Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξάφνιασε πολλούς όταν από το βήμα της Βουλής αναπτύσσοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης του, έκανε ιδιαίτερη μνεία σε «σημαντικές προωθητικές απόπειρες» εκσυγχρονισμού της χώρας από τους «πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη», ονοματίζοντας συγκεκριμένα ως τέτοιες την εθνική συμφιλίωση, την ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, την ένταξη της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ).

Η επαινετική αναφορά του πρωθυπουργού σε έργα και ημέρες του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου, που τις προηγούμενες δεκαετίες αποτελούσε τον βασικό αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικό ανταγωνιστή του πατέρα του Κωνσταντίνου, δεν έγινε τυχαία, ούτε χάριν του λόγου, ούτε φυσικά αποτελεί μια κίνηση αβροφροσύνης.

Απεναντίας αποτελεί το επιστέγασμα της βασικής επιλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη, να προσδιορίσει το προσωπικό ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του και τον τρόπο που θα κυβερνήσει τη νέα τετραετία που ξεκινά, που δεν είναι άλλο από το πολιτικό κέντρο. Επιπλέον, η αναφορά συγκεκριμένων πρωτοβουλιών του ΠΑΣΟΚ που είχαν καταγγελθεί και καταψηφιστεί τότε από τη ΝΔ, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισημίας και παρερμηνείας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν επιχειρεί να εμφανιστεί ως πολιτικός του κέντρου για να αποκομίσει κάποια εκλογικά οφέλη -όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε υποψήφιος πρωθυπουργός προεκλογικά- αλλά το κάνει μετά τη νίκη του ξεκαθαρίζοντας προς φίλους, αντιπάλους κι εχθρούς, πως αυτός είναι κι έτσι θα πορευτεί.

Η επιλογή αυτή του πρωθυπουργού να μετατοπιστεί από την παραδοσιακή δεξιά, είχε γίνει ορατή στους πολιτικούς αναλυτές από παλιότερα και επιβεβαιώθηκε κατά τη μακρά προεκλογική περίοδο όχι μόνο από τον λόγο του, αλλά από την βαθιά διαχωριστική γραμμή που χάραξε με το στίγμα και τα μηνύματα της ακροδεξιάς των υπερπατριωτών, των πατριδοκάπηλων, των υπερορθόδοξων, των θρησκόληπτων, των μισαλλόδοξων που εμφορούνται από διχαστικές και ρατσιστικές ιδέες.

Εντύπωση προκάλεσε τότε, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε μάσησε τα λόγια του, ούτε αποπειράθηκε να απλώσει ομπρέλα πάνω από την Ελληνική Λύση, την Νίκη, ή τους Σπαρτιάτες, αλλά τους αντιμετώπισε σαν αντιπάλους του κι εχθρούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αυτή η επιλογή του, άφησε εκτός της ΝΔ τους συνειδητά κινούμενους στο δεξιό άκρο της πολιτικής κλίμακας, πράγμα που καταγράφτηκε με το μεγάλο ποσοστό που αθροιστικά συγκέντρωσαν τα τρία προαναφερόμενα μορφώματα. Από την άλλη, αυτό το «ξεκαθάρισμα» και η απαλλαγή του από τα ακροδεξιά βαρίδια, του επέτρεψαν να αλιεύσει πολλαπλάσιους ψήφους από τους κεντρώους και τον αποκαλούμενο μεσαίο χώρο.

Θεωρώ, ότι αυτό που ισχυρίζονται πολλοί, πως στις εκλογές καταγράφτηκε μετατόπιση των ψηφοφόρων προς τα δεξιά, δεν είναι ακριβής. Αυτό που κατά την γνώμη μου συνέβη, είναι η μετατόπιση της ΝΔ προς το κέντρο και η κάλυψη μεγάλου μέρους του, εκμεταλλευόμενη και την σύγκρουση ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος εκπροσωπεί καλύτερα την σοσιαλδημοκρατία.

Όλα αυτά προοιωνίζονται νέα σκηνικά πολιτικών συγκρούσεων για το επόμενο διάστημα. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα προσπαθεί να εδραιωθεί στον χώρο του κέντρου (οι ΠΑΣΟΚογενείς υπουργοί και οι λοιποί προσχωρήσαντες βοηθούν αποφασιστικά σε αυτό το εγχείρημα), ενώ το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη θα κάνει τα πάντα για να ανακαταλάβει το τμήμα που απώλεσε καθώς «πολεμούσε» στο αριστερό του μέτωπο με τον Αλέξη Τσίπρα για τον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου…

Παράλληλα, η αποχώρηση του Τσίπρα αυξάνει τις ορέξεις Ζωής και ΚΚΕ να υιοθετήσουν κομμάτια του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην αποκαλούμενη δεξιά πολυκατοικία, οι Βελόπουλος, Κασιδιάρης, Νατσιός θα διαγκωνιστούν για την πρωτοκαθεδρία…

Σε ένα άλλο θέμα τώρα, το καλοκαίρι μπορεί να άργησε, αλλά όχι μόνο έφτασε, καθώς μας απειλεί με καύσωνα διαρκείας. Η λύση; Οι παραλίες που και μπόλικες έχουμε ως ευλογημένοι από τη φύση και τη μοίρα και σε απόσταση αναπνοής για κοντινές αποδράσεις είναι.

