Μένει σπίτι διαρκώς εδώ και 18 μέρες μαζί με τον σύντροφό της και εργάζεται από εκεί. Ερμηνεύτρια, θεατρολογος αλλά και συγγραφέας η Ναντίνα Κυριαζή αντιμετωπίζει τις μέρες του κορονοϊού «με ενδοσκόπηση, ξεκούραση σωματική και ψυχική, σχεδόν επούλωση», όπως λέει χαρακτηριστικά στο makthes.gr.

Η καθημερινότητά της τώρα περιλαμβάνει πολλή αυτοπαρατήρηση, ανάγκη για αποβολή τοξινών, όχι μόνο στο σώμα και την ψυχή. «Και στο σπίτι αναδύεται η ανάγκη για ξεκαθάρισμα και καθαριότητα ενδελεχή. Επίγνωση, συγκίνηση… δύο λέξεις σχεδόν ξεχασμένες. Βλέπω την αγάπη να ανθίζει στις κοντινές σχέσεις, αλλά εξ αποστάσεως. Το ενδιαφέρον και η φροντίδα πήρε σάρκα και οστά στη φράση ‘Μένουμε σπίτι’, όπως τονίζει.

Η ανακάλυψη του προσωπικού χώρου θα έπρεπε, για εκείνη, να είναι τίτλος φιλοσοφικού βιβλίου. «Είναι η στιγμή όπου η λέξη ‘χώρος’ συναντά τη λέξη ‘χρόνος’. Οι οικογένειες μπορούν να ξανασυναντηθούν, οι σύντροφοι να ξανασυστηθούν. Φυσικά, υπάρχουν και σοβαρά θέματα, όπως η ενδοοικογενειακή βία και ειδικά η έμφυλη βία. Το ‘Μένουμε σπίτι’ δεν σημαίνει ‘Μένουμε τυφλοί’ ή ‘Μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια’, προσθέτει.

Χρειάζεται σεβασμός στους ανθρώπους που ακόμη εργάζονται

Για τις μέρες αυτές του εγκλεισμού συστήνει σε όλους επαγρύπνηση, παρατήρηση και αυτοπαρατήρηση, ενημέρωση από έγκυρες πηγές, αλλά όχι φόβο, τρόμο και πανικό. «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το ενδιαφέρον και το χρέος προς το συνάνθρωπο δεν είναι μόνο για τον ιό. Μπορεί να γίνει καθημερινή πράξη για όλα τα θέματα, που, μέχρι τώρα, κάναμε πως δεν τα βλέπαμε π.χ. σεβασμό στο διπλανό μας, ευγένεια, αποδοχή του άλλου. Αποδοχή της συχνής εναλλαγής συναισθημάτων. Είναι περά ως πέρα φυσιολογικό και είναι εντάξει. Επιστροφή στον εαυτό μας».

Θεωρεί πως η σιωπή που έχει επιβληθεί βοηθάει αυτή τη διαδικασία. «Χρειάζεται σεβασμός για τους ανθρώπους που ακόμα εργάζονται: τους γιατρούς, τους νοσοκόμους, τους νοσηλευτές, το προσωπικό των νοσοκομείων, τους υπαλλήλους της καθαριότητας των δήμων, γενικά της καθαριότητας, των σούπερ-μάρκετς, των μικρών μαγαζιών, των φαρμακείων, των ανθρώπων στις λαϊκές αγορές, στα βενζινάδικα και όπου αλλού. Για τους ανθρώπους που μένουν στο σπίτι με κόστος δυσβάσταχτο για τις επιχειρήσεις τους, για τους μουσικούς, τους ηθοποιούς, τους δημιουργούς και καλλιτέχνες που βιοπορίζονται από την τέχνη τους. Για εκείνους που δεν έχουν σπίτι, τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους κατατρεγμένους. Για τους μοναχικούς ή/και τους ανήμπορους, για τα αδέσποτα ζώα. Αυτά όλα είναι αλληλένδετα και αποφασιστικά για την ποιότητα του είδους μας από εδώ και πέρα».

Θα περίμενε κανείς ομοψυχία και αλληλεγγύη

Πιστεύει ότι την επόμενη ημέρα μετά την πανδημία ο αγώνας θα είναι μεγάλος και δεν θα είναι μόνο οικονομικός. «Ο αναγκαστικός εγκλεισμός του λαού στα σπίτια του δημιουργεί νέες συνθήκες υποβάθμισης των δημοκρατικών ελευθεριών. Φτάνουν στ’ αυτιά μας μέτρα που αφορούν την εποχή Μ.Κ. (μετά κορωνοϊό), αλλά για την τωρινή κατάσταση τονίζεται μονάχα η προσωπική ευθύνη ή, ακόμα πιο απρόσωπα, η ατομική ευθύνη! Θα περίμενε κανείς την ‘ατομική ευθύνη’ να τη δει και στην κρατική μηχανή. Γιατί η κρατική ετοιμότητα δεν ορίζεται μόνο στα μέτρα που εξαγγέλλει κανείς για την ‘ατομική ευθύνη’».

Έτσι, για εκείνη άλλα είναι τα σοβαρά: «Το σύστημα υγείας νοσεί κι εμείς, ως λαός, σκύβουμε με ευαισθησία πάνω σε αυτό το θέμα «μένοντας σπίτι». Θα περίμενε κανείς ομοψυχία, αλληλεγγύη για όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση, σοφή διανομή των κρατικών κονδυλίων, μέτρα ανακούφισης της αγωνίας του λαού, άμεσες προσλήψεις γιατρών και νοσοκόμων, μέτρα προστασίας των λειτουργών στα νοσοκομεία. Αντ’ αυτού, υπάρχει ένα μεγάλο δάχτυλο που κουνιέται πάνω από το λαό και του λέει διαρκώς πόσο κακό παιδί είναι που δεν κάνει το σωστό, ενώ έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει αυτό που του αναλογεί. Και αυτό ενισχύεται μέσω ψευδών ειδήσεων που εντέλει διαχωρίζουν την κοινωνία και ως λύση δίνεται πάντα ο περιορισμός των στοιχειωδών και για την ψυχική υγεία διεξόδων».

Λέει ως δεν θέλει να ελπίζει, γιατί η ελπίδα την κρατά μακριά από την πραγματικότητα. «Οραματίζομαι την επόμενη μέρα με ουσιαστικές αλλαγές στο σύστημα υγείας, αλληλεγγύη, όρεξη για νέα ζωή και δικαίωση παντοιοτρόπως αυτού του λαού που στέκεται τώρα στο ύψος των περιστάσεων».