Άλλη μια δημιουργός που μένει σπίτι αυτό το διάστημα είναι η γνωστή σκηνοθέτης Νικαίτη Κοντούρη. Mαζί με τον έφηβο γιο της, κλεισμένοι στον ίδιο χώρο, αλλά «σε διαφορετικές ζώνες συγκέντρωσης και δράσης!», όπως λέει χαρακτηριστικά στο makthes.gr, βγαίνει μόνο για τα βασικά και μόνο αν προκύψει κάποια ανάγκη: «ψώνια, Φαρμακείο, Pet-shop, βόλτα στο τετράγωνο και σπάνια μια πιο μεγάλη βόλτα...», τονίζει.

Θεωρεί την απομόνωση επιβεβλημένη γιατί γίνεται για εναν πολύ σοβαρό λόγο. «Για έναν αόρατο εχθρό, που δεν γνωρίζουμε πότε και πώς και άν θα μας απαλλάξει από την επικινδυνότητά του. Οχι από την παρουσία του,γιατί οι επικίνδυνες λοιμώξεις δίνουν και πάιρνουν στις μέρες μας, αλλά απο αυτό το σκοτεινό πέπλο της άγνοιας που προκαλεί τρόμο», όπως σημειώνει.

Για εκείνη ο αναγκαστικός εγκλεισμός στο αγαπημένο περιβάλλον περνάει από σαράντα κύματα: Καθάρισμα, αξιοποίηση της κατάψυξης, καταγραφή ελλείψεων, τηλεφωνήματα σε φίλους και συγγενείς, τακτοποίηση σε ντουλάπες και συρτάρια, αρκετή τηλεόραση, πολύ ίντερνετ, κοινωνικά δίκτυα. «Είμαστε στην τρίτη εβδομάδα, η επικοινωνία με το παιδί μου όλο και πιο φειδωλή, η ανάγκη για διάβασμα και για μουσική χωρίς εικόνα όλο και πιο μεγάλη. Και χωρίς την απειλή του κορονοϊού, οι μεγάλες μου αγάπες- λογοτεχνία, ποίηση, μουσική- είχαν πάντα την τιμητική τους. Το θέατρο ήταν εκείνο που τους ‘έκλεβε χρόνο’. Τώρα που δεν μπορούμε να κάνουμε πρόβες μιας και είμαστε όλοι πιθανοί φορείς του κορονοϊού, προσπαθούμε να βρούμε τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να αρχίσουμε τις αναγνώσεις σχετικά με τις Βάκχες του Ευριπίδη», επισημαίνει.

«Είναι απίστευτα πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις»

Βρίσκει πολλές άλλες διεξόδους για όποιον μένει σπίτι. Μια από αυτές είναι και «η μοιρασιά μέσω τηλεδιάσκεψης», όπως λέει. «Ξέρουμε πως δεν αρκεί, αλλά είναι καλύτερα να αντιδράσουμε στον αναγκαστικό εγκλεισμό κάνοντας κάτι παραγωγικό και χρήσιμο, παρά να κοιτάζουμε το κενό!», συμπληρώνει.

Εξάλλου αυτή η συνθήκη θα τραβήξει σε μάκρος και καλό θα ήταν να εμβαθυνουμε τις αναζητήσεις μας ή να ανοιξουμε τους ορίζοντές μας. «Πολλοί δεν αφήνουν παράσταση για παράσταση στο ιντερνετ! Για κάθε επαγγελματία αλλά και κάθε εραστής της Τέχνης υπάρχουν απειροι διαδικτυακοι τόποι με υπέροχα έργα ! Ολα τα μουσεία, όλες οι γκαλερί, τα περισσότερα Θέατρα ρεπερτορίου, ολα τα επιστημονικά επιτεύγματα , ολες οι πληροφορίες για Ιστορικά γεγονότα, για κοινωνικούς αγώνες, για ό,τι κατάφερε ο άνθρωπος στο πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν στο διαδίκτυο!», δίνει τις δικές της λύσεις.

Κι όταν κουραστείς απ΄ όλο αυτό; «Υπάρχουν πάντα ο γειτονας, ο διπλανός, μια πόρτα που ανοίγει και λες καλημερα, οι μεγαλύτεροι για βοήθεια και συμπαράσταση, και οι μικρότεροι για πολλαπλή εκτόνωση…

Είναι απίστευτα πολλά αυτά που μπορεις να κάνεις αυτή την περίοδο. Είναι μοναδική! Και είναι μοναδική γιατί είναι κοινή για όλους!Μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος του 21^ου αιώνα να φανταστει πως θα ζούσε μια τέτοια πραγματικότητα;».

«Να σκεφτούμε το εμείς ουσιαστικότερα»

Τι νομίζει πως θα φέρει αυτή η περίοδος σε όλους; «Θα μας κάνει καλύτερους; Δεν ξέρω…», αναρωτιέται. «Είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας η λήθη. Όπως λέει και ο Γιάννης Μπέζος σε ενα τηλεοπτικό σποτ, είναι η καλύτερη στιγμη να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, ο οποίος μπορεί και να μας εκπλήξει ευχάριστα! Θα συμπλήρωνα, να μας εκπλήξει ευχάριστα,και να μας κάνει να σκεφτούμε το εμείς ουσιαστικότερα», συμπληρώνει.

Όσο για το πώς φαντάζεται την επόμενη μέρα, απαντά: «Η έκφραση ‘επόμενη μέρα’ μου θυμίζει δύο πράγματα: την ομώνυμη ταινία για την καταστροφή του κόσμου, αλλά και το ντοκιμαντέρ ‘Μετά την επόμενη μέρα’, όπου ξαναστήνεται η ανθρωπότητα στα πόδια της, αφού για χρόνια έχει ζήσει στο σημείο μηδέν. Και το σημείο μηδέν είναι γεμάτο από ρημαγμένες πόλεις, κατεστραμμένο φυσικό περιβάλλον, καμμένες εκτάσεις και αλλόφρονες ανθρώπους. Θα ευχόμουν την επόμενη μέρα να σκύβαμε με σεβασμό στη φύση και να παίρναμε τη γενναια αλλά και αναγκαία απόφαση να την προστατέψουμε. Σκέφτομαι συχνά την αφρικανική παροιμία: ‘Η Γη δεν ανήκει σ΄εμας, ανήκει στα παιδια μας’. Αλήθεια, ποια γη θα τους αφήσουμε;», διερωτάται, πολύ εύστοχα, ολοκληρώνοντας.