Όμως, η κατάσταση που αντικρίζουμε φέτος καμία σχέση δεν έχει με το παρελθόν. Ούτε καν το κακό. Ξαφνικά, λοιπόν, γέμισαν όλες μα όλες οι πλαζ της επικράτειας -και φυσικά της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, ομπρέλες, ξαπλώστρες και μπιτς μπαρ που φτάνουν μέχρι το κύμα, ζητούν ενίοτε «τρελά» λεφτά για να απολαύσει κάποιος τις υπηρεσίες τους και φυσικά δεν αφήνουν σπιθαμή άμμου ελεύθερη για όσους θέλουν να κάνουν τις βουτιές τους όπως παλιά.

Μετά, λοιπόν, την μεγάλη αύξηση της τουριστικής κίνησης πέρσι, όσοι δραστηριοποιούνται σ’ αυτόν τον κλάδο αποφάσισαν πως πρέπει να το εκμεταλλευτούν. Δυστυχώς, πολλοί με την κακή έννοια και είμαι βέβαιος πως όλο το χειμώνα αυτοί οι τελευταίοι δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να σκέφτονται ύπουλα, πονηρά και... λαμόγικα, πως το καλοκαίρι θα θησαυρίσουν.

Σ’ αυτό βέβαια αντί να βρουν το κράτος, τις υπηρεσίες και την κοινωνία απέναντι, πέτυχαν διάνα, αφού η πολυδιάσπαση της ευθύνης ανάμεσα σε δήμους, ΕΤΑΔ, ΕΟΤ, ιδιώτες, περιφέρειες και πάει λέγοντας, τους άφησε πεδίο... ξαπλώστρας λαμπρό.

Το ποιος ελέγχει, τι ελέγχει, ποιον ελέγχει και πού δίνει αναφορά για τον έλεγχο είναι κάτι που τελικά δεν το ξέρει κανείς. Το ποιος δίνει τις άδειες για τη χρήση του αιγιαλού, την ανάπτυξη κατασκευών, τραπεζοκαθισμάτων, ομπρελών και ξαπλωστρών είναι επίσης ασαφές και δαιδαλώδες, ενώ ακόμα και όταν καλείται η «χι» υπηρεσία, οι έλεγχοι συνήθως δε γίνονται αφού οι ελεγκτές είτε με το αζημίωτο είτε από οκνηρία είτε με το φόβο κάποιων νταήδων, τελικά δεν ελέγχουν.

Και φτάσαμε κάπως έτσι στο να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει στο όνομα του τουρισμού. Της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, δηλαδή, την οποία κάθε άλλο παρά σεβόμαστε ή αντιμετωπίζουμε όπως της αρμόζει.

Στη Χαλκιδική, δε, έχουμε και μία καινούρια πατέντα, την οποία μέχρι τώρα την είχαν λίγα και εκλεκτά νησιά. Το κάθε συγκρότημα κατοικιών ή μικροξενοδοχείο παίρνει άδεια (ποιος ξέρει από ποιον απ’ όλους) και κάνει ουσιαστικά κατάληψη της παραλίας για χρήση μόνο από τους πελάτες του.

Για παράδειγμα, στον Όρμο Παναγιάς, στα πέντε μπιτς μπαρ που υπήρχαν και το καθένα είχε άδεια είτε από ιδιώτη, είτε από την κτηματική υπηρεσία, είτε από το δήμο, προστέθηκαν και άλλα 15 σημεία κλεισμένα από τους wannabe ξενοδόχους με αποτέλεσμα να μη μπορεί κανείς πια να περάσει, πόσο μάλλον να απλώσει την πετσέτα του, να καθίσει με την οικογένεια ή τους φίλους του.

Πέραν όλων των άλλων, όλοι αυτοί οι τύποι, άσχετοι στην πραγματικότητα με τον τουρισμό και τον επαγγελματισμό, δε μπορούν να συνεννοηθούν ούτε από αισθητικής πλευράς ώστε να υπάρχει μία ομοιομορφία στην παραλία, την οποία μόλις αντικρίσεις πια, θες να φύγεις τρέχοντας, αφού πονάνε τα μάτια από το κιτς.

Έστω και την ύστατη στιγμή ας ενεργοποιηθούν οι αρμόδιοι γιατί η ζημιά που γίνεται στον τουρισμό είναι τεράστια και τα αποτελέσματα θα τα ζήσουμε με τον δύσκολο τρόπο στο πετσί μας σαν χώρα τα επόμενα χρόνια.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 09.07.2023