η αρμόδια υφυπουργός -δίχως κανείς να της έχει προσάψει συγκεκριμένες ευθύνες- έδειξε με το δάχτυλό της την Εισαγγελία Ανηλίκων Αθηνών. Η τελευταία με ανακοίνωσή της δήλωσε ότι «έπραξε στο έπακρον το καθήκον της όταν το έτος 2018 υπήρξε καταγγελία κακοποίησης της αδελφής του άτυχου παιδιού. Η τελευταία με άμεσες ενέργειες της Υπηρεσίας (κοινωνική έρευνα, αφαίρεση επιμέλειας από τη μητέρα της κ.λπ.) απομακρύνθηκε από το περιβάλλον που ζούσε και ακολούθησε η διαδικασία ένταξης και φιλοξενίας της σε κατάλληλη δομή προς τούτο».

Οι δημόσιες αλληλοκατηγορίες δε βοηθούν. Αυτό που έχει σημασία είναι να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό δίχτυ προστασίας. Και τούτο ξεκινάει από τον έγκαιρο εντοπισμό του προβλήματος. Τις τελευταίες ημέρες -μετά το σάλο που προκάλεσε το συγκεκριμένο περιστατικό- αποκαλύφθηκε ότι 40 περίπου παιδιά απουσιάζουν αδικαιολόγητα από τα σχολεία της Αττικής. Στην ουσία αγνοούνται! Τι κάναμε για αυτά τα παιδιά; Γιατί με ενσυνείδητη αφέλεια δηλώνουμε όλοι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα όταν διαβάζουμε στις ειδήσεις τέτοια λυπηρά γεγονότα;

Το πρόβλημα δεν θα εκλείψει εάν γείτονες, σχολείο, συγγενείς δεν ευαισθητοποιηθούν περισσότερο για το θέμα. Το ζητούμενο παραμένει να αποκτήσουμε όλοι μεγαλύτερη ενσυναίσθηση για τον δίπλα μας, ιδίως για τα παιδιά. Στις σύγχρονες κοινωνίες οι αποστάσεις μίκρυναν. Οι στέγες μπορεί να συνενώθηκαν, όχι όμως και οι καρδιές. Τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη επιβεβαιώνονται περισσότερο παρά ποτέ